Ο Κώστας είναι ένας άντρας γύρω στα σαράντα, ψηλός, με σκληρά χαρακτηριστικά και βίαιος στη συμπεριφορά του απέναντι σε όλους, χωρίς διάκριση. Κανείς δεν γνώριζε πού δούλευε. Ήταν σχετικά νέος στη γειτονιά. Δεν ήταν, αυτό που λέμε, “γέννημα-θρέμμα” της. Είχε έρθει τα τελευταία χρόνια. Το είχε αγοράσει, μάλιστα, το σπίτι, μια μονοκατοικία και το μόνο βέβαιο ήταν πως καθημερινά, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, έφευγε γύρω στις οκτώ το πρωί και γύριζε κατά τις πέντε το απόγεμα. Ποτέ δεν έβγαινε να ψωνίσει εκείνος και δεν είχαν δει ποτέ και κανέναν να μπαίνει στο σπίτι του. Ακόμη και στο περίπτερο ήταν τόσο λιγομίλητος, που ο περιπτεράς, σαν τον έβλεπε από μακριά, του είχε έτοιμα τα τσιγάρα και την εφημερίδα του. Δεν τον ήθελε ούτε λεπτό να σταθεί παραπάνω. Αμοιβαία τα αισθήματά τους.

                Δύο χρόνια μετά που εμφανίστηκε στη γειτονιά, είδαν την Αντιγόνη, μια λεπτοκαμωμένη κοπέλα, αμίλητη, σχεδόν κι εκείνη. Όταν μια μέρα πήγε να του αγοράσει τα τσιγάρα και την εφημερίδα, ο περιπτεράς την ρώτησε αν δούλευε εκεί κι εκείνη του απάντησε πως ήταν η γυναίκα του. Πάντοτε βιαστική στις συναναστροφές και συνδιαλλαγές της και η Αντιγόνη. Και όποτε συναντούσε κάποιον από την γειτονιά, άντρα ή γυναίκα, κατέβαζε το κεφάλι, για ν’ αποφύγει ακόμα κι αυτή την “καλημέρα”.

Είχαν να την δουν κάποιες βδομάδες, σχεδόν δυο μήνες, και όταν την είδαν να έρχεται μόνη της με ταξί, είδαν που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό. Πώς και δεν είχαν δει την εγκυμοσύνη της; Αλλά πώς να την δουν, αφού φορούσε συνέχεια ρούχα που έμοιαζαν πολύ μεγαλύτερά της. Μόνο στην αυλή την είχαν δει, που έβγαζε το κοριτσάκι της με το καρότσι. Η Αντιγόνη, από την ημέρα που γέννησε, δείχνει ακόμη πιο φοβισμένη και απόμακρη.

                Οι καυγάδες, ακόμα και μετά τον ερχομό αυτού του πανέμορφου πλάσματος, ήταν καθημερινοί και οι φωνές του Κώστα, με όλα τα “κοσμητικά” επίθετα με τα οποία “στόλιζε” την Αντιγόνη, ηχούσαν σε όλη τη γειτονιά. Η δική της φωνή δεν ακουγόταν ποτέ. Ούτε καν κάποια κραυγή πόνου. Τίποτα. Αντίθετα, μετά από έναν δυνατό καβγά -ναι, γιατί υπήρχαν και ηπιότεροι…- την έβλεπαν την άλλη μέρα με τεράστια γυαλιά ηλίου, μανίκια μακριά και φορές-φορές κι ένα φουλάρι στον λαιμό κι ας έσκαγε ο τζίτζικας.

Έτσι και χθες το βράδυ, για άλλη μια φορά, οι φωνές του που την έβριζε, ακούγονταν σε όλο το τετράγωνο σχεδόν. Όταν ακούστηκαν τούτη τη φορά οι φωνές του πιο άγριες από ποτέ, η γειτονιά κάλεσε την αστυνομία, που δεν άργησε να έρθει.

                «Θα την σκότωσε…» ψιθύριζαν οι γείτονες μεταξύ τους. «Δεν ακούγεται τίποτα. Μήτε το κλάμα του μωρού…»

                Οι αστυνόμοι χτύπησαν το κουδούνι. Το χτύπησαν ξανά. Απάντηση καμιά. Έσπασαν την πόρτα, ακούγοντας τους γείτονες που έβαζαν χίλια δυο με το μυαλό τους…

                Η Αντιγόνη κρατούσε το μωρό στην αγκαλιά της τρυφερά και στα πόδια της βρισκόταν το άψυχο σώμα του Κώστα μέσα στα αίματα.

                «Δεν θα σε πειράξει ποτέ, αγάπη μου…» ψιθύριζε στο κοριτσάκι της, ενώ το χάιδευε με τα ματωμένα χέρια της. «Δεν θα τον αφήσω να σου κάνει όσα μου έκανε…»