«Ευγενής Σήψη», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Αθήνα, Παρασκευή 16  Ιουλίου 1993

H επιστροφή

Γυρίζω  στην Αθήνα.  Δώδεκα  μέρες  έλειπα  από κάθε δραστηριότητα. Ακριβώς ο  αριθμός που χρειάζομαι  για να αρχίζει η αποτοξίνωση από τις εντάσεις της πόλης, από τον τρόπο ζωής  όπως μας τον έχουν επιβάλλει. Αυτή η στιγμή είναι πολύ χαρακτηριστική και την αναγνωρίζω πάντα. Και τότε  βγαίνουν  στην επιφάνεια  όλες οι αρνητικές σκέψεις,  οι φόβοι, οι εμμονές,  οι καταπιεσμένες  επιθυμίες,  που δεν ήξερα ότι  υπήρχαν, ότι τις είχα. Μα δεν ξέρω αν τις έχω πραγματικά. Νομίζω ότι είναι επιθυμίες μιας κοινωνίας που έχει μάθει να αυτομαστιγώνεται,  αφού πρώτα  κάνει τα πάντα  για να αφαιρέσει ό,τι γνήσιο  μπορεί να έχει κάθε ανθρώπινο πλάσμα ερχόμενο  στη γη. Έχω μια αρρώστια που δεν είναι δική μου  πραγματικά.  Τίποτα δεν με ικανοποιεί  και ξέρω ότι αυτό δεν είναι δικό μου. Πώς μπορώ να βιώνω κάτι που δεν είναι δικό μου,  αναρωτιέμαι.  Όμως αν περάσουν αυτές οι δώδεκα μέρες κάτι μαγικό γίνεται. Αφήνω πίσω μου την ενδοσκόπηση, μια ενδοσκόπηση πιστεύω όχι δική μου και  αρχίζει η επαφή με τον πραγματικά δικό μου  εαυτόν.  Τότε λιγοστεύουν οι ανάγκες  και δεν χρειάζομαι τίποτα σχεδόν  για να είμαι καλά.

Ο χρόνος μεγαλώνει, ‘γίνεται  αρκετός’,  η επαφή με το περιβάλλον γίνεται χειροπιαστή, νοιώθω την κάθε στιγμή και την απολαμβάνω. Ένα παιχνίδι ίασης από μια  αρρώστια που μοιάζε με τη σήψη. Γιατί τι άλλο είναι η  απουσία χαράς  για την ύπαρξή μας και μόνο;

04/07/2018    Πού  θα κάνετε φέτος διακοπές;

Σύντομα  στην Κέα ‘place‘  διακοπών.   Το πέρα δώθε από το  1991 στο νησί, μου έχει στερήσει τη γνωριμία με πρόσωπα και μέρη.   Η χαρά  είναι  συχνά  ‘δέσμευση’,  με ό,τι  σημαίνει αυτή η λέξη. Αναπολώ μιαν ελευθερία, που δεν έχω γνωρίσει ακόμη.

10/07/2018    Μηρυκάζοντας

Τρίτη.  Η ημέρα των ημερολογίων.  Γράφω τα νέα  ημερολόγια και σκαλίζω τις σημειώσεις μου.  Το βράδυ της Τρίτης που διαβάζω  τις αναρτήσεις  των ημερολογίων μου στη λογοτεχνική σελίδα ΛΟΓΩ ΓΡΑΦΗΣ,  νοιώθω  ότι διαβάζω τα ημερολόγια μιας  ξένης γυναίκας. Ίσως γιατί  όταν συμβαίνει η ζωή μας,   δεν την νοιώθουμε τόσο βαθειά παρά μόνο όταν γίνει παρελθόν και την ξαναφέρνουμε στο  μυαλό μας και ειδικά όταν την γράφουμε. Ημερολόγια  τετράγωνα με χαρτί ανακυκλώσιμο, προσεγμένες  εκδόσεις,   αγορασμένα  λίγο πριν το πέρας κάθε χρονιάς,  σε χρώματα καφέ, κόκκινο, μπεζ, φούξια, μπλε σκούρο  από το 2011, περιμένουν τη σειρά τους για  να διαβαστούν. Με αφήνουν άφωνη  οι σημειώσεις και  οι παρατηρήσεις μου στα ημερολόγια αυτά.  Και τι δε βρίσκω που να με αφορά και να μην με ταράξει! Μα εγώ τα σκέφτηκα όλα αυτά… τα έζησα όλα αυτά. Μήπως να αναθεωρήσω ό,τι νομίζω ότι είμαι σαν  άνθρωπος;

 


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη