Στα κύματά σου επάνω
Να πνιγώ, να χαθώ, να πεθάνω.
-.-
Μαύρα μαλλιά μου, μυρωδιά μου
Είναι δικά μου.
-.-
Να σε πιώ, ας πικραθώ,
Να γεμίσω.
Τα δυο χείλη σου γλυκά
Να φιλήσω
Και ποτέ, μα ποτέ, ας μη
Γυρίσω.
-.-
Μαύρα μου μάτια εφιάλτες,
Στου μυαλού μου τους δρόμους
Διαβάτες,
Χωρίς νόμους, με άγραφους χάρτες,
Τις σκιές μου απαλά προσπερνάς.
Σε ρωτάω: πού πας; – Με κοιτάς.
-.-
Στης καρδιάς σου το χτύπο ανοίγω.
Τι περίεργο… Δε θέλω να φύγω.
Μου απλώνεις το χέρι να μείνεις,
Ηλιοτρόπια μεγάλα μου δίνεις.
-.-
Στου κορμιού σου τη φλόγα ραγίζω,
Και νομίζω πως όταν σ’ αγγίζω,
Παίρνω κάτι που ήταν δικό μου
Χρόνια τώρα, κρυφά, στο πλευρό μου.
-.-
Ορκισμένος εχθρός μας ο χρόνος
Ταξιδεύει, μπροστά πάντα μόνος.
Δε ρωτά, δεν πονά, δε λυπάται,
Μας γνωρίζει και δε μας φοβάται.
Δοκιμάζει, πιέζει, μετράει
Και φορτίο βαρύ κουβαλάει.
-.-
Και το αίμα κοχλάζει, κυλάει.
-.-
Κι η ψυχή μας καλπάζει, πετάει.
-.-
Το κορμί, μας πεινάει, μας διψάει.
-.-
Φωτεινό μου αστέρι αναμμένο
Στις παλάμες μου γυρνάς
Στοιχειωμένο.
-.-
Σε περιμένω.
Μου άρεσε πολύ το ποΐημα σου! Μιλάει κατ´ευθείαν στην καρδιά. Λιτά μα ευαίσθητα γραμμένο, χωρίς περίσσιες, δυσκολονόητες και κουλτουριάρικες εκφράσεις (που συνηθίζεται πολύ τελευταία…). Με λίγα λόγια, Μοράβια!!!
“Μαύρα μου μάτια εφιάλτες,
Στου μυαλού μου τους δρόμους
Διαβάτες,
Χωρίς νόμους, με άγραφους χάρτες,
Τις σκιές μου απαλά προσπερνάς.
Σε ρωτάω: πού πας; – Με κοιτάς.”
….Οδοιπορικό ψυχής! τυπική αλλά και επαναστατική του έρωτα Κατερίνα!