Εκείνη την ημέρα με παρηγόρησε ένα κείμενο που έγραψε ο Τάσος Πετρής [1] και που το αγάπησα πολύ.  Το κράτησα στις σημειώσεις μου. Ένα κείμενο για έναν σύγχρονο Έλληνα μουσικό.  Έναν άνδρα που θέλω να τον θυμάμαι ζωντανό να ερμηνεύει τον Νίκο Παπάζογλου.

Βαδίζω με παράπονο

Γράφει  ο Τάσος Πετρής

Χθες το βράδυ άκουγα συγκλονισμένος αυτό το αριστούργημα του Γιάννη Παπαϊωάννου (μουσικά και στιχουργικά), μπορώ να βρω αναλογίες μόνο με την αρχαία τραγωδία.

Η σημερινή είδηση του θανάτου του Νίκου Παπάζογλου με γεμίζει θλίψη.

Παρέκβαση

Πριν λίγες μόνο μέρες σχεδίαζα ένα φανταστικό μάθημα, στο οποίο στηριζόταν στην ακρόαση του τραγουδιού του Νίκου με τον τίτλο «Σύνεργα» (μουσική και στίχοι δικά του). Μετά από την ακρόαση ήθελα να ισχυρισθώ ότι μέσα εκεί ευρίσκετο όλη η μεγάλη απέριττη ελληνική ποίηση του παρελθόντος, από τον Σολωμό και τον Παπαδιαμάντη ως τον Antonio Machedo. Να πω ότι η μεγάλη τέχνη είναι δίπλα μας, κυκλοφορεί και όχι μόνο υπογείως, αρκεί να έχουμε πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της καρδιάς μας.

Χτες πάλι σκεφτόμουν, με αφορμή τις αισθητικές μας προτιμήσεις, πόσο τίποτα στη ζωή δεν είναι ορθολογικό ή αντικειμενικό. Το ακόμη πιο τραγικό, σχεδόν όλα, είναι συμπτωματικά.

Για το μακαρίτη τώρα, μπορώ να πω αυτό που πιστεύω εδώ και πολύν καιρό. Ήταν ότι πιο σημαντικό στη μουσική ελληνική δημιουργία της τελευταίας τριακονταετίας  (Από το ’80 και μετά).

Αλλά αντί να αρχίζω τώρα τους υπερθετικούς, γιατί μόνο έτσι μπορείς να μιλάς για κάποιον που αγαπάει τη δουλειά του, πράγμα που ούτε κι ο ίδιος φαντάζομαι, θα εκτιμούσε. Τα λόγια ήταν καίρια στους στίχους του…

Θέλω να ξανακούσω το «Βαδίζω με παράπονο» του Παπαϊωάννου, να πω ότι όλα συνεχίζονται τίποτα δεν χάνεται, απλά έχει στρίψει στη γωνία του δρόμου και δεν μπορείς να το δεις από δω και να σου προσφέρω για επιτάφιο, εγώ από δω, τους στίχους του  άλλου μεγάλου –ογλου συμπατριώτη σου Νίκο (Νίκου – Αλέξη Ασλάνογλου).

«Βλέπω τη θάλασσα ν’ ανοίγεται για σένα

τρυφερέ περιηγητή του ουρανού

μες στις ακρογιαλιές μου που κουρνιάζεις.

Βλέπω τον ουρανό μια κατασκήνωση για σένα

οργανοπαίχτης μιας σβησμένης εποχής

που ζωντανεύει πάνω στην οθόνη

τη μνήμη ανάμεσα στα παιδιά σου χρόνια.

Μονάχος μου νυχτώνω εδώ πέρα

τα ποιήματά μου έγιναν ατροφικά

μικρά στολίδια του βυθού που σε προσμένουν».       

Καλή βαρκάδα… Νίκο…

Κυριακή των Βαΐων 2011

Για τον Θάνατο του Νίκου Παπάζογλου.

[1] Ο Τάσος  Πετρής  ήταν συνεργάτης του Θεάτρου Τομή  την περίοδο 1992-2007.

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Ενημερώνουμε τους αγαπητούς αναγνώστες ότι η Στήλη «Εξομολογήσεις ενός ημερολογίου», της Μαρίας Πανούτσου, ξεκινώντας από την Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017 και μετά θα δημοσιεύεται κάθε 15 ημέρες, τουτέστιν κάθε δεύτερη Τρίτη την ίδια ώρα, στις 21.00.