Το να ερωτευτείς έναν άνθρωπο όποιου φύλου, είναι μέσα στους κανόνες (και τους υποκανόνες ενίοτε) που διέπουν τη Φύση, λίγο πολύ. Μα να ερωτευτείς ένα άγαλμά της Κλασσικής Ελλάδας, απ’ όποια πλευρά και να το δεις, δεν είναι κάτι το σύνηθες ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε!

Η Φανή ήταν τόσο ερωτευμένη μαζί του, που έτσι και δεν το αντίκριζε επί καθημερινής βάσης στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, υπέφερε στ’ αλήθεια τρομερά. Η ημέρα της άρχιζε λοιπόν και τελείωνε πάντοτε με το πέρασμά της από τον υπέροχο τούτο χώρο και όταν έφευγε ένιωθε μια πληρότητα και ευδαιμονία που δύσκολα μπορούσες να ερμηνεύσεις αν κι’ εσύ δεν ήσουν το ίδιο ερωτευμένος με κάτι. (Σημ.: Πάντα, ή σχεδόν πάντα, ο ομοιοπαθών, καταλαβαίνει τον άλλο πάσχοντα από την επάρατο τούτη νόσο).

Ο φύλακας του Μουσείου, που την γνώριζε πια, την έβλεπε να φιλάει το άγαλμα στο στόμα και αν δεν ήξερε πόσο σωστό και μετρημένο κορίτσι ήταν η ΦΑΝΗ, θα έλεγε ότι είχε σαλτάρει. Και αν δεν είχαν δει τα μάτια του τ’ ανθρώπου παρόμοιες καταστάσεις, τόσο στο Μουσείο, όσο και στους άλλους Αρχαιολογικούς χώρους όπου είχε θητεύσει! Την έβλεπε έτσι να χάνεται στις σκέψεις της σαν ερχόταν και απορούσε όταν αυτή έφευγε  με μια έκδηλη ευδαιμονία ζωγραφισμένη στο όμορφο πρόσωπό της. Εδώ που τα λέμε δεν είναι λίγο να θεωρείς κάτι δικό σου και αυτό το κάτι να μην σου φέρνει ποτέ αντίρρηση, να μην αλλάζουν τα συναισθήματα που φαντάζεσαι ότι έχει και, το κυριότερο, να μη σε προδίδει ποτέ και να μη σου αντιμιλά…

Το λάτρευε λοιπόν το άγαλμά της, αλλά όπως και να το κάνουμε φυσιολογικό δεν ήταν το όλο θέμα, γιατί πώς είναι δυνατόν να ερωτευτείς ένα άψυχο μάρμαρο και εσύ κατά τα άλλα να έχεις σάρκα και οστά; Συνάδουν αυτά; Όχι βέβαια. Δεν επρόκειτο για το γνωστό παραμύθι για να πιστεύει ότι με την δύναμη  της αγάπης της θα έκανε το μάρμαρο να ενσαρκωθεί παίρνοντας ανθρώπινη υπόσταση. Αν και πολλές φορές ίσως και να είχε την παραίσθηση ότι μπορούσε και αυτό να συμβεί αν η Αγάπη της έφτανε στην τελειότητα, την απόλυτη και αψεγάδιαστη. Μα τέτοια Αγάπη δεν υπάρχει στη γη, ως γνωστόν, Φανίτσα.

Και μία ημέρα πηγαίνοντας στο Μουσείο το βρίσκει κλειστό.

Και τρελαίνεται.

Μεταφυσικά σκεπτόμενη, νόμιζε ότι εκείνος τής έκλεισε το σπίτι του και ότι δεν ήθελε να την δει! Τι και αν ο φύλακας τής είπε ότι το προσωπικό των Μουσείων όλης της ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣΕ. Εκείνη το εξέλαβε επί προσωπικού και θύμωσε όπως ποτέ άλλοτε στη μικρή ζωή της.

Ώστε έτσι καλέ μου! Είναι αυτή σου η συμπεριφορά, ένδειξη αγάπης;…

Κάτι μέσα της έσπασε. Α, όλα κι όλα. Η Φανή ήταν ένα ερωτευμένο μεν, αλλά υπερήφανο κορίτσι, που όμως δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της.

Την επόμενη ημέρα η πρόσβαση έγινε κανονικά αφού η αποχή ήταν 24ωρης διάρκειας και μόνον.

Ήταν ψυχρή μαζί του και αν δεν ήταν τής ιδέας της το ίδιο τής φάνηκε ψυχρό και το φιλί του. Αλλά τι να περιμένεις; Ζεστό φιλί από μαρμάρινο άγαλμα; Μην τρελαθούμε       Φανή στο τέλος τέλος, ε;

Άρχισε να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και αυτό την έκανε ανείπωτα δυστυχισμένη. Είναι τόσο στεγνή η πραγματικότητα, χωρίς μαγεία, ονειροπολήσεις και ομορφιά.

«ΝΑΙ, σύμφωνοι έτσι είναι, μα και η ζωή αυτή είναι Φανίτσα», της ψιθύρισε η εσωτερική φωνή της.

«Και πού κρυβόσουν τόσον  καιρό εσύ και η αλήθεια σου αγαπητό μου alter ego;»μονολόγησε η Φανή απελπισμένη.

«Εγώ εδώ ήμουν πάντα, εσύ δεν ήθελες να με δεις. Δικό σου το λάθος, δικό σου και μόνον».

«Και τώρα; Πώς θα ζήσω χωρίς Αγάπη χωρίς την ομορφιά της;»

«Και μόνον αν σκεφτείς πόσες Φανίτσες σαν εσένα τον έχουν αγαπήσει εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ενώ αυτός στέκεται απαθής και αγέρωχα αλώβητος από τα βέλη του μικρού Θεού, θα καταλάβαινες κορίτσι μου, ότι ορισμένα πράγματα δεν γίνονται ντε και καλά πάντοτε δικά μας, όσο και αν το επιθυμούμε, ή το προσπαθούμε, όσο και αν το ονειρευόμαστε. Ο καλός σου όμως έκανε άθελά του ίσως και κάτι πολύ καλό. Σε έμαθε να αγαπάς, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, χωρίς απόκριση στο ‘’σ’ αγαπώ’’ σου. Θυμάσαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν έτσι;»

«Όσο το σκέπτομαι όχι δεν θα πρέπει να ήμουνα ευτυχισμένη γιατί για  εμένα, σημασία έχει να αγαπώ αλλά και να αγαπιέμαι. Αργά το κατάλαβα, μα το κατάλαβα πια καλά».

«Α, γεια σου Φανή, η ζωή σε περιμένει να τη ζήσεις. Δεν είναι ούτε τόσο ωραία, μα ούτε και άσχημη θα σου την έλεγα. Μπορείς βέβαια και να ονειροπολείς έτσι για ποικιλία, αλλά και αυτό με ρέγουλα. Μην ονειροβατείς ξεπερνώντας τα εσκαμμένα. Η υπερβολική ονειροφαντασία βλάπτει σοβαρά την υγεία»…