[“Gentlemen, don’t let anything, 
anyone, deceive you”.

Stamatis Polenakis]

Επιστολή στον αόρατο φίλο, στο ξερό φύλλο, στον άρχοντα του σκότους, στο άρρωστο μυαλό των ανθρώπων, στο λάθος που καραδοκεί στη φύση, στο ημιτελές που αντιπροσωπεύει τον αιώνιο νόμο.   

Κάπως  διαφορετικά αισθάνομαι και ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την προσωρινή μου  αλλαγή. Την ονομάζω προσωρινή,  γιατί είσαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλες τις στιγμές  της μέρας,  αλλά η κάρδια μου,  θέλει να ξαποστάσει από τους κυματιστούς  κραδασμούς, της σκέψης μου για σένα. Δεν είμαι σταθερή, πρέπει να το παραδεχτώ και εγώ, όπως ο καιρός που συνεχώς αλλάζει έτσι και εγώ γυροφέρνω, πάω και έρχομαι, με συντροφιά τις  εντυπώσεις. Είδα ανθρώπους να βασανίζονται  στους εφιάλτες μου τη νύχτα, θα  σου εξιστορήσω  τα όνειρά μου,  κάποια φορά. Ένα  βράδυ είδα τη μάνα μου να με ρουφάει από το κρεβάτι και εγώ βογκώντας, να ξυπνώ  και να πετάγομαι  κάθιδρη.  Συνάντησα  ανθρώπους πεινασμένους,  να εκλιπαρούν  ένα ψίχουλο. Και  γνώρισα την απουσία, στα μάτια των ανθρώπων, νεκροί από την φροντίδα και την κρυφή ή φανερή  αλαζονεία  τους, να  κομματιάζει τα σπλάχνα τα δικά τους και των άλλων. Κάποτε σκέφτηκα  ότι πριν πεθάνω θα έχω κατορθώσει να καταλάβω κάτι από την ζωή. Σήμερα  λέω πως όχι, όλα είναι ένα μυστήριο, εκτός από τον άνθρωπο,  που τόσο προβλεπόμενος.  Βλέπω  τα μυαλά των ανθρώπων,  χυμένα μέσα σε  φτηνές συσκευασίες  μιας  χρήσης.  Μιλάω για τον μέσο άνθρωπο,  αυτόν που ονομάζουμε όχλο. Εγώ σε  αγάπησα γι’ αυτό που είσαι. Κοίτα τι είδα σε σένα: είσαι το μοντέλο μου που ξεπηδά  από στάχτες  και συντρίμμια, σε διάλεξα  γιατί  είσαι μια πληγή, που  δεν αιμορραγεί, μια σήψη  σε παρόντα χρόνο, με την καρδιά  σου να κρατά όλο το αίμα εγωιστικά και τόσο ανθρώπινα.

Είσαι  σταθερή αξία  σε μια ζωή που ρέει και  αφανίζει  στο λεπτό  κάθε  σημάδι αγάπης. Η θέση σου,  στα άστρα  μαζί με θεούς και δαίμονες.

Και τώρα πεθυμιά για μια μπύρα  παγωμένη  περατώνοντας στα  χιόνια και βουλιάζοντας σε στρώματα ζεστά και ο λόγος μου, σα μια βαλίτσα ξεχασμένη στην αποβάθρα και χαμένη,  σ’ αυτήν την  συγκεκριμένη στάση  του τρένου.

  Φεβρουάριος  2015,  Tottenham Court  station

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]