Κατάκοπη γέρνει η μέρα
ισόβια διαταγή η αντοχή της
στις ορέξεις της νύχτας.
Εκουσίως θυσιαζόμενη
τρυφηλή απελπισία μες
στα στεγνά μάτια των
ονειροπόλων κυκλάμινων.
Σκιές της μέρας σκεπάζουν
την οροφή της αλήθειας
στυγνοί τιμωροί οι ασεβείς
διαζύγιο δίδουν στις υποταχτικές
λεγεώνες της καθημερινής ρουτίνας…
Η μέρα ψέλνει προσευχή να γιάνει τις
πληγές της από την φορτική αναμόχλευση
της καθωσπρέπει μιζέριας, της αλλόκοτης
κραυγής από τα έγκατα της ελεημοσύνης.
Ξέρει η μέρα σκορπίζοντας χαρά στις ξένες
εποχές, γλυκαίνει το καθαρτήριο των αξημέρωτων
συννεφιών. Η νύχτα δειλά την προκαλεί για ξενιτεμό,
μισεύοντας στον αστερισμό του υδροχόου. Ένα ζώδιο
έγινε η αφορμή, στις πληγές της ν’ ανασάνει η… αυγή!
Αφήστε το σχόλιο σας