Τα όνειρά μας μοιάζουν με μικρά παιδιά

που ψέλνουν με τις σμιλεμένες τους φωνές

τα κάλαντα των Χριστουγέννων.

Θα μας ζητήσουν να χορέψουμε μαζί τους για λίγο

και η μουσική θα ‘ναι ένα βαλς.

Θα δούμε τα Χριστούγεννα με τα δικά τους μάτια

και η μουσική θα απλώνεται

με φτερουγίσματα εκστατικά τριγύρω.

Θα μας ζητήσουν να σταθούμε στην κορυφή του λόφου

στη βορινή συστάδα των δέντρων

που χρησιμοποιούμε για καυσόξυλα το χειμώνα.

Ο άνεμος θα τρεμοπαίζει στα παλτά και τα κασκόλ μας,

όπως κάνουν οι ψυχές μας όταν έχουν διαψευσθεί

όλες μας οι ελπίδες, μα οι μνήμες επιστρέφουν σε εκείνους

που θα μπορούσαν να μας βρουν

μες στα δικά τους όνειρα.

Και θα μας ζητήσουν να περπατήσουμε μαζί τους για λίγο

σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ μια ταραγμένη νύχτα

για να μπορέσουμε να τα καληνυχτίσουμε μια τελευταία φορά

πριν η θάλασσα της λήθης τα καταπιεί σε άδυτα βάθη

και μείνουμε μόνοι μέσα στη μικρή βάρκα μας που παραπαίει

στην κορυφές των κυμάτων

και βλέπουμε τον ήλιο να λάμπει πάνω στα χλωμά τους χείλη

και μοιάζουν σχεδόν σαν να μας μιλούν.