“Αστρούλα”, γράφει η Μαριάννα Γληνού

Ε, ναι, λοιπόν! Απουσίασα για λίγο.

Σεργιάνιζα σε δρόμους ανοικτούς, ανάμεσα σε δέντρα που έφταναν, νόμιζες, ως τον ουρανό. Κι όμως, το φως σε έφτανε από παντού. Παχύ στρώμα από φύλλα βελανιδιάς, μπορντό- καφέ πια, τόσο απαλό κι απάτητο που θα ‘λεγες πως ήτανε μπαμπάκι. Και το νερό δροσερό στη βρύση του Θεού… Αν δεν τους ξέρεις τους τόπους, μπορείς να χαθείς. Οι δρόμοι όλοι μοιάζουνε ίδιοι. Πού βγάζουν, δεν ξέρεις…

Έφτιαξε ο θεός εμάς τους ανθρώπους και μας χάρισε τη ζωή. Με τον βηματισμό του ο καθένας, ψάχνοντας μέσα σε τούτο το αχανές, μαθαίνουμε σιγά-σιγά να βάζουμε σημάδια. Να ορίζουμε τον βορρά και να βρίσκουμε μπούσουλα. Κρατώντας, σφιχτά πάντα πάνω μας τη δύναμη που μας κυβερνά, αυτήν που μας ορίζει.

Τι είναι τελικά η αλήθεια;

Το ταξίδι ορίζει τον ταξιδευτή ή εκείνος το ταξίδι του; Τ’ όνειρο τον ονειροπόλο ή οι ονειροπόλοι τα όνειρά τους; Οι άνθρωποι τους τόπους τους ή οι τόποι τούς ανθρώπους τους;

Μικρές, κομμάτια από φως και σκοτάδι, κηλίδες, είμαστε. Σαν στις μέρες, που παίζοντας ανάμεσα στις εποχές, άλλοτε κρατάει περισσότερο το φως κι άλλοτε λιγάκι πιο πολύ η νύχτα. Απειροελάχιστα κομμάτια από φως και σκοτάδι, κάθε  στιγμή όλοι μας. Μικρά κοντοστεκάματα χρόνου στην κίνηση ενός εκκρεμές,  που και τούτο δε γνωρίζει την ταλάντωσή του…

Τι γνωρίζουμε, όλοι μας, τελικά;

Μαζεύουμε τη συνείδηση των μικρο-στιγμών μας μια σούμα και λέμε πως ζούμε τη ζωή μας συνειδητά…  Λόγια γενικά, με την απουσία της υποψίας πως πάντα, κάτι, μας ξεφεύγει.

Τα δέντρα στέκονταν το ένα κοντά στο άλλο. Κι όμως. Δεν έκοβαν κανένα μονοπάτι. Όποια κατηφοριά ή όποιον ανήφορο, γιατί τα ισιώματα λίγα, μπορούσες να τον ορίσεις εσύ και τα πατήματά σου, ως την επομένη θα ήταν, ήδη, σβησμένα. Μόνο τα ζώα το βράδυ αν περπατούσαν κοντά τους, θα μύριζαν τα χνάρια σου και θά ‘λεγαν, «Χμ… άνθρωπος», ή τ’ αστέρια κοιτώντας από ψηλά θα μπορούσαν να ζωγραφίσουν σ’ ένα χαρτί, ενώνοντας μικρές κουκίδες, παίζοντας τελίτσες, τη γραμμή της ζωής σου. Τεθλασμένες γραμμές και κύκλοι.

Δεν είναι ώρα για παράπονα, καθρέφτη! Ύστερα, οι πιο καθαροί, είναι αυτοί μέσα μας. Δεν λένε ποτέ ψέματα. Εσύ, μπορείς να αντιφεγγίζεις και το φτιασίδωμά μου.

Τα σημάδια μου, τα πετάγματα, τα στεγανά μου, εσύ τα βλέπεις;

Ίσως σας αρέσει και

2 Σχόλια

  • Φαρμακωμένη
    10 Νοεμβρίου 2017 at 12:56

    Απουσίαζες και εγω σε ειδα που περνουσες με τεθλασμενο βηματισμο σχηματιζοντας φωτεινες κουκιδες στις συστάδες των φυλλων που απαγκίστρωσε βιαια ο δυνατος βοριας της προηγουμενης βδομαδας και αναθαρρεψα οτι ερχοντε καλυτερες μερες με το αρωμα αισιοδοξιας που διαχυθηκε στην ατμοσφαιρα ξεδιαλυνοντας οποιο ιχνος μελαγχολιας με διακατειχε αγαπημενη φιλεναδα και γειτονισσα και μαζι και την ελπιδα μου για ενα πιο χαρουμενο και οχι μελαγχολικο χειμωνα .Πιο συχνες διαδρομες λοιπον για να ξαχνιάζονται και να διαλυονται οι φοβιες οι δεισιδαιμονιες ολων μας. <3

    • Μαριάννα Γληνού
      20 Νοεμβρίου 2017 at 15:53

      Πόσο όμορφα είναι να μπορεί κανείς με τον βηματισμό του και μόνο, να φωτίζει τον δρόμο! Οι λέξεις, απρόσμενη φίλη και γειτόνισσα, όταν είναι της καρδιάς, μπορούν να ομορφαίνουν, έστω και για λίγο, τον κόσμο! Σας ευχαριστώ!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη