Κατά την ταπεινή άποψή μου, πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που δεν έχει καμία εξάρτηση από γήινα υλικά αγαθά. Είναι αυτός που δεν αγωνίζεται με πάθος να τα αποκτήσει και που παράλληλα γνωρίζει ότι ανά πάσαν ώρα και στιγμή μπορούν να πάψουν να του ανήκουν ή και να τους ανήκει αυτός ο ίδιος.

Είχα έναν φίλο ναι μεν άτομο φιλοσοφημένο, αλλά που η εξάρτησή του από τα αγαθά του τέτοια που δεν θα την χαρακτηρίζαμε με ευκολία σαν ένα απλό πάθος αλλά σαν έναν έρωτα πανίσχυρο, ισοπεδωτικό. Όλες του οι βαθιές μελέτες αποσκοπούσαν σε ένα και μόνον πράγμα. Πώς να ανακαλύψει τον τρόπο με τον οποίο θα έπαιρνε στη μετά θάνατον ζωή του αν όχι όλη του τη συλλογή τουλάχιστον το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο μέρος της. Έψαχνε, πειραματιζόταν σε τρόπους και τεχνικές που θα τα έκανε να αντέξουν στην αιωνιότητα ακόμα και όταν εκείνος ούτε σαν σκόνη θα υπήρχε στη Γη.

Και όλο μάζευε και ταξινομούσε. Και όταν ερχόταν η στιγμή να απορρίψει αναγκαστικά κάποιο για την μετά θάνατον πορεία μαζί του, γινόταν τόσο δυστυχής περισσότερο κατά πολύ από το να έχανε δικό του άνθρωπο.

Ένας κοινός φίλος μας σοφός που τον γνώρισε στις ύστατες στιγμές της Ζωής του και ο οποίος και αν δεν είχε μελετήσει πάθη, έρωτες, έξεις, μού έλεγε ότι πρώτη φορά έβλεπε την ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ προσωποποιημένη στη σκέψη ότι ήταν αναγκασμένος να εγκαταλείψει το αριστουργηματικό του σκάκι, το φτιαγμένο από ελεφαντοστούν, να σκονίζεται στα ράφια μιας από τις αποθήκες του. Ένιωθε φρίκη στην σκέψη ότι τα σπάνια ρολόγια του θα έμεναν ακούρδιστα την συγκεκριμένη ώρα κάθε 5η ημέρα της εβδομάδος.

Αφού με τρόπο επιστημονικό και ουσιώδη προσπάθησε ο κοινός μας φίλος να τον συνετίσει και να δει το μάταιο των προσπαθειών του, όμως δεν κατάφερε ει μη μόνον να τον κάνει να πάρει μιαν άλλη απροσδόκητη απόφαςη, απόρροια του αρρωστημένου πια μυαλού του.

Συνέταξε, λοιπόν, μια παράξενη διαθήκη, που κανένας Συμβολαιογράφος είχε συντάξει ποτέ.

‘’Θέσπισε’’ μιαν ενδεκαμελή ομάδα με επικεφαλής της άτομο που θα εκλεγόταν από την ομάδα αυτή κάθε δύο χρόνια την πρώτη του Έτους.

Το κάθε μέλος είχε και μίαν ειδικότητα, όπως του επιμελητή, του φύλακα, του συντηρητή, κτλ. κτλ.. Θα είχε υπό την επίβλεψή του δέκα αντικείμενα το πολύ, τα οποία θα φρόντιζε όπως έκανε τώρα ο ίδιος. Έτσι και πάθαινε κάποια ζημία μέρος του θησαυρού, η ποινή που θα επιβάλλονταν στον υπαίτιο θα ήταν ανάλογη.

Και το βασικότερο, θα έπρεπε τα προς φύλαξη και συντήρηση αντικείμενα να μην είχαν απολύτως καμίαν επαφή με ανθρώπους άλλους. Τούτο το μοναδικό ανά την Υφήλιο ιδιότυπο Μουσείο δεν θα είχε επισκέπτες και θεατές. Και τούτο από μόνο του φανέρωνε την αρρωστημένη κτητικότητα του ανθρώπου αυτού. Η ομορφιά, η σπανιότητα, ο πλούτος, ήταν δικά του, ΔΙΚΑ του και κανενός άλλου.

Κάθε μέλλος της ομάδας είχε μεν έναν μυθικό μισθό αλλά απαγορευόταν ρητώς να έχει διακοπές ή ακόμη και να αρρωστήσει, εις βάρος έστω και μίας ώρας απομάκρυνση από τον τομέα αρμοδιότητός του. Στην ουσία δηλαδή είχε δημιουργήσει μίαν άλλη ομάδα σκλάβων, όπως ο ίδιος. Με την εξής διαφορά. Ο ίδιος την λάτρευε την σκλαβιά του ενώ οι άλλοι τη μισούσαν. Μα τότε γιατί την υπηρετούσαν; Διότι το δέλεαρ μέγα. Κανείς ποτέ υπάλληλος επί της Γης είχε αμειφθεί τόσο πλουσιοπάροχα.

Και κάποτε βέβαια ήταν καιρός του να αρρωστήσει βαριά ΚΑΙ να καταλάβει ότι το τέλος του πλησίαζε.

Ζήτησε λοιπόν και μετέφεραν τον ίδιο αλλά και τον εξοπλισμό ολόκληρου του δωματίου του στο κέντρο του Μουσείου του. Ένιωσε ρίγος και αγαλλίαση εν μέσω των λατρεμένων του αντικειμένων, μεν, αλλά που φυσικά αδυνατούσαν να του προσφέρουν ούτε ένα ποτήρι νερό, που λένε.

Άρχισε να θυμώνει μαζί τους.

«Εγώ ρε σεις θυσίασα όλη μου τη ζωή για πάρτι σας και η ανταμοιβή μου είναι τούτη»; φώναζε έξαλλος υπό το κράτος παροξυσμικού πυρετού που του προξενούσε παραισθήσεις. Δεν ήταν επόμενο; Από μία αγάπη νοσηρή μόνον παραισθήσεις μπορούν να δημιουργηθούν. Έφτασε στο σημείο να νομίζει ότι συνδιαλέγονταν μαζί τους. Ένας από τους υπαλλήλους-σκλάβους είχε την προνοητικότητα να μαγνητοφωνήσει τις ‘’συνομιλίες’’ και ήταν τόσο φυσικές, που θα νόμιζε κανένας ότι ο ομιλών είχε και ακροατήριο και συνομιλητές.

«Τι σου ζήτησα αγαπημένο μου LONGINE; Λίγη δροσιά, μια λέξη τρυφερή να μου πεις τώρα που είμαι άρρωστος και ανήμπορος, μα εσύ αφήνεις τους δείκτες σου να γυρνούν αδιάφορα και το μόνο που σε νοιάζει είναι μη και σου ξεφύγει έστω και δέκατο από το χρόνο σου και χάσεις το prestige σου. Αμ εσύ χιλιολατρεμένο μου σκάκι, που ώρες και ώρες μα και μέρες αγωνιζόμαστε συντροφικά για το ποιος θα είναι ο νικητής της παρτίδας, με τον κόσμο να θαυμάζει την αντοχή και την ικανότητά μας σαν παίχτες… Ούτε κι εσύ νοιάζεσαι λοιπόν, ούτε κι εσύ. Η μόνη σου ίσως έγνοια είναι πού θα βρεις άλλον συμπαίχτη σαν ελόγου μου που ήμουνα συνάμα και φίλος και αδερφός που σε αγάπησε όσο άλλο τίποτα στον κόσμο. Πώς μού το ανταποδίδεις; Με μία παγερή αδιαφορία και μία εκκωφαντική σιωπή. Ούτε που διαμαρτύρεσαι, έτσι για τους τύπους, σ’ αυτά που σου καταμαρτυρώ. Ξέρω ακριβώς πώς αισθάνεσαι. Και είναι αυτό που με θλίβει περισσότερο από την χρηματική σου αξία»…

Ήταν αξιολύπητος ο φουκαράς μέσα στην ανημποριά του, τόσο, που έφτασαν και οι σκλάβοι του ακόμα να τον λυπούνται. Ένας δε από αυτούς μια μέρα είπε δυνατά εις επήκοον όλων, χωρίς να φοβάται τις επιπτώσεις της αποκοτιάς του: «Αν ήμουνα στη θέση σου αφεντικό θα θυσίαζα όλον τούτον τον πλούτο για ένα και μόνο χάδι αληθινής αγάπης πάνω στο ιδρωμένο από την κάψα του πυρετού μέτωπό μου».

Και καθώς η ζωή του έφευγε λεπτό το λεπτό τόσο συνειδητοποιούσε την αχρηστία των λατρεμένων του ’’συντρόφων’’. Και μόλις λίγο πριν το τέλος, σε μία κάποια αναλαμπή ζωής, κάλεσε έναν ειδικό και υπονόμευσε με εκρηκτικά όλο το Μουσείο. Έναντι δε αδράς, τι αδράς,  βασιλικής αμοιβής να πούμε καλύτερα, απέσπασε την υπόσχεση να τα πυροδοτήσει μόλις ο ίδιος παρέδιδε το πνεύμα. Όπως και έγινε.

Σκόνη και στάχτη. Να τι απέμεινε από μια μεγάλη αγάπη που δεν είχε ποτέ ο έρμος καταλάβει ότι θα ήταν πάντα όχι μόνον χωρίς αντίκρισμα αλλά που τον είχε καταντήσει και σκλάβο της.