–«Καλημέρα σας! Είναι ωραία έτσι που φυσάει σήμερα! Δεν κάνει τόση πολλή  ζέστη». Κενό. «Αυτό το φανάρι αργεί πάντα».

–«Ναι, είναι που δίνουν προτεραιότητα στον μεγάλο δρόμο. Αυτό γίνεται κάθε πρωί.»

–«Μέρες  κάθομαι εδώ μ’ ένα πάκο διαφημιστικά φυλλάδια στο ένα χέρι, χέρια καθαρά, και συχνά ρωτάω, ύστερα απ’ την εγκάρδια  καλημέρα μου, τον κόσμο: «Θέλετε;»

Δεν το πετώ το φυλλάδιο απ’ τ’ ανοικτό παράθυρο  γρήγορα-γρήγορα, να τελειώσουν τα φυλλάδια, να τελειώσουν τ’ αυτοκίνητα, να τελειώσουν οι δρόμοι και τα φανάρια όλου του κόσμου! Εδώ στέκομαι, μ’ ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια, πιο έντονα από ουρανό και ζητώ την άδειά σας. «Να σας δώσω;»

Μην σας μέλλει αν κουράστηκα.  Μην σκεφτείτε πόσες μέρες, πόσες ώρες, πόσες στιγμές μετράω με τα μάτια μου καθώς το καλημέρα μου αλλάζει σε καλησπέρα εκεί το απόγευμα, τις μέρες που τα μαγαζιά είναι ανοιχτά. Μην ενοχληθείτε όταν ψιθυριστά ψελλίσω «Καληνύχτα» κι αφεθώ στα κλειστά βλέφαρα.

Το φανάρι στον δρόμο ανάβει και σβήνει ακολουθώντας μια σταθερή πορεία. Το ίδιο κι οι καλημέρες μου κι οι καληνύχτες. Τα φτερά μου, ευτυχώς, δεν ιριδίζουν, χάνονται  κρυμμένα στο φως. Καμιά φορά μόνο, ένα πλατάγισμά τους αντιφεγγίζει στη ματιά μου, όταν μου αντιγυρίζουν μια κουβέντα.

Ευτυχώς! Δεν ακούτε οι άνθρωποι το φύσημα του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα, φορές-φορές μόνο το βλέπετε στ’ ανέμισμα  των μαλλιών ή στ’ άσπρο πουκάμισο, δεν μυρίζετε τη θάλασσα καθώς χάνεστε μέσα στην αγκαλιά της, ούτε το ρετσίνι  απ’ το πεύκο κάτω απ’ τον καυτό ήλιο του μεσημεριού… Και το τριζόνι για σας δεν είναι μέρος της σιγαλιάς.

Ζήστε τις ζωές σας θαρρώντας πως όλες οι αποφάσεις δικές σας είναι. Ψάξτε, σαν βελόνες στ’ άχυρα, όλα σας τα γιατί, κλάψτε δάκρυα σωρό, το ένα ύστερα από το άλλο, τη θάλασσα δεν θα τη κάνετε πιο βαθιά ή πιο μεγάλη!

Ένα φυλλάδιο καλημέρας θα σας περιμένει στην άκρη του φαναριού.