‘’Σι διάστασ’! Τι άλλο θα ακούσουμ’! Μας του ‘πι του παιδί καθαρά…  θα είστι σε διάστασ’, αλλιώς κουμμένου του ΕΚΑΣ… Τ’ τα ‘παν στου ταμείου που πήγι να ρωτήσ’ γιατί στου καλό τ’ κόψαν τ’ παππού απ’ του μισθό τόσα πολλά… Ου καθένας μόνους τ’ λέει την παίρν’ όλ’ τη σύνταξ’. Όταν όμους προυστιθούν κι οι δυο μισθοί μαζί, του ξιπιρνάμ’ του όριου… Τ’ ακούς ισύ;’’

‘’Τι σημαίν’ ρε παιδάκι μ’ σε διάστασ’, διαζύγιου δε σημαίν’; Εδώ δε χουρίσαμ’ στα νιάτα μας θα μας χουρίσ’νε στα γιρατειά οι βλογιοκομέν’ για μια στάλα σύνταξ’; Και να πεις πως δεν τη δικαιούμαστ’; Μια ζωή δ’λειά με ένσημα βαρέα κι ανθυγιεινά π’ μας κρατάγαν’ απ’ του μισθό ένα σουρό λεφτά κάθε μήνα δεν πιάνοντ’;’’ Του ρώτ’σα κι εγώ…

‘’Τι μ’ τα λες ρε γιαγιά σε μένα τώρα όλα αυτά; Δεν τα ξέρω;’’ Μου ‘πι του παιδί…

‘’Εμ, σε ποιον να τα που κι σε ποιον να τα μουλογήσου τούτα τα χαμπέρια… Ριζίλ’ θα γίνουμ’ στην κοινουνία άμα μαθευτεί τέτοιο πράμα!’’

‘’Δε θα μαθευτεί ρε γιαγιά… Αφού μόνο εσείς θα το ξέρετε, ποιος θα το πει παραέξω;’’ Να μ’ λέει του παιδί για να μ’ ηρεμήσ’… Πώς να ηρεμήσου η καψερή που παραλίγο να μο ‘ρθ’ κόλπος!

‘’Σι διάστασ’ δε σημαίν’ πως ζούμι χώρια;’’ Του ξαναρωτάου για να βιβιουθώ πως κατάλαβα καλά…’’

‘’Ναι πως ζείτε χώρια κι έχετε και χώρια τη σύνταξη. Από δω και πέρα θα κάνετε και χώρια φορολογική δήλωση…’’ μου ‘πι ξανά.

‘’Πω, πω… Θα μας σπάσ’ η ντρουπή! Άκου χώρια φουρουλουγική! Πού ακούστ’κι αυτό του πράμα! Κι άμα ‘ρθει κανένας να μας ελέγξ’ κι μας δει που ζούμ’ μαζί ακόμα τι θα τ’ πούμι; Δε θα μας πιάσ’νι στα πράσα; Γίνοντ’ αυτά τα πράματα μουρέ παιδάκι μ’; Του ξαναρωτάου μπας κι βγάλου καμιά άκρη…

‘’Ποιος να ‘ρθει ρε γιαγιά για έλεγχο; Τυπικά είναι όλα αυτά. Εδώ κάνουν άλλα κι άλλα παράνομα όλος ο κόσμος για να πάρουνε τη σύνταξη σωστή και θα ‘ρθούνε σε σας που είστε νόμιμοι σε όλα; Μη φοβάσαι… Απλώς στα λέω, μην τύχει και σε ρωτήσει κανένας καμιά φορά απ’ το τηλέφωνο να ξέρεις τι να πεις…’’ μ’ ξαναείπι για να μι παρηγουρήσ’…

‘’Ιιιιιι! Παναϊτσα μ’… Θα πάρ’νι κι τηλέφουνου; Κι άμα μι ρουτήσ’νι για του διαζύγιου τι θα που ιγώ; ξαναρωτάου κι κείν’ την ώρα μη σ’ που πως είχα πίεσ’ εικουσπέντι απ’ του φόβου μ’…

‘’Θα πεις πως έχετε κάνει αίτηση κι οι δυο αλλά δεν έχει γίνει ακόμα το δικαστήριο… ‘’ μι διατάζ’ πάλι του παιδί για να μι κατατουπήσ’ κι να μη τα κάνου θάλασσα…

‘’Δεν τ’ αφήνουμ’ ρε παιδάκι μ’ όπους είν’ τα πράματα κι ποιος ξέρ’… αύριου μεθαύριου μπουρεί να βγει κάνας άλλος νόμους κι να του ξαναπάρ’ του ΕΚΑΣ ου παππούς, φουβάμι μη μπλέξουμ’ χιρότιρα… Μη μας πιάσ’νι κι μας ζητάνι μετά πίσου ξανά τα λεφτά κι πού να τα βρούμ’ να τα δώσουμ’ οι καψιροί που δε μας φτάνι ούτι για τα φάρμακα;’’

‘’Τι λες ρε γιαγιά, γιατί να τους τα χαρίσετε; Αφού μπορεί να τα πάρει ο παππούς μ’ αυτόν τον τρόπο; Δικά σας λεφτά είναι, δικές σας κρατήσεις… δεν κλέβετε εσείς το κράτος, αυτό πάει να σας κλέψει, δεν το καταλαβαίνεις;’’ Νευρίασ’ κι αυτό κι μι του δίκιου τ’…

Θ’κά μας λεφτά είνι βέβια… είπα μι του νου μ’. Μιτά να δεις τι μ’ πέρασ’ απ’ του μυαλό κι μου ‘ρθι σβημάρα απ’ του άγχους, αλλά κρατήθ’κα να μη σταναχουρήσου κι του παιδί που μας νοιάζετ’ του μαναράκι μ’…

‘’Δεν π’στεύου’’, τ’ λέου, ‘’να κάνιτ’ κάνα αστείου κι να μας θάψιτ’ χώρια μιθαύριου; Αυτό στου λέου, δε θα τ’ αντέξου… Να, πώς να ‘ταν τρόπους να πέθινα τώρα δα, άμα πρόκειτ’ να γίν’ αυτό του πράμα… Θα ‘μαστ’ στουν ίδιου τάφου μι τουν παππού σ’ κι ας είμαστ’ κι σι διάστασ’ ε;’’ του ρώτ’σα για να σιγουριφτού, κι άμα μο ‘λεγ’ τίπουτα σούξου μούξου… δε θα τ’ άφ’να μι τίπουτα να προυχουρήσ’ τα χαρτιά…’’

‘’Εντάξει… μου ‘πι του πιδί, ‘μη λες χαζομάρες ρε γιαγιά, δε θα αφήσω εγώ να γίνει τέτοιο πράγμα, δε μου  έχεις εμπιστοσύνη;’’’

‘’Εμ, σο ‘χου μάνα μ’ πώς δε σο ‘χου, αλλά βάζου μι του μυαλό μ’ διάφουρα κι πικραίνουμ’ η δόλια… Αφού μ’ λες τουλάχιστουν πως αυτό δε θα γίν’ πουτέ, προυχώρα μι τα χαρτιά κι ότ’ βρέξ’ ας κατιβάσ’ στου κάτ’ κάτ’…’’ Κι έτσ’ το ‘δουσα την άδεια, τι να κάνου… Μπρος γκριμός κι πίσου ρέμα, πο ‘λιγ’ κι η μάνα μας η καψιρή…

Μη συζητάς, δηλητήριου έγινα μ’ όλα τούτα… Μι μέτρησ’ μετά η Σουφία κι είχα 18 πίεσ’ απ’ την πλανταξίλα μ’ κι απ’ του φόβου μη μας πιάσνι… Άσι που κι ου Μήτσος συμφών’σι για του διαζύγιου και μο ‘σπασ’ τα νεύρα κι αυτός… Ακούς ικεί! Να μην τουν νοιάζ’ τίπουτα… Εμένα λέει, δε μι πειράζ’ να βγάλουμ’ κι διαζύγιου άμα πρόκειτ’ να τα παίρνου τα λεφτά… Δε κοιτάει ικεί που θα γιλάει μι μας η κοινουνία μιτά…

Εγώ μια φουρά του διάταξα του παιδί να προσέξ’, να μην τ’ φύγ’ καμιά κ’βέντα στου κόσμου και  μας γιλάει και του παρδαλό κατσίκ’… Μονάχα σι σένα τα λέου να ξαλαφρώσου η χριστιανή, που ‘σι αδερφή μ’ κι σ’ εμπιστεύομ’… Κοίτα καλά όμους κι εσύ κακουμοίρα μ’, μη ξιγιλαστείς κι του πεις παραπέρα… Ιδώ μεταξύ μας να μείν’… Τ’ άκ’σις;’’