1883, αργά την Άνοιξη.

Την χρονιά που ήρθε, το Πάσχα ήταν αργά, πολύ αργά. Ο καιρός είχε γλυκάνει για τα καλά, η γη είχε φουσκώσει και μοσχομύριζε και βιάζονταν να καρπίσει.

Πάνω κάτω εκείνες τις μέρες, λίγο πριν απ’ του Θωμά, είχαν κι οι Τούρκοι Μπαϊράμι. Έβαζαν κι αυτοί κρέατα και στον αέρα οι ευωδιές της προχωρημένης Άνοιξης, ανακατεύονταν με την τσίκνα απ’  τους τσιβερμέδες [1] χριστιανών και μουσουλμάνων, αυτών που μπορούσαν βέβαια να ρίχνουν ολόκληρα αρνιά, ή πρόβατα ή και μοσχάρια στο καζάνι, στη σούβλα, ή στο φούρνο.

Οι άλλοι περνούσαν πιο φτωχικά και περίμεναν απ’ τους πλούσιους να τους δώσουν μερτικό, όπως ήταν το έθιμο σ’ αυτόν τον τόπο, μα με το Χριστό ήταν κανένας, μα με τον Αλλάχ…

Ταίριασαν οι γιορτές και των δυονών κι η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα πιο χαλαρή. Στις δουλειές, στα μαγαζιά, έξω στα χωράφια, στα σπίτια, όλα γιόρταζαν, φύση κι άνθρωποι, οι μέρες φάνταζαν γλυκές, τα στομάχια και των φτωχών ήταν γεμάτα, οι έννοιες των ανθρώπων είχαν παραμερίσει για λίγο.

[1] Τσιβερμέδες: στην Θράκη έτσι ονομάζονται τα ψητά της σούβλας.

Το κείμενο “Για το Πάσχα” που μας παραχώρησε ο συγγραφέας κος Μιχάλης Μπουναρτζίδης για τη δράση “Γράφουμε για το Πάσχα”, είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του “Προσευχή για τις καινούργιες πατρίδες” [Εκδόσεις Επτάλοφος, 2010].