Τα ημερολόγια είναι

μια διεύρυνση

του εαυτού μας

«Το κρεβάτι  το  άκουγα πιότερο, παρά το αισθανόμουν κάτω από το σώμα  μου. Το όνειρο θυμάμαι ήταν η προβολή μιας πραγματικότητας, ένα συμβάν  που εξελισσόταν κάτω από το παράθυρο του σπιτιού μου, όπως  φανερώθηκε λίγο μετά. Πόσο κρατά ένα όνειρο,  μέσα στο  ύπνο μας  – κάτι λίγο,  όμως ο χρόνος του ονείρου, με τον πραγματικό  χρόνο  εκείνο  το βράδυ, είχαν συμπράξει μ’ ένα διαβολικό τρόπο. Ο ήχος ήταν το κυρίαρχο, πιο  δυνατός και από την εικόνα.  Από έξω από το σπίτι και  από μέσα από το σώμα μου καραδοκούσε ο ήχος να βγει, να ενωθεί με ότι χειροπιαστό».

Η οικογένεια  μαζί, έστω για λίγες μέρες. Αλλά μου φάνηκαν πολλές συγχρόνως. Τα παιδιά  μεγαλώνουν. Ο Γιός  επίσης.   Εμείς επίσης. Λέω συγχρόνως γιατί  οι εντυπώσεις πυκνές και τα συναισθήματα κυρίαρχα. Από τα πιο ξεκούραστα  καλοκαίρια, αλλά και τα πιο αδρανή. Δεν νομίζω να έκανα  τίποτα σπουδαίο  εκτός από το να αισθάνομαι τους ανθρώπους τους δικούς μου  γύρω μου και όσους  μου έλειπαν. Η προσοχή μου κυρίως  στα  παιδιά,  στα εγγόνια. Μοιάζουν να μην μας χρειάζονται και πολύ. Ντύνονται για το πρωινό τους  μάθημα, για  το πρωινό γεύμα,   για το μπάνιο αργότερα,  για τη νυχτερινή τους έξοδο  στην πλατεία  της Ιουλίδας, να παίζουν, να παίζουν, να χορταίνουν την ελευθερία και να ωριμάζουν.  Το μεγαλύτερο  από τα δυο παιδιά, φορτώνεται όλες τις σκανταλιές, όλη τη  σοβαρότητα των καταστάσεων όσες φορές προκύπτουν. Ευαίσθητος και υπεύθυνος  επωμίζεται άλλοτε  αγόγγυστα, άλλοτε με παράπονο,  μα πάντα  ηρωικά,   την κατάσταση. Είναι η αδυναμία μου το αγόρι  αυτό. Μακάρι να μην φαινόταν αλλά μάλλον δεν μπορώ να το καλύψω πάντα. Ίσως να μην είναι καν η αδυναμία μου, αλλά μια αίσθηση του οικείου.  Δεν ξέρω  πως είναι  ένα μικρό κορίτσι και η μνήμη μου δεν με βοηθά και πολύ  από τη δική μου  περίπτωση. Μεγάλωσα τον γιο μου και είμαι πιο κοντά με το μεγάλωμα ενός αγοριού παρά με ενός  κοριτσιού.

Όλο αυτό,  ένας πρόλογος, για να καταγράψω μια μοναδική εμπειρία που είχα  ένα βράδυ,  το καλοκαίρι που πέρασε.

Νύχτα.  Προχωρημένη η ώρα. Ήμουν ανήσυχη εκείνη την ημέρα κοιμήθηκα νωρίς.  Οι άλλοι  είχαν βγει.  Θα γύριζαν  γύρω στις 12 μεσάνυχτα. Ξάφνου ένα σώμα, μέσα στην νύχτα, το δικό μου σώμα, πετάγεται  από το κρεβάτι, εκσφενδονίζεται  έξω  από το δωμάτιο και στην μικρή εξέδρα που υπάρχει έξω  ακριβώς από το δωμάτιο που κοιμόμουν  και  ενώνει τον έναν χώρο  με τον υπόλοιπο χώρο,   ακουμπώ στο σιδερένιο κιγκλίδωμα της σκάλας  και  με φωνή στεντόρεια που την άκουγα  από μακριά άρχισα να φωνάζω.   «Αφήστε τον  Μ.  και μην το κάνετε να κλαίει.  Δεν φταίει ο Μ». Απευθύνομαι με τον δραματικότερο τρόπο στους δικούς μου υποσυνείδητα και συνειδητά συγχρόνως,   πιστεύοντας ότι  το κλάμα που άκουσα από τον δρόμο εκείνη την ώρα ήταν του εγγονού μου, ενώ συγχρόνως ξυπνάω  από τον εφιάλτη και ακούω από έξω από το δρόμο  ένα παιδί να κλαίει πραγματικά  ενώ οι δικοί του το μάλωναν. Την ίδια στιγμή   όλοι στο σπίτι έχουν ξυπνήσει από τις φωνές μου. Έχει   φτάσει δίπλα μου  ο  γιος μου και  προσπαθεί να με ηρεμήσει. Ξεσπάω  σε γοερά κλάματα  και  ο γιος μου καθισμένος έξω από την πόρτα μου  να επαναλαμβάνει  «Θέλεις να μιλήσουμε; Είσαι καλά;» Το άλλο πρωί ο εγγονός, ο Μ.,  με πείραζε  εντυπωσιασμένος βέβαια από την  δραματική μου αντίδραση αλλά και  ευχαριστημένος γιατί μετά  από την  νύχτα αυτή   νομίζω  ότι όλοι κατάλαβαν ότι  θα έπρεπε να γίνουν κάποιες αλλαγές και να προκύψουν νέες ισορροπίες.  Τα παιδιά ελάφρυναν την όλη κατάσταση με γέλια και πειράγματα  το άλλο πρωί και συγχρόνως  διέκρινα στα μάτια όλων μια ανησυχία αλλά και μια αλλαγή. Για μένα ήταν ολοφάνερο ότι οι επιδράσεις  της ημέρας  δεν μένουν πια στο υποσυνείδητο αλλά ζητούν την έκφρασή τους  με κάθε τρόπο,  όχι μόνο με τα όνειρα αλλά και με  άμεση  δράση. Αυτό  φανέρωσε  με  έντονες  αντανακλάσεις πάνω στο σώμα  μου,  στο φυσικό μου σώμα, η  χθεσινή βραδιά.

Μια  μοναδική εμπειρία που θα ήθελα να επαναληφθεί, που δεν μεταφέρεται,  που κλειδώνεται μέσα στη μνήμη μου, σαν κάτι πολύτιμο και  φοβερό, κάτι μοναδικό, κάτι  προσδοκώμενο.  Νόμιζα ότι το υποσυνείδητο [1] καλό  είναι να  αρκεστεί στην  έκφραση του μέσα  στον  κόσμο των ονείρων,  εκεί  να μείνει, εκεί να καθαρίζει με πιο ήπιο τρόπο αλλά, με  την πάροδο των χρόνων, τις εμπειρίες και  τη μελέτη,  κατάλαβα αυτό που ο Carl Jung έχει  ήδη εκφράσει:

[1] Το υποσυνείδητο είναι η έδρα των ενστίκτων, των παρορμήσεων, των συγκινήσεων, της φαντασίας, της μνήμης, των συνηθειών και της διαίσθησης. Για μερικούς είναι ακόμα ο δρόμος προς την υπερσυνείδηση. Αυτό ρυθμίζει επίσης τις αυτόνομες σωματικές λειτουργίες μας. Κάθε σημαντική προσωπική μεταμόρφωση, θεραπευτική ή όχι, προκύπτει από μια αλλαγή στο υποσυνείδητο. Το υποσυνείδητο δρα συνεχώς πάνω στο συνειδητό κι επηρεάζει τη συμπεριφορά του. Πολλές ανεξήγητες ή παράξενες πράξεις, συμπεριφορές και ψυχολογικές καταστάσεις μας οφείλονται στη δική του επίδραση.

[Στον  φίλο Γ.Α. που με παρότρυνε να μιλήσω για την εμπειρία μου αυτή.]

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]