“Ευλαμπία”, γράφει η Μαριάννα Γληνού

[Όνομα βάπτισης: Ευλαμπία
Προς χρήση: Μπία]

Κοίτα, πώς κοντοστάθηκα, περνώντας, βιαστικά απ’ το σαλόνι, πάλι μπροστά σου! Κοιτάζοντας, δεν βλέπεις πάντα. Κι είδα τα μάτια μου να κοιτάζουνε μέσα σου, κομμάτι απ’ τον τοίχο, μέρος απ’ τ’ αντιφέγγισμά τού σχεδόν αιωρούμενου ραφιού, μέρος από την τηλεόραση κι ολόκληρη την ψυχή μου. Αυτήν που ξέρω, δηλαδή. Στην στιγμιαία έκφανσή της. Λοιπόν, καλησπέρα σου, εαυτέ!

Νεότερη, όταν δεν προλάβαινα, και ούτε με ένοιαζε, ούτε αυτό το στιγμιαίο, κοντό στάσιμο μπροστά σου, βλέπεις είχα άλλους καθρέφτες, ζωντανούς, ν’ αντιφεγγίζομαι στα μάτια τους, δεν είχα καταλάβει πόσο βαθιές ήταν αυτές οι δυο σπηλιές που βρίσκονταν κάτω απ’ τα δυο μου μάτια…  Έτσι, ξαφνιάστηκα, όταν μια μέρα ο πατέρας τις έκανε λόγο: «Μωρέ, παιδάκι μου, γιατί είναι τόσο μαύρα τα μάτια σου;». «Θα φταίει το φως, απάντησα, πέφτει παράξενα πάνω στα πρόσωπα. Και φτιάχνει σκιές. Να, κοίτα!» Κι έγειρα το κεφάλι ελαφριά προς τα πίσω. Και φώτισε όλο το πρόσωπο. Φώτισαν κι οι σπηλιές. Θαλασσινές, που βάθαιναν περισσότερο στην άκρη τους, στις κόγχες των ματιών.

Χάνω το δρόμο μου σε άστοχες σκέψεις.

Πάντα βάδιζα αναλύοντας, τις λέξεις, τις κινήσεις, τα κενά ανάμεσά τους κι είχα μες το μυαλό μου μια απαλή, αθώα σχεδόν ιδέα για το πώς είναι η «πραγματικότητα», πώς είναι η ζωή. Η αίσθηση του στιγμιαίου επεκτεινόταν τόσο στο μέλλον, που έφτανε να ταυτίζεται με το «πάντα». Ένα απέραντο συνεχές του «τώρα». Με όλους τους ανθρώπους καλούς και εκεί. Καθώς στη νεότητα, ο χρόνος δεν είναι συνιστώσα. Στο μυαλό του νέου, εννοείται. Δεν μεταβάλλεται. Εύκολα ταυτίζεται με το «πάντα». Σχεδόν αντίθετα απ’ τις κυλόττες των γιαγιάδων. Που σαν τις τεντώσεις, χωράνε μέσα τους κάνα δυο τρεις  πραγματικότητες. Κυλόττες οι πλατιές πραγματικότητες!

Τώρα, ύστερα από κάποια χτυπήματα στους τοίχους και  κάμποσα στραπατσαρίσματα, ευτυχώς το φανοποιείο ήταν καλό, είχα μπροστά μου, επιτέλους, το σχέδιο του αρχιτέκτονα. Οι μικρο-παραλλαγές  στην τοποθέτηση των δωματίων κι η κλίμακα στην άκρη του σχεδίου δεν συνιστούσαν κάποια αξιοσημείωτη διαφορά. Το χαρτί του σχεδίου είναι πάντα συγκεκριμένο. Φωτο-ευαίσθητο!

Ετούτη η ανάλυση ήταν η αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει μετά να γίνει η σύνθεση. Πώς, καθώς περνάει το φως μέσα από το γυαλί κι αντιφεγγίζοντας το «είναι» του στο κάτασπρο βότσαλο βλέπουν τα μάτια σου ένα μικρό ουράνιο τόξο, έτσι! Ανάλυση και σύνθεση σε μια αλληλουχία, οι βασικοί πόλοι κάθε ορθής νοητικής λειτουργίας, κάθε ζωής. Το ζητούμενο; Πάντα το φως.

Εμπεριστατωμένες μελέτες χρόνων, αναζητήσεις, αναλύσεις, συζητήσεις, συνθέσεις, ενορχηστρώσεις, αφαιρέσεις, προσθέσεις, όλες οι πράξεις, βάλε τώρα, καταλήγουν σε μερικά γενικώς αποδεκτά συμπεράσματα. Σας αρέσουν ή όχι, άπτεται μιας άλλης αναζήτησης.

Πρώτον: Μια φορά  ζεις, κι αυτό είναι όλο. Η πιθανότητα να γυρίσεις πίσω και να νιαουρίζεις ή να μουγκανίζεις  μηδενική. Εκείνοι πάλι από σας που δίνετε απεριόριστη αξία στη ζωή και στη συνέχισή της , μπορείτε να το κάνετε χωρίς δικλείδα ασφαλείας, μωρέ ας ξαναζήσω εγώ κι ας είμαι και ραδίκι! Μια και στη ζωή σας νιώθατε πάντα ασφαλείς!

Δεύτερον: Μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε. Μια μήτρα ν’ αναπτυχθούμε ένα καθοριστικό προαπαιτούμενο. Τ’ άλλα, για την αγάπη λέω, που νιώθεις να μεγαλώνει μέσα σου, μια άλλη συζήτηση.

Τρίτον: Αν εσύ, καλό μου, ταίριαζες τους άλλους με μέτρο τη δικιά σου ψυχή και την ανάγκη σου, τι να σου κάνουν κι οι άλλοι, να ζούνε μια ζωή στην υπέρβαση; Πόσο να γίνουν τα τετράγωνα κύκλοι, οι σκληροί ειλικρινά κατανοητικοί, οι συμφεροντολόγοι αισθηματίες, πώς να μυρίσουν οι αφοδεύσεις γιασεμί; Μην περιμένεις από κανέναν καρδιά μου και τίποτα.

Τέταρτον: Αν η ζωή ήταν μόνο τυραννία, δεν θα τρελαινόμαστε στις γιορτές να ευχόμαστε ο ένας στον άλλον, δεν θα φοβόμαστε τόσο τον θάνατο.

Πέμπτον και τελικό: Ώσπου να καταλάβεις το γύρισμα του κόσμου, την πράξη, τη φύση των πραγμάτων και των ανθρώπων, μάλλον θα έχεις σπαταλήσει το περισσότερο του χρόνου σου επί της γης… Για το άλλο ποιος να ξέρει;

Που λες, καθρέφτη μου, μπορώ να σου κλείνω το μάτι και να σου χαμογελώ με κατανόηση. Μιλάμε, πια, την ίδια γλώσσα. Της αλήθειας. Κομμάτι απ’ το φως…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη