Η βροχή
το ελικόπτερο στη νυχτερινή του πτήση
τα ”Σταφύλια της οργής” στο κομοδίνο
το καυτό τσάι δίπλα στη γριά -πολυθρόνα
κι εσύ
μια φιγούρα με μισόκλειστα μάτια
μαύρη μνήμη
κόκκινη ψυχή
και τη φωτιά να καίει το σκοτάδι σου
Πάλι μελαγχόλησα απόψε
Αν χιόνιζε ίσως ξαναγαπούσα το λευκό
Μα φέτος μόνον βρέχει
ακατάπαυστα
σαν ένα μοιρολόι δίχως επωδό
Μα φέτος μόνον το εκκρεμές ακούγεται
στους τοίχους της μοναξιάς μου
να γδέρνει τη σάρκα της απουσίας σου
Η βροχή
το ελικόπτερο που ξαναπερνάει
τα ποιήματά μου προσανάμματα
για την παλιά ξυλόσομπα
η άδεια κούπα του τσαγιού στη χούφτα μου
κι εσύ
ένα όνειρο ανθεκτικό χωρίς εισιτήριο επιστροφής
Απόψε ο χειμώνας δωροδόκησε τη ζωή μου
για μία εκ βαθέων εξομολόγηση
όλων των ατοπημάτων της
Κι εκείνη, ατυχώς, ενέδωσε
Είναι τόσο εύκολη η πλάνη στους καιρούς της απόγνωσης
Αφήστε το σχόλιο σας