“Ευτέρπιος”, γράφει η Μαριάννα Γληνού

Μια σπιθαμή άντρας ήταν. Με μάτια κοφτά και μικρά, πόσο φως να χωρέσουν;  Παπούτσια πρωτευουσιάνικα σ’ ένα ντύσιμο αχταρμά κι η φουσκωμένη ευχαρίστηση μπάκα του να τεντώνει τα κουμπιά του πουκαμίσου.

Αλλόκοτη περπατησιά. Σαν άνθρωπος που ξέμαθε, θαρρείς, από την ώρα την πολλή που ήταν καθισμένος στην παλιά καρέκλα του καφενείου  με το δεξί πόδι στηριγμένο πάνω της.

-«Αίγλη! Αίγλη!», φώναξε επιτακτικά τη γυναίκα από το βάθος του μαγαζιού, χτυπώντας καθώς περνούσε δίπλα  απ’ το μεγάλο ψυγείο το χέρι. Να μην χρειάζεται και να μιλήσει. Ο κρότος του χεριού ήταν αρκετός αν εκείνη περίμενε, όπως έπρεπε, σ’ ένα σκοτεινό διπλανό δωματιάκι, τις προσταγές του κύρη! Ήταν χωμένη κάπου πιο μέσα κι η φωνή έφτανε ίσα-ίσα.  Είχε μαζέψει χόρτα, ξυπνημένη από νωρίς και φαίνεται τα έπλενε. Άλλη μια, γυναικεία αυτή τη φορά, σπιθαμή, μ’ ασπρισμένα μαλλιά, αφημένη στην καθημερινότητα, μια παχουλή, στέρφα, ακίνητη πραγματικότητα που κινούνταν σα σβούρα. Δεν άλλαζε τίποτα.

Η μέρα για την Αίγλη ξυπνούσε νωρίς. Να συγυρίσει, να ανάψει τη σόμπα τη μεγάλη στο κέντρο του μαγαζιού. Κλασσικό επαρχιακό καφενείο- μεζεδοπωλείο. Κεντρικός ήρωας η τηλεόραση. Στο βάθος. Κυκλικά αραδιασμένα τραπέζια να προσκυνάνε τον ήρωα.  Να

‘πιαναν ύστερα συζήτηση, λες, για τα τεκταινόμενα στον αγώνα, την ήττα ή τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Τούρκικης πρωταθλήτριας; Χλωμό! Ανάμεσα σε τσίπουρα, τουρσιά και τυρο-καυτερές γελούσε η ευχαρίστηση και το κύλισμα του χρόνου. Για τους άντρες δηλαδή, γιατί γυναίκες πέρα απ’ την κυρά-Αίγλη δεν είχε. Ο καφενές δεν χωράει γυναίκες. Μόνο σαν έρχονται απ’ την πρωτεύουσα και συνοδεύονται από παρέα. Έχουν μια άλλη κίνηση ετούτες. Ρουφάνε καπνό και πίνουν. Γελούν και συζητούν. Κοιτάζουν τριγύρω και ρωτούν. Τι, τα ρωτούν τ’ αυτονόητα;

Πάνω από τον νεροχύτη, αραδιασμένες στη σειρά εικόνες. Και χαμηλά στη γύρα του μαγαζιού, στο ύψος του ματιού, φωτογραφίες από τε περασμένα. Σκόρπιες θύμησες. Πιο ψηλά, μια βαλσαμωμένη γουρουνοκεφαλή. Άγριο, κόκκινο βλέμμα. Κοντή, κοφτή ματιά. Κάτι μου θυμίζει…

Τα πρωινά να λιάζεται στο τραπεζάκι κοντά στην είσοδο και τα βράδια να διαλέγει πρώτο τραπέζι πίστα, δίπλα στην σόμπα, στο κέντρο του μαγαζιού, στο κέντρο του κόσμου. Θρέψη και τέρψη! Προσωπικά ζητήματα και τα δυο. Τι κατεβάζει η κούτρα μου και τι ορίζει τ’ αντριλίκι, κατά τον τόπο του καθενός. Όριζε, δηλαδή, στην περίπτωσή μας. Συνεχής στόχευση για να πετύχουμε τον διάδοχο. Και τώρα, που πέρασαν τα χρόνια, τα παιδιά μας το καθήκον τους. Δεν μετράει αγωνία, θυσία το καθήκον. Δεν μετράει θύματα. Οι σκοποί καθαγιάζουν τους τρόπους και δικαιολογούν τις απώλειες. Σαν αρχές της Οικονομίας μου ακούστηκε αυτό!

Το τριγύρω κάλυμμα πάντα η αγάπη. Το αγαθό συναίσθημα. Να κρύβεται η αλήθεια πως το φόβο μας μη και φύγουμε το φτιάχνουμε καθήκον για τα παιδιά μας. Ποια συνοχή για την επίτευξη ίδιων σκοπών; Κάθε γομάρι και το φόρτωμά του. Εξόν από κείνα που μάθανε να λιάζονται ξαπλωμένα στο χωράφι, φουσκωμένα χρόνο ή ανημποριά. Τι να τα πολυλέμε;

Πόσο κρίμα να μην απλώνει κανείς τη ματιά στο πλάτος του τόπου του! Να μη χώνει το χέρι στο βάθος τού πιθαριού τής ψυχής του! Τι κρίμα να μην απλώνει το χέρι να δώσει και να νιώσει ζεστασιά! Τι κρίμα να περιμένει, τέως τιτλούχος και προύχοντας, νυν φορτωμένος χρόνο, την προσοχή του κόσμου!

Μια αλλόκοτη, ξερακιανή πρωτευουσιάνα, η αφεντιά μου, γέμισε τα μάτια και την ψυχή της χρώματα καθαρά, ξάστερους ουρανούς και πατήματα ανάμεσα σε ψηλά δέντρα. Κι έτσι, καθώς γλύκανε η ψυχή, λέει: «Τι να κάνει κι ο κάθε Ευτέρπιος; Ο καθένας μας  ό,τι κι όσο μπορεί η φτιάξη του…»

Ίσως σας αρέσει και

2 Σχόλια

  • Ιουλιεττα
    14 Νοεμβρίου 2017 at 06:50

    Πετυχημενος ο ορισμος σου για το αντριλικι Μαριαννα μου..Θερψη και τερψη..
    Καλη συνεχεια

    • Μαριάννα Γληνού
      21 Νοεμβρίου 2017 at 08:33

      Σε ευχαριστώ πολύ, Λέττα μου!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη