Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ μοιάζω με την μητέρα μου και την καταλαβαίνω. Οι διαφορές μας κράτησαν από την εφηβεία μου, μέχρι τον θάνατο της. Από τότε και μετά, όλο και πιο πολύ την πλησιάζω, την κατανοώ και την θαυμάζω. Σχέσης στοργής, σχέση ζωής. Πληθώρα από κάρτες προς εκείνη από τις μετακινήσεις μου, που τις φύλαγε όλες. Παραθέτω δύο από τις πιο αντιπροσωπευτικές, της ιδιαίτερης σχέσης  που είχα με την μητέρα μου, όσο ζούσε.

Αθήνα 2017

…………………..*

Δεν ξέρω αν ο θάνατος του πατέρα  θα μας ενώσει ή θα μας  χωρίσει.

Εύχομαι να είσαι καλά.

Αυτήν την στιγμή που σου γράφω  είμαι στο κάτω άκρο της Ιταλίας

Bova marina,  Reggio Calabria

Βλέπω  μακριά… την  θάλασσα και σε χαιρετώ.

Η κόρη σου,

Calabria  ’90

………….*

Με μολύβι, με απαλή την άκρη  μολυβιού.

Σου στέλνω χαιρετίσματα.  Οκτώβρης  του ‘94

Το ‘94 μοιάζει με  ‘44  μα  όμως  δεν είναι.

Ο ήλιος  ζεστός,  τα πόδια μου στην  άμμο.

Εύχομαι υγεία.

Η κόρη σου,

Κέα  ’94

*Οπισθόφυλλα από κάρτες