“Αμφιλύκη”, γράφει η Μαριάννα Γληνού

Σε μιαν άλλη διάταξη, ίσως σε μιαν άλλη ζωή, θα κατάφερνα να μην με πονάνε οι λέξεις. Η ασυμβατότητα της συλλαβικής τους έκτασης  με το αντίκρισμά  τους στον χρόνο. Ο τρόπος που προφέρονται με τα μάτια να μην κοιτάζουν. Ή βλέποντας ακόμη, να αντικρίζεις κενό.

«Πάντα». «Μαζί». «Ποτέ». «Ίσως». «Γιατί».

Όλες τους μικρές, τέσσερα και πέντε γράμματα βαλμένα δίπλα-δίπλα πόσο χρόνο, πόση αμφιβολία, πόσο πολύ και τίποτα μπορούν να χωρέσουν; Πόση ερήμωση και πόση ευτυχία;  Όποιος έφτιαξε τις λέξεις, σίγουρα έπαιζε με την ανθρώπινη φύση. Τη βούλησή της να εννοεί αυτά που λέει, χωρώντας τα σε μικρές αποσκευές. Κύλησε, φαίνεται, πολύ νερό και πέρασαν πολλές ζωές μέχρι να εννοηθεί πως κάθε μια τους, ταυτόχρονα, κουβαλούσε και την αντίθετή της, ανάλογα με τον τρόπο που ειπωνόταν, το χρόνο, τον τόπο και τα αόρατα σημεία στίξης, που δυνάμωναν την ένταση. Να μην ξεχάσω και τη διάθεση του ακροατή. Ένα «πάντα», ας πούμε, όταν το έχεις ανάγκη, για «πάντα» σού  ακούγεται. Αυτό που σημαίνουν για τον καθένα μας είναι οι λέξεις, ή σφάλλω; Υπάρχει, άραγε ένα αντικειμενικό «ποτέ»; Ζουν οι λέξεις χώρια απ’ τους ανθρώπους που τις λένε; Στέκουν αυτόνομες δυνάμεις να ορίζουν τι;

Έτσι, λοιπόν, θέλω να σας ομολογήσω πως μιλάω την αλήθεια μου. Γιατί έτσι μόνο μπορώ να ζω. Κι αν φορές ακούγεται «ρομαντικό», από έναν άλλο κόσμο, άλλες φορές υπερβατικό κι άλλες αλαζονικό, συγχωράτε με, αλλά έτσι είμαι.  Είναι τόσο χάσιμο πολύτιμου χρόνου το ψέμα! Σαν να προσπαθείς να ξεμπλέξεις αλυσίδες με κόμπους. Καθώς τις σέρνεις μέσα σου.

 Οι λέξεις; Σαν μικρές αυτό-αναιρέσεις και τούτες κι εμείς. Κι η λέξη «ψέμα» μικρή είναι κι αυτή αλλά πόσο πολύ από δαύτο και πόσους πολλούς χωράει μέσα της! Όλους μας. Εδώ τα ποσοστά είναι που κάνουν τη διαφορά! Πόσο τοις εκατό αληθινός και πόσο ψεύτης;  Καθώς, αν λέγαμε την απόλυτή μας αλήθεια, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να συνεχίσει να στέκεται καθόλου ως λέξη μετά το «μαζί» ή το «πάντα»!

Για το «ποτέ», μια ασήμαντη αλλαγή στον τονισμό θα αποκάλυπτε μιαν ολότελα καινούρια διάσταση της λέξης… «Πότε;» Μήπως, λέω, οι λέξεις καθώς εκφράζονται, χωράνε μέσα τους και τα ερωτηματικά τους; Γιατί τον χρόνο, το είπαμε, τον χωρούν. Τον επεκτείνουν κιόλας. Φορές τον κάνουν και λάστιχο, σε όμορφα, περίτεχνα σχέδια σαν το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, καθώς περνάει από τα χέρια τού  ενός στα χέρια του  άλλου κι αλλάζει σχήμα…

Μπερδεμένα τα λέω ή όχι; Πόσο πάντα είναι το «πάντα»; Όχι το ζώο! Το πάντα έχει αντίθετο το ποτέ, ή το ίσως; Κι αν είναι για μια συζήτηση έτσι, όπως πρέπει να είναι- έχει όπως πρέπει να είναι στις λέξεις;- είναι για όλη τη ζωή; Και ποιος το ορίζει αυτό;

Θα μου πείτε, και πιθανώς να έχετε και δίκιο, αμπελοφιλοσοφίες! Αν το στομάχι μου ήτανε άδειο, τι πάντα και ποτέ και ίσως και γιατί; Φαί θα ζητούσες και μόνο! Σαν απάντηση έχω να πω πως στο δικό μου μυαλό, τους ανθρώπους που ανοίγουν τους κάδους των σκουπιδιών για να βρουν να φάνε μπορεί να τους οδήγησαν κάποιοι άλλοι  άνθρωποι με δύναμη  που χρησιμοποίησαν τις λέξεις με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιεί ο θηριοδαμαστής το μαστίγιο. Για λίγο. Να νουθετήσει. Να δαμάσει. Να γίνει αφέντης. Και στο τέλος, τους άρεσε!  Αν εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε σοδομιστές των λέξεων και των εννοιών τους, ποια αξία απομένει;   Δεν καθορίζονται οι άνθρωποι από την αλήθεια τους;

Σε αέναο πόλεμο, λοιπόν, εμείς οι άνθρωποι. Και σε καιρό ειρήνης. Είτε μιλώντας τις λέξεις που θέλουμε ο καθένας, είτε με τις λέξεις τις ίδιες, είτε με τις σιωπές. Μέσα σ’ αυτές ακούγονται ακόμα ηχηρότερα όλες οι λέξεις. Κάνουν κρότο πέφτοντας πάνω στο πάτωμα όλα τ’ ανείπωτα. Ποιος να νοιαστεί γι’ αυτά;

Θα φανώ φαιδρή, αλλά  μήπως να καταλήγαμε σε ένα «ούγκ» να τελειώνουμε;  Έτσι που μικρύναμε την καρδιά μας όλοι, έτσι που πουλήσαμε τις αξίες μας για μια μικρο-θεσούλα, που βγάλαμε λίγο τη γλωσσίτσα να γλείψουμε την αίσθηση τής επιτυχίας στην άκρη του στόματος, έτσι που άλλα λέγαμε εμείς κι άλλα εννοούσαν οι άλλοι, μια σκατο-ευτυχία, να πούμε, ας αλαλάξουμε όλοι μαζί, ευτυχισμένοι στις «Βαβέλ» μας: «ΟΥΓΚ».

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη