Ένας συνεχής ύπνος μπουκωμένος αποχαύνωση. Χορτασμένος το κενό της ζωής που αφήνει. Ζεις μέσα στον ύπνο; Ανασαίνεις;

Καθένας στ’ όνειρό του, μονάχος του κοιμάται. Τα χέρια που άγγιξαν, που χάιδεψαν, τα χείλη που φίλησαν, τα λόγια, τα αχ.., φτερά στο κενό.

Απ’ αλλού ξεκίνησα και κοίτα με εδώ, μπροστά σου, μ’ αυτό το αυθάδικο λαμπύρισμα στα μάτια, ακόμα να σου ζητώ, Ζωή, ακόμα να θέλω.

Όταν πάψεις να θέλεις, παύεις να υπάρχεις;

Καθισμένη σε μια καρέκλα βγαλμένη απ’ το παρελθόν, αυτές των παραλιακών αναψυκτηρίων δεκαετία του ’70 και βάλε, πλαστικό χρωματιστό σύρμα κι ανάμεσα στο τύλιγμα κενά, όχι αυτά του ύπνου, του φωτός.

Ήλιος μεσημεριάτικος καλοκαιρινός κι η ζωή τριγύρω, βήματα, συζητήσεις για τα τεκταινόμενα σε παιχνίδια επιβίωσης.

Στρατηγική επιβίωσης θέλει η ζωή κι άσε τους άλλους να λένε -σκόρπια  σχέδια ανάμεσα σε ματιές γεμάτες υπόσχεση- κι αυτό το «πάντα», τόσο πολύ μικρό, τόσο εφήμερο, τόσο πολύ φαιδρό.

Μακριά σου το πάντα κι ας είχες την ψευδαίσθηση πως τό ‘κανες δικό σου.

Στέκεται η θάλασσα ανάμεσα στα δάχτυλα; Στέκεται η θύμηση κεντραρισμένη σε μια στιγμή;

Κυνηγώντας τι προφταίνεις;

Κλαίγοντας, τι προσδοκάς;

Μια απλή γυναίκα. Που ζήτησα ν’ αγαπηθώ όπως ταιριάζει στο γένος μου. Που τώρα πια, μπορώ και  να χαμογελώ στην ανάγκη της αγάπης, να λυπάμαι το κύκνειο άσμα της, να κατανοώ την απελπισία της.

Ποιο δόσιμο δεν έχει απελπισία; Ποιο δεν φορτίζεται το πάθος μιας στιγμής;

Ποιος κύκλος που κλείνει δεν ορίζει -αυτόματα- τη δική του τελείωση;

Θα κρυφτώ, πάλι, πίσω απ’ τα πράσινα φασολάκια, τα νεραντζάκια και τις πρασινάδες, όπως ακριβώς  μέσα στις λέξεις και πίσω απ’ τα χρώματα.

Τα καλοκαίρια, όχι οι εποχές, ζητούν μια δικαίωση…