–Έλα Ελένη μου εγώ είμαι πάλι…

–Έλα μαμά, να σε πάρω σε λίγο επειδή μιλάω στο κινητό;

–Όχι, περίμενε να σου πω…

–Τι συμβαίνει; Γιατί με πήρες πάλι, είστε καλά;

–Καλά είμαστε… άλλο σε θέλω, πρέπει να μ’ ακούσεις, με ποιον μιλάς; Κλείσε και πάρτον μετά… Είναι σοβαρό αυτό που έχω να σου πω, θέλω να σε προλάβω πριν κλείσεις ημερομηνία για την εκδήλωση που ετοιμάζεις…

–Τι λες τώρα ρε μαμά; Το έχω ήδη κάνει, δε στο είπα προχθές; Λοιπόν κλείσε και σε παίρνω σε ένα…

–Πω,πω… Δε σε πρόλαβα; Περίμενεεεεε…

–Μαμά να με σκάσεις θες; Σου εξήγησα πως μιλάω στο κινητό για τις αφίσες της εκδήλωσης… Κάτσε τουλάχιστον να κλείσω με τον άνθρωπο και μου λες…

–Εντάξει; Έκλεισες; Να σου πω;

–Πες μου μαμά και γρήγορα γιατί βιάζομαι. Δεν ήταν ευγενικό αυτό που έκανα, έκλεισα το τηλέφωνο στα μούτρα του ανθρώπου επειδή δεν έχεις υπομονή να περιμένεις δυο λεπτά. Σ’ ακούω…

–Ναι άστα αυτά τώρα… Πρέπει ν’ αλλάξεις ημερομηνία στην εκδήλωση οπωσδήποτε! Να την κάνεις μια Τετάρτη αργότερα απ’ αυτή που υπολόγιζες…

–Τι λες τώρα χριστιανή μου; Θες να με τρελάνεις; Αφού σου είπα πως όλα είναι προγραμματισμένα. Δεν μου δίνουν το θέατρο όποτε θέλω εγώ. Άλλοι κανονίζουν τις ημερομηνίες, στα έχω εξηγήσει άπειρες φορές αυτά…

–Δεν ξέρω τι θα κάνεις… Να προσπαθήσεις, να κάνεις τ’ αδύνατα δυνατά, αλλιώς…

–Αλλιώς τι; Μαμά μπορείς να ηρεμήσεις και να μου πεις με δυο λόγια τι συμβαίνει για να καταλάβω κι εγώ;

–Πώς να ηρεμήσω μ’ αυτά που γίνονται βρε παιδί μου… Άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση πως ανακοινώσανε την ημερομηνία του τελικού του Survivor και θα είναι την Τετάρτη στις 5 του μηνός, τότε που κανονίζεις κι εσύ την παράσταση για το χορό… Καταστροφή σου λέω!

–Πλάκα μου κάνεις… Αυτό είναι το τόσο σοβαρό που είχες να μου πεις; Για το Survivor! Θεέ μου δεν το πιστεύω ρε μαμά… Και τι θες να κάνουμε τώρα;

–Άκου τι να κάνουμε! Πας καλά παιδί μου; Συγκεντρώσου σ’ αυτά που σου λέω και μην υποτιμάς το συγκεκριμένο γεγονός, γιατί να είσαι σίγουρη πως θα σου κάνει ζημιά στην παράσταση. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ για το Survivor και τον τελικό μιλάνε όλοι… Εδώ σου λέω άκουσα στο ραδιόφωνο, πως μεγάλοι καλλιτέχνες σπεύδουν να αναβάλλουν τις συναυλίες τους επειδή, φοβούνται πως δε θα ‘χουν απήχηση στον κόσμο. Οποιαδήποτε πολιτιστική εκδήλωση έχει προγραμματιστεί για τις 5 του μηνός αναβάλλεται. Το καταλαβαίνεις; Πώς να στο πω αλλιώς;

–Μαμά ηρέμησε… Άσε με να σκεφτώ λίγο λογικά. Τόση ώρα μ’ έχεις πυρπολήσει με τα δικά σου και δε μ’ αφήνεις να πάρω ανάσα. Εντάξει, το κατάλαβα. Εσύ άκουσες αυτά που σου είπα στην αρχή; Πως είναι αδύνατον ν’ αλλάξω ημερομηνία επειδή είναι όλα έτοιμα; Οι κάρτες έχουν σταλεί όλες για την παράσταση κι οι αφίσες είναι έτοιμες κι αυτές…

–Καταστροφή! Εγώ εσένα σκέφτομαι, τι να πω… Να το πάρεις απόφαση τότε πως δε θα ‘χεις καθόλου κόσμο πουλάκι μου και να μη στενοχωρηθείς. Τι να κάνουμε συμβαίνουν και τα απρόοπτα στη ζωή…

–Μαμά, ακούς τι λες; Για το Θεό! Είναι δυνατόν εσύ, μια μορφωμένη γυναίκα, να προεξοφλείς την αποτυχία της παράστασης επειδή συμπίπτει με τον τελικό του Survivor; Δεν το πιστεύω!

–Να το πιστέψεις μανάρι μου κι άσε τη μόρφωση στην άκρη γιατί δεν έχει να κάνει με την τηλεθέαση του παιχνιδιού. Λοιπόν, επειδή φαίνεται πως είσαι βαθιά νυχτωμένη και έχεις χάσει επεισόδια με το τι γίνεται στον έξω κόσμο, σε πληροφορώ πως η τηλεθέασή του έχει σπάσει ρεκόρ στην Ελληνική τηλεόραση. Μικροί μεγάλοι μιλάνε για το παιχνίδι και τους παίκτες του… Όλοι γνωρίζουν τα ονόματά τους απέξω κι ανακατωτά. Ακόμα και στη λαϊκή οι γυναίκες κάθε ηλικίας  κουβεντιάζουν για την έκβαση του παιχνιδιού. Ψέματα θα σου πω; Τις προάλλες ο μπαμπάς μου έλεγε, πως υπάρχουν και μερικοί που βάζουν και στοιχήματα για το ποιος θα είναι ο νικητής… Κι εσύ μου λες…

–Κι εγώ σου λέω ξανά να ηρεμήσεις… Μη με αγχώνεις στο παρά πέντε ρε μαμά! Δε θα μπορέσω να συγκεντρωθώ να κάνω τις πρόβες στα παιδιά… Αμάν! Γιατί μου τα λες όλα αυτά;

–Για να σε βάλω στο κλίμα, για να μην απογοητευτείς αν δεις πως δεν έρθουν όσοι περιμένεις στην παράσταση… Επειδή ξέρω πουλάκι μου πόσο σημαντική είναι αυτή η βραδιά για σένα. Έναν ολόκληρο χρόνο παλεύεις γι’ αυτή τη βραδιά! Άσε που πρέπει να σκεφτείς και το οικονομικό που προκύπτει συν τοις άλλοις τώρα… Αν δε γεμίσει το θεατράκι με κόσμο, πώς θα βγάλεις τα έξοδά σου; Πώς θα πληρώσεις το ενοίκιο του θεάτρου, τις ηχητικές εγκαταστάσεις;

–Έλα ρε μαμά μη συνεχίζεις… Επίτηδες το κάνεις; Δε με λυπάσαι; Με αγχώνεις!

–Δε μου λες Ελένη μου, θυμάσαι τις προάλλες τι έγινε με τον τελικό κυπέλλου στο ποδόσφαιρο; Τότε που έπαιζε η Γιουβέντους με τη Μπαρτσελόνα; Όλος μα όλος ο αντρικός πληθυσμός, ανεξαιρέτως, μη σου πω κι ο μισός γυναικείος δηλαδή — γιατί τελευταία η νέα γενιά γυναικών, διάβαζα κάπου, πως είναι ‘’φαν’’ του ποδοσφαίρου– είχε στηθεί μπροστά στη τηλεόραση. Κάνω λάθος; Θα θυμάσαι βέβαια και τον άντρα σου και τον μπαμπά σου πώς κανόνιζαν μέρες πριν το πού θα τον παρακολουθήσουν… Αν, λέω αν, υπόθεση κάνω, έπεφτε την ίδια μέρα με την παράσταση ή με οποιαδήποτε άλλο πολιτιστικό δρώμενο της πόλης, πιστεύεις πως δε θα είχε προεξοφλημένη την αποτυχία; Αντικειμενικά μιλάμε τώρα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις…

— Μαμά… με κουράζεις, τελείωνε!

–Άκουσε Ελένη μου οι δικοί σου άνθρωποι να ξέρεις πως θέλουν το καλό σου, ακόμα λοιπόν κι αν σε στενοχωρούν όσα σου λένε, το κάνουν για καλό, και ειδικά, η μητέρα σου βέβαια… Προσπαθώ να προλάβω μια εξασφαλισμένη αποτυχία, που δεν οφείλεται βέβαια σε σένα ή στη δουλειά σου, αλλά στις συγκυρίες… Τώρα αν, όπως μου λες, δε γίνεται με τίποτα να την αποτρέψουμε, θα την αποδεχτούμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω. Μονάχα να είσαι έτοιμη ψυχολογικά… Ας ευχηθούμε, τουλάχιστον, να μη σου ζητήσουν κι οι γονείς ή τα παιδιά, ν’ αλλάξεις ημερομηνία όταν μάθουν πως συμπίπτει με τον μεγάλο τελικό…

–Ααααααα, έλα τώρα… Μη τρελαθούμε τελείως! Οι γονείς και τα παιδιά περιμένουν κάθε χρόνο την παράσταση με αγωνία. Είναι η δουλειά ενός ολόκληρου χρόνου των παιδιών τους. Κι αυτοί θέλουν να τα καμαρώσουν και να βεβαιωθούν πως δεν πάνε οι κόποι τους χαμένοι, πως πιάνουν τόπο…

–Καλά όλα αυτά γλυκιά μου. Τα ασπάζομαι και τα πρεσβεύω κι εγώ όσο κι εσύ. Απλά κάνω κάποιες εικασίες, εσκεμμένα, για να σου επιστήσω την προσοχή, σε περίπτωση που θα συμβούν. Μακάρι να βγω ψεύτρα, αλλά…

–Αμάν ρε μανούλα, τι το θες αυτό το ‘’αλλά’’ και το κολλάς στο τέλος;

–Λοιπόν, ένα θα σου πω για να τελειώνουμε, να μη σε κουράζω άλλο… Τις προάλλες θυμάσαι που σου έλεγα πως πήγε η Δευτέρα Γυμνασίου στη Σκιάθο εκπαιδευτική τριήμερη;

–Ε και; Τι σχέση έχει τώρα αυτό;

–Θα σου πω… Όταν ανακοίνωσε η συνάδερφος στην τάξη την εκδρομή έγινε πανικός! Σήκωσαν το σχολείο στο πόδι απ’ τη χαρά τους. Ειδικά τα κορίτσια… Κι όταν, λοιπόν, τους τόνισε η καθηγήτριά τους να επισκεφθούν οπωσδήποτε το σπίτι του Παπαδιαμάντη, επειδή δεν θα ήταν η ίδια συνοδός τους, ξέρεις τι απάντηση πήρε;

–Μαμάαααααα… Έλεος!

–‘’Μα τι λέτε κυρία, εμείς δε βλέπουμε την ώρα να πάμε να δούμε το σπίτι του Αγγελόπουλου…’’ Ξέρεις εσύ ποιος είναι ο Αγγελόπουλος Ελένη μου, που τον έκαναν ίσο κι όμοιο με τον μεγάλο μας λογοτέχνη; Όχι, ε; Δεν τον ξέρεις, όμως, επειδή ανήκεις στη μειονότητα του ελληνικού πληθυσμού, σ’ αυτούς τους ελάχιστους που δεν παρακολουθούν το παιχνίδι… Ακούς; Ακούω να λες!