Υπάρχουν και έρωτες

Ο έρωτας, είναι μέρος της ταυτότητας του ανθρώπου. Το πώς τον εννοεί, πώς τον αισθάνεται, πώς λειτουργεί, πώς τον αντιμετωπίζει. Πώς αναλωνόμαστε  στον έρωτα, πώς τον καταγράφουμε,  πώς τον ενοχοποιούμε  και τον ιστορούμε. Πώς τον σεβόμαστε και τι προτεραιότητες του δίνουμε. Υπάρχει  και όταν δεν υπάρχει ο έρωτας, είναι όπως ο αέρας που αναπνέουμε. Χωρίς το οξυγόνο θα πεθάνουμε, τόσο απλά. Θεός και δαίμονας,  μας οδηγεί στην  απόλυτη γνώση. Είναι ζωή και θάνατος μαζί, αδιαχώριστα δεμένα αυτά τα ιερά «δύο». Ο Ευριπίδης  μας άφησε διαθήκη τις Βάκχες για να μην ξεχνιόμαστε. Το τελευταίο του έργο πριν πεθάνει και το πιο αιμοβόρικο. Για μένα,  το πλοίο  με τον  Διόνυσο, να ταξιδεύει σε θάλασσες με το χρώμα του αίματος  ή του κρασιού -το κόκκινο ή το χρυσό- και αντί για κατάρτι το  πλοίο  του,  να έχει ένα πολυπλόκαμο αμπέλι, αυτό είναι για μένα ο έρωτας. Ένα ταξίδι  στο άγνωστο. Ο Διόνυσος  με αντιπροσωπεύει  με την σκοτεινή και φωτεινή του πλευρά, γιατί περικλείει πολλά περισσότερα  από αυτό που συμβολίζει η Αφροδίτη, η θεά του  έρωτα,  που την βρίσκω διακοσμητική, εξωτερική και επιφανειακά μονοσήμαντη.

Ο άχραντος έρωτας

Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατά, χωρίς να έχει μέσα στην κάρδιά του,  έναν έρωτα κρυφό ή φανερό. Όταν είμαι ερωτευμένη, δεν υπάρχει άλλος τόπος, έκτος από τον τόπο του αγαπημένου. Kαι όπως λέει ο δάσκαλος ο R. Μ. Rilke και ασπάζομαι και εγώ από ένστικτο και όχι από γνώση χιλιoμασημένη,  η πίστη  είναι γνήσια,  μόνο όταν προέρχεται  από την καρδιά και  όχι από κανενός είδους σύμβαση και χρέος.

Το μόνο χρέος  στο τόσο  οριακό θέμα για τον άνθρωπο, είναι η πίστη λόγω έρωτα και λόγω αγάπης,  μιας αγάπης  που δίνει χαρά, πίστη, αγαλλίαση και ισορροπία. Και μόνο τότε.

Το καλό με μένα είναι ότι είμαι συνεχώς ερωτευμένη, μια φυσική απάντηση και αντίσταση στον πραγματικό κόσμο μου με περιβάλλει, τον κόσμο της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Ένας έρωτας που αγκαλιάζει όχι ένα πρόσωπο, αλλά ουσιαστικά με αφορμή έναν άνθρωπο, ένα λουλούδι, ένα τοπίο, ένα  παιδί,  ένα ζώο, ένα  βιβλίο, μια εικόνα,  ένα τραγούδι,  ένα σχήμα,  μία φιλία,  αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Αυτό είναι η έκφανση μιας φυσικής  αποδοχής  της ζωής.

Η Μαρία Πανούτσου με τον πρώτο σύζυγο της και πατέρα του γιου της, τον Παναγιώτη Πανούτσο. Εκείνη στα 18 εκείνος στα 50. Η αρχή του απαγορευμένου.

Η αγάπη τα λειαίνει όλα

Ένας άλλος τρόπος έκφρασης αυτού του φυσικού φαινόμενου, είναι ένας έρωτας  πραγματικός,  δηλαδή  διαρκής, συγκεκριμένος, που έχει όνομα και ειδικά  χαρακτηριστικά, προέρχεται και απευθύνεται σε ένα ορισμένο απτό πρόσωπο.

Απαιτητικός και οδυνηρός ο έρωτας αυτός,  αποκλείει τους άλλους.  Δυστυχώς όλοι οι μεγάλοι έρωτες αν καταλήξουν σε μακρόχρονες σχέσεις, παύουν να είναι έρωτες.  Θα πρέπει οι έρωτες για  να παραμένουν έρωτες, να μην μεταμορφώνονται σε σχέσεις  και σε γάμους. Η αγάπη έχει αυτή την ικανότητα να λειαίνει τους έρωτες. Η αγάπη τα λειαίνει όλα. Είναι συμπόνια, συνύπαρξη, συνήθεια, φιλία, οικειότητα, συνενοχή, συνεργασία.

Κάποτε μέτρησα τους άνδρες που έχω ερωτευτεί. Ένα ευχάριστο, κυνικό  παιχνίδι αριθμών. Οι περισσότεροι έγιναν σχέσεις. Έγιναν αφορμές ζωής και γνώσης. Λίγοι έμειναν αναφορές στον έρωτα.

Μόνο ένας έχει επιζήσει από τους  ρεαλιστικούς έρωτες  και δεν είναι μνήμη, ή απλά ένα γεγονός, αλλά μια ζωντανή πληγή που δεν αιμορραγεί αλλά φεγγοβολάει και μου χαρίζει ρίγη ζωής.

Η κοινωνία της δύσης  και οι σύγχρονες κοινωνίες γενικότερα,  δεν αντέχουν  τον έρωτα παρά εκλογικευμένο. Δεν έχουν την δύναμη να αντέξουν, την τραγικότητά του, την γελοιότητά του, την  απομυθοποίησή του,  την ιερότητά του, την  μοναδικότητά του, το στραπάτσο που επιφέρει. Είναι ένα ακόμη τρόπαιο  της κατανάλωσης, μια ωραία ατραξιόν του συστήματος. Μια ακόμη «επιτυχία».

2015  Μάρτιος

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Ενημερώνουμε τους αγαπητούς αναγνώστες ότι η Στήλη «Εξομολογήσεις ενός ημερολογίου», της Μαρίας Πανούτσου, ξεκινώντας από σήμερα Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017 και μετά θα δημοσιεύεται κάθε 15 ημέρες, τουτέστιν κάθε δεύτερη Τρίτη την ίδια ώρα, στις 21.00.