«Αμαζονία (24)», ένα ποίημα του Ρογήρου Δέξτερ

Οι ήχοι τής νύχτας

Που σμίγουν με τους στεναγμούς σου

Χρυσόμαλλη κόρη

Στο δέρας τού ύπνου των βαθιών ονείρων

Είναι κόμποι τού πιο μακρινού μέλλοντος•

Ακούω τα ηδονικά τζιτζίκια των μαστών σου

Πίσω από τις πτυχώσεις να δονούνται

Μιας φορεσιάς που υφαίνεις και ξηλώνεις

Μες στους αιώνες των αιώνων•

Κύλησαν χρόνια μα δε φάνηκες ακόμη

Κι εγώ τα πράσιν’ άλογα κεντώ

Που ίσως με φέρουν πιο μακριά

Από τα μάταια τού κόσμου και του οχλόκοσμου

Στις πενταπράσινες πεδιάδες τής Αμαζονίας

Κοντά στις όχθες τού μεγάλου ποταμού

Που ηχώντας τρέχει

Όπως τα σείστρα των μαζών των αμαζόνων

Πλάι σε δασωμένους δρόμους που οδηγούν

Στην έναστρη ρύμη τού γαλαξία

Σε νύχτες γαλήνης

Όταν χαϊδεύεις ξέστηθη τις χαίτες των αλόγων

Στο πι και φι τής φυλλωσιάς των παρορμήσεων

Στο γύρισμα μιας σκέψης που πιέζει

Όταν τανύζουν τόξα τα τζιτζίκια

Ν’ αφήσουμε ίχνη κάποτε στους ουρανούς

Για να βρεθούμε αλλού στον ύπνο και στον ξύπνο

Όπου θα μ’αγαπήσουν οι γλάροι

Θα μ’ αγκαλιάσουν οι εμμονές θα με λυτρώσουν

Σε κήπους μυθικούς καθώς ζυμώνεται το μέλλον

Στα δυνατά φωνήεντα των στεναγμών σου.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη