[Παρέα με τους γονείς μου απολαμβάνοντας την αγαπημένη μου βυσσινάδα.]

Μοιάζω πιο πολύ στον χαρακτήρα του πατέρα μου. Τουλάχιστον σε γενικές γραμμές, αν και έχω πάρει την μελαγχολία της μητέρας μου αλλά ελεγχομένη, αφού  η ιδιοσυγκρασία που  κληρονόμησα, του πάτερα,  δημιουργεί μεγάλη αντίσταση σε ό,τι  αρνητικό και  μη αισιόδοξο. Στην φωτογραφία αυτήν φαίνονται  οι  ομοιότητες και των δύο  μας. Γελάμε και οι δυο γενναιόδωρα. Όταν όμως θυμώναμε, καλό ήταν να μην είναι κοντά  οι άνθρωποι που μας θύμωσαν. Αυτό ήταν από τα πράγματα του χαρακτήρα μου που δούλεψα πολύ.

*Σημείωση γραμμένη στο πίσω μέρος φωτογραφίας των γονιών μου, το 1974

Οι κεχριμπαρένιες χάνδρες

Με αφορμή το κεχριμπαρένιο  κομπολόι του πατέρα μου, που έμεινε σε μένα και το έχω πάνω στο γραφείο μου, αυτήν την μαγεία με τις κίτρινες, τις πορτοκαλί και τις καφετιές τις χάνδρες, με μια μαύρη στο κέντρο. Θέλω να κάνω μια μικρή παρουσίαση του κομπολογιού, πριν πω τι συμβολίζει για μένα η ύπαρξή του.

«Οι χάντρες πρέπει να περνιούνται σε κορδόνι  στριφτό, μεταξωτό. Μετά  είναι ο παπάς και η φούντα.  Παπάς είναι η μεγάλη χάντρα,   διαφορετικού σχήματος από τις υπόλοιπες του κομπολογιού και   μεγαλύτερη. Στην τελική απόληξη, είναι δεμένη η φούντα. Παλιά, την έφτιαχναν πυκνή και πλούσια. Κι η δουλειά του «φουνταδόρου» δεν λογιζόταν επάγγελμα, μα τέχνη.  Κομπέω-κομπώ σημαίνει «ηχώ, κωδωνίζω». Και  ο ήχος – ο «κόμπος»   που κάνουν οι χάντρες του όταν «η μία μετά της άλλης συγκρούονται»-    είναι από τα βασικά του στοιχεία. 

Το κομπολόι είναι και μουσική… Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά κάποιες φορές, όπως γράφει ο Ηλίας Πετρόπουλος στα «Ρεμπέτικα Τραγούδια» του: «Το κομπολόι συνόδευε ως μουσικό όργανο το μπαγλαμά. Ο οργανοπαίκτης κρατούσε με το αριστερό του χέρι από τη φούντα ένα κομπολόι,  κρεμασμένο από μια κουμπότρυπα του ρούχου του, και με το δεξί έτριβε ρυθμικά τις χάντρες του μ’ ένα κρασοπότηρο». [Κομπολογάδικο]

Ο πατέρας μου ήταν μουσικός -πιανίστας-  και είχε εκτιμήσει τη μουσικότητα του κομπολογιού, για τις ώρες τις μοναχικές, που δεν έπαιζε, που δεν ήταν με κόσμο,  που  δεν ήθελε να καπνίσει,  που δεν… που δεν… δεν τον βλέπαμε με το κομπολόι. Το έπαιζε όταν ήταν μόνος στα μακρινά του ταξίδια,  για είχε ταξιδέψει πολύ. Και για μένα  το κομπολόι συμβολίζει  την καθαρή μοναξιά από επιλογή, την παρέα με κάτι, με ένα αντικείμενο, με ένα ζώο, την παρέα με τον εαυτόν μας.

Κοιτάζοντας το σούρουπο  από ψηλά  σε  ένα  καφέ  στην Καστέλα.

Ιούνιος 2017