Δευτέρα 9 Γενάρη.

Δε σε χόρτασα… Αυτή τη φορά, τόσες μέρες που έμεινες, δεν καταφέραμε να πιούμε  ένα καφέ μαζί, δε βγήκαμε μια ώρα να χαζέψουμε στα μαγαζιά, δεν κλέψαμε λίγο χρόνο να πούμε τα δικά μας. Γιατί; Γιατί ποτέ δεν καταφέρνουμε να κάνουμε αυτά που στ’ αλήθεια μας δίνουν χαρά κι ύστερα το μετανιώνουμε; Γιατί εμείς οι μαμάδες δεν αφιερώνουμε τον χρόνο μας σε πράγματα ουσιώδη και τον σπαταλάμε στις δουλειές, όταν μας δίνετε η ευκαιρία; Κι εγώ έτσι την πάτησα. Να μαγειρέψω για όλους τα αγαπημένα σας φαγητά, να φτιάξω πολλά γλυκά για να μυρίσει το σπίτι γιορτή και να ευχαριστηθείτε όλοι. Να στολίσω το δέντρο, να πλύνω, να ξεσκονίσω, να σιδερώσω… για να μη σας λείψει τίποτα.

Δε σε χόρτασα όμως… Και το κατάλαβα, όταν σε πήρα στην αγκαλιά μου για να σ’ αποχαιρετήσω. ‘’Πότε πέρασαν οι μέρες;’’ Ψιθύρισα μες στο λαιμό σου και με πήραν τα δάκρυα. Τελευταία όλο και πιο συχνά γίνεται αυτό και το ξέρεις. Και με μαλώνεις γλυκά γιατί κι εσύ το ίδιο αισθάνεσαι… Μεγαλώνοντας τα δάκρυα βγαίνουν πιο εύκολα, θα το δεις στην πορεία. Γιατί όχι άλλωστε; Εγώ τουλάχιστον τώρα, τον αποζητάω αυτόν τον τρόπο εκδήλωσης όταν αισθάνομαι να με τυλίγει η συγκίνηση. Τελευταία έγινα πολύ ευσυγκίνητη, αλλά μ’ αρέσει. Το αποδέχομαι ευχάριστα και δεν ψάχνομαι να βρω από πού πηγάζει αυτό το συναίσθημα. Αξίζει, σκέφτομαι, να δείχνουμε στα παιδιά μας τα αισθήματά μας. Αξίζει να γνωρίζουν πως τα σκεφτόμαστε πολύ, πως μας λείπουν, πως τα λατρεύουμε, πως όταν φεύγουν … αδειάζει η φωλιά μας.

‘’Άδεια φωλιά’’ το λένε οι ψυχολόγοι το σύνδρομο που κατέχει, τις μητέρες κυρίως, όταν τα παιδιά τους φεύγουν απ’ το σπίτι. Όταν το διάβασα για πρώτη φορά, ένιωσα πως καμιά άλλη λέξη δεν κουμπώνει τόσο καλά με το αίσθημα της μοναξιάς και της έλλειψης που κατακλύζει τους γονείς όταν μένουνε μόνοι. Καμιά άλλη λέξη δεν είναι τόσο δυνατή για να περιγράψει αυτό το συναίσθημα. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ τη φωλιά μας όταν μου φεύγεις… Τι να γίνει όμως; ‘’Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…’’ δε λέει κι η γιαγιά; Έτσι είναι. Έρχεται η ώρα που οι γιορτές τελειώνουν κι από κει που ήμασταν όλοι μαζί γύρω απ’ το τραπέζι, κι από κει που μαζευόμασταν όλοι γύρω απ’ το τζάκι να δούμε μια ταινία, κι από κει που ξυπνούσαμε το πρωί όλοι παρέα… μένουμε οι μαμάδες να κοιτάμε έξω απ’ τον παράθυρο τον καιρό και να πίνουμε τον καφέ μας μονάχες, περιμένοντας με λαχτάρα τις επόμενες γιορτές ή την επόμενη φορά που θα τα καταφέρουν τα παιδιά να τους επισκεφτούν.

Σήμερα, σηκώθηκα μ’ αυτό το έντονο συναίσθημα της έλλειψης να με πλημμυρίζει, την ώρα που έψαχνα για μια ζακέτα να ρίξω πάνω μου και βρήκα τη δική σου αφημένη πρόχειρα στα κάγκελα του κρεβατιού. Την αγκάλιασα, μύρισα το άρωμά σου κι ύστερα τη φόρεσα για να σε αισθάνομαι κοντά μου. Κι άρχισα μετά να κάνω σχέδια για την επόμενη φορά που θα ‘ρθεις. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θα κάνω το ίδιο λάθος. Δε θα αναλωθώ σε μαγειρέματα πολλά και ξεσκονίσματα και πλυσίματα… Όταν θα ξανάρθεις, θα οργανώσουμε μαζί τον χρόνο μας καλύτερα για να προλάβω να σε χορτάσω… Κι ύστερα χαμογέλασα ικανοποιημένη σ’ αυτή τη σκέψη, αλλά αναρωτήθηκα κιόλας. Χορταίνεται η αγάπη ψυχή μου;

[Αφιερωμένο στην κορούλα μου και σε όλες τις μανούλες που αισθάνονται το ίδιο με εμένα.

Νίκη Μπλούτη-Καράτζαλη]