Τα φιλιά σου στο λαιμό μου αφήνεις
Μπλε σημάδια στο λευκό το κορμί μου
Με το βλέμμα σου όλα τα σβήνεις
Κι έτσι μ’ έμαθες να σε λέω «ψυχή μου».
Στων φιλιών σου τη φλόγα ραγίζω
Στα παλιά μου σημάδια πονάς
Στις παλάμες σου κυλάω και δακρύζω
Σε ρωτάω ξανά «μ’ αγαπάς;»
-Τους εφιάλτες μου φυσάς και σκορπάς.
Η φωνή σου απαλά με χαϊδεύει
Μα το μπλε των ματιών σου αγριεύει
Αν τολμήσω και πικρά με γευτείς
Δίχως γέλιο το βλέμμα μου αν δεις.
Στα μαλλιά μου ανασαίνεις και δίνεις
Κι απ’ αυτά που δεν έχεις – και αφήνεις
Του μυαλού σου τους τοίχους να πέσουν,
Της καρδιάς σου τα δεσμά να με δέσουν.
Μ’ αγκαλιάζεις σφιχτά και πεθαίνω
Και το ξέρεις πως για σένα ανασαίνω.
Με τυλίγεις γλυκά στ‘ άρωμά σου
Και το ξέρεις πως είμαι δικιά σου.
Αχ! Πόσο όμορφο! Της αγάπης..
Της αγάπης, ναι! Σε ευχαριστώ Μαριάννα μου.