Πόσο αλλάζουν οι καιροί και οι μόδες όλων των ειδών!

Τον περασμένο Αιώνα π.χ. οι ανά την Υφήλιο ποιητές, διατηρούσαν πλούσια κόμη ακούρευτη και επιμελώς ατημέλητη. Σήμα κατατεθέν ένα πράγμα, όπως ο μπερές του φραντσέζου ζωγράφου, ας πούμε. Με το που έβλεπες την πλούσια κόμη καταλάβαινες με μιας ότι είχες να κάνεις με ένα μυαλό ρομαντικό, διαφορετικό από των άλλων ανθρώπων. Να το έκαναν επίτηδες οι ποιητές; Μάλλον, γιατί τα παραδείγματα πολλά. Το αστείο δε είναι -το πολύ πικρό αστείο- ότι σε πλείστες όσες περιπτώσεις, οι βόστρυχοι  της νιότης παρά την θέληση του κατέχοντός τους, με την πάροδο των ετών παρέδιδαν τη θέση τους σε μίαν εξ’ ίσου πελώρια καράφλα και η αντίθεση ήταν τόσο κραυγαλέα που προκαλούσε θυμηδία… και στον ποιητή απελπισία. Επειδή δε η τριχοφυΐα, παρά την φαλάκρα, εξακολουθούσε να είναι πυκνή εκεί στους κροτάφους και γενικά στο πλάγιο μέρος της κεφαλής, το σήμα κατατεθέν που λέγαμε, εξακολουθούσε να υφίσταται στην αστεία και κακόγουστη εκδοχή του αλλά όπως και να το κάνουμε υφίστατο.

Σπάνια να δούμε μια τέτοια ποιητική κόμη τη σήμερον, ακριβώς όπως και τελείως διαφορετική είναι και η ποιητική γραφή τους. Σήμα κατατεθέν οπτικά δεν υπάρχει πια, απλά και ευτυχώς. Και λέω ‘’ευτυχώς,’’ γιατί με το μέγα πλήθος των ποιητών σήμερα, ο μισός πληθυσμός και βάλε, θα έφερε πλούσια κόμη με τους κουρείς σε μαύρα κεσάτια από τη αναδουλειά…

Αυτά ως προς τους ποιητές.

Ως προς τα ποιήτριες καμία ιδιαιτερότητα ως προς την κόμμωση, εκτός ίσως από τη έλλειψη αυτοκτονικών τάσεων και πάλι ευτυχώς γιατί θα υπήρχε πρόβλημα εσωτερικής γενοκτονίας με το ακόμη μεγαλύτερο πλήθος των ποιητριών μας!!!

Και πραγματικά αναρωτιέται κανείς: ’’τόσο διαφορετική νοοτροπία’’; Ακόμη και όταν θέλουμε να μιλήσουμε για ποίηση και λειτουργούς της, παραδόξως πώς, λέμε Ο ΠΟΙΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΩΣ Η ΠΟIΗΤΡΙΑ. Και είναι άξιον προβληματισμού το γεγονός ότι, αν παραδεχτούμε, ότι το όποιο ποίημα έχει ένα ρομαντικό υπόβαθρο είναι σαν να παραδεχόμαστε αυτομάτως ότι το τεράστιο πλήθος των ποιητών είναι άτομα ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ, πράγμα τελείως κουφό εκτός ολίγων εξαιρέσεων βέβαια. Και τούτο, γιατί ο άντρας το θεωρεί προσβλητικό να του αποδώσεις τον χαρακτηρισμό του ρομαντικού. Το θεωρεί κάτι σαν κουσούρι που δεν συνάδει με τον ανδρισμό του, παρά μόνο με την θηλυκή υπόσταση. Αλλοπρόσαλλα πράγματα και ακατανόητα. Τι σχέση μπορεί να έχει ο ρομαντισμός του πνεύματος με το ρομαντισμό του χαρακτήρα; Ή μήπως έχει;;;

Και να δεις που και στο τομέα αυτό, της ποίησης, ‘’υπερτερεί’’ σε ποιότητα το ανδρικό φύλο. Μέσα στους κορυφαίους όλων των εποχών και όλων των χωρών ελαχιστότατες οι θηλυκές υπάρξεις! Ένας τομέας, κοντολογίς, που θα περίμενε κανείς να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Κάτι σαν τον τομέα της haute couture ή haute coiffure, επαγγέλματα που ναι μεν έχουν να κάνουν με το γυναικείο φύλο κατά βάση και όμως ανδροκρατούνται.

Και να είναι μόνον αυτοί οι τομείς; Μεγάλοι συγγραφείς, μεγάλοι μουσικοί και επιστήμονες όλοι άντρες. Υπάρχει εξήγηση; Ναι ΥΠΑΡΧΕΙ. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ μάνα, αναντικατάστατη. Ενώ ο άντρας σαν πατέρας, μπορεί να είναι ακόμα και ένα σπερματοζωάριο σε τράπεζα σπέρματος. Ψεκάστε,      σκουπίστε, τελειώσατε και όλος ο Χρόνος δικός σας, ελεύθερος, να ασχοληθείτε με κάτι άλλο δημιουργικό και όχι μεγάλωμα των παιδιών, νοικοκυριό και άλλα παρόμοια πεζά και ρουτινιάρικα!!! Και στο μαγείρεμα ακόμα chef ο άντρας, σπάνια η γυναίκα.

Αλλά, άλλα ξεκίνησα να λέω και αλλού το πήγα. Θαρρείς και βλέπω τους φίλους αναγνώστες να με κοιτάζουν κάπως στραβά να κουνούν το κεφάλι τους αποδοκιμαστικά και να μου στερούν το «like» τους που είναι ‘’τροφή’’ για μας τους γραφιάδες.

Σταματώ λοιπόν και ας μένω με μια πίκρα για το ΑΔΙΚΟ που μαστίζει το γυναικείο φύλο.

Άραγε θα έρθει ποτέ η εποχή που, αν μη τι άλλο, θα εξομοιωθούν τα πράγματα και θα υπερτερεί αμιγώς ο καλύτερος, ασχέτως φύλου; Μακάρι…

Αυτά επί του παρόντος.

Άντρεεεεες! Σας ΛΑΤΡΕΥΩ…