“Περί Ετερωνύμων και λοιπών έλξεων”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

Τα ετερώνυμα έλκονται. Σαν μαγνήτες. Σαν ηλεκτρικό φορτίο κατά τη φυσική. Θετικό – Αρνητικό. Νόμος της φύσης, όχι αξίωμα αλλά κανόνας, πλήρως εξηγήσιμος, εξακριβωμένος, κατανοητός. Και πλήρως ανοιχτός σε εξαιρέσεις, ως αναμένεται για κάθε σοβαρό κανόνα. Νόμος, λοιπόν. Στη φύση, όχι όμως την ανθρώπινη. Γιατί εκεί, πολλές φορές, τα πράγματα δεν εξηγούνται βάσει κάποιας λογικής. Δεν ακολουθούν κανόνες. Ειδικότερα δε, όταν αναφερόμαστε στις διαπροσωπικές σχέσεις, φτάνουν να είναι έως και ακατανόητα. Κάποια πράγματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι πάντοτε λάθος ή κακά. Χωρίς αυτό να σημαίνει όμως και πως δεν είναι. Λάθος ή κακά…

Κι έτσι βλέπουμε όλων των ειδών τα ετερόμορφα ζευγάρια. Θα μου πεις, όλα ετερόμορφα δεν είναι; Δεν βγήκε –ακόμα– κάποιο ζευγάρι από σωλήνα εργαστηρίου, ίδιο κι απαράλλαχτο. Αν και, ακόμα κι ένα τέτοιο ζευγάρι, θα μπορούσε να αναπτύξει διαφορετικούς χαρακτήρες, αν δεν αναπτυσσόταν υπό καθεστώς πλύσεως εγκεφάλου, εκφοβισμού και ψυχικού καταναγκασμού… Οπότε οι διαφορές πολλές και ποικίλες. Μπορούμε να σκεφτούμε κάποιες από αυτές που ίσως, ανάλογα το κοινωνικό-θρησκευτικό πλαίσιο, να αποτελούν ακόμα και εμπόδιο στο σμίξιμο δύο ανθρώπων. Ηλικία. Θρησκεία. Φύλο. Επάγγελμα. Μόρφωση. Εξωτερική εμφάνιση. Δραστηριότητες. Καταγωγή. Αγωγή.

Ας πούμε, λοιπόν, πως διαλέξαμε κάποια από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά, που θα μπορούσαν να φέρουν κοντά ή να απομακρύνουν δύο ανθρώπους. Αυτά τα χαρακτηριστικά λειτουργούν, συνήθως, ως κριτήρια, οπότε, σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για έλξη. Μιλάμε για υπολογισμένο ρίσκο. Αυτό ακριβώς, μην απορείτε καθόλου. Κι άμα μου πείτε πως, για παράδειγμα, η εμφάνιση αποτελεί πρωταρχικό σημείο της έλξης, θα σας πω, πριτς, δεν σφάξανε! Κι εξηγώ ευθύς αμέσως, πριν σκίσετε τα πτυχία σας… Ναι μεν μας τραβάει μια ωραία φάτσα, η βιτρίνα τελοσπάντων, αλλά άμα κάνει κι ανοίξει το στόμα της η ωραία φάτσα κι αρχίσει και πετάει κοτσάνες, ή έχει μια ανάσα χειρότερη κι από άπλυτο τασάκι, ξενερώνουμε αυτοστιγμεί ή όχι; Ε, ναι. Γι’ αυτό και μας έλκουν πράγματα στο ερωτικό μας ταίρι, που πολλές φορές ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αντιλαμβανόμαστε συνειδητά ποιά είναι. Κι έτσι από φυσική και έλξη, το ρίχνουμε στη «χημεία».

Δύο ανθρώπους τους φέρνουν κοντά πολλά πράγματα, είτε αυτά βασίζονται στην «υπολογιστική» λογική, είτε στο «ανεξήγητο» συναίσθημα, είτε ακόμα και σε άλλους παράγοντες, που δεν άπτονται του ελέγχου μας, όπως κάποιες συγκυρίες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ακόμα κι αν έχουμε ταιριάξει από παλιό, παραδοσιακό προξενιό, κάτι τελικά μας κρατάει με το ταίρι μας. Κι αυτό το κάτι διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανάλογα τις προτεραιότητες του καθενός μας, του τι εκτιμούμε ως πιο βαρύ στη ζυγαριά μας. Συνήθως, βέβαια, για να μιλάμε για μια ισορροπημένη και, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό, μια ευτυχισμένη σχέση, ένας συνδυασμός πραγμάτων συντελεί στο να μην το τινάξουμε το μαγαζί στον αέρα.

Τα κλασσικά ζητούμενα είναι να μπορούμε να συνεννοηθούμε τουλάχιστον σε επίπεδο να μπορούμε να μοιράσουμε δυό γαϊδάρων άχυρα χωρίς να σφαχτούμε, να γελάμε με τα ίδια αστεία, να λατρεύουμε ο ένας τον ίσκιο που πατάει ο άλλος (μη με ρωτήσετε γιατί, ποτέ δεν το κατάλαβα), να υπάρχει αλληλοσεβασμός και μια σχετική αλλά πάντα ελεγχόμενη ανεξαρτησία (μην τα κάνουμε κι όλα ίσωμα), να χτυπάς εσύ μα να πονάω κι εγώ, γενικά να υπάρχει μία σύμπνοια απόψεων αλλά ένας καπετάνιος και φυσικά, καλό σεξ. Ειδικά το τελευταίο είναι κατηγορία από μόνο του. Εκεί μιλάμε για ό,τι είδους έλξη θέλετε. Από βαρυτική, μαγνητική, διακαναλική, μέχρι και διαπλανητική. Και βάλτε μέσα και φυσικές και χημείες. Και γεωμετρία (βοηθάει στις στάσεις).

Τελικά μήπως τα ετερώνυμα έλκονται μόνο βάσει σεξ; Ή λέτε να παίζουν και τίποτα άλλες… έλξεις; Γιατί, πραγματικά, δεν μπορώ να εξηγήσω πως μερικοί άνθρωποι ανέχονται την κακοποίηση. Και αναφέρομαι στις περιπτώσεις των κακοποιημένων συντρόφων, εντός οποιασδήποτε μορφής συναινετικής σχέσης. Ναι, ο γάμος συμπεριλαμβάνεται. Και όχι, δεν εννοώ να σου βγάλει το έτερον ήμισυ το χούι μετά από χρόνια συμβίωσης – είναι άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή. Εννοώ να ξέρεις πως το έχει μακρύ το χέρι ή τη γλώσσα φαρμακερή. Και τα δύο τσακίζουν κόκαλα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και παρόλα αυτά να μένεις εκεί. Ή ακόμα χειρότερα, να παντρεύεσαι. Ή, για να το χοντρύνω κι άλλο, να κάνεις παιδί μέσα σε τέτοια σχέση.

Αυτό που λένε «το σηκώνει το πετσί του το ξύλο» δεν μπορώ να το δεχθώ για κανέναν άνθρωπο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σοκ από το να κακοποιείσαι από τον ίδιο σου τον σύντροφο. Όποια αγάπη ή όποια ανάγκη και να μας έφερε σε μια τέτοια σχέση, όλα αλλάζουν χρώμα υπό τον φόβο της βίας. Δεν είναι μοίρα για να τη δεχόμαστε. Δεν είναι τιμωρία, που μας αξίζει. Εκτός κι αν είμαστε σε τόσο μειονεκτική θέση, ώστε να μην μπορούμε ούτε τα πόδια σας έξω απ΄ την πόρτα να σύρουμε, καμία δικαιολογία δεν είναι αρκετή για να υπομένουμε την κακοποίηση. Και πόσο μάλλον να την επιβάλουμε σε αθώα παιδιά.

Εντάξει, καμιά φορά τελούμε υπό σύγχυση, μας ήρθε ξαφνικό, δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε, να το δεχτούμε, φοβόμαστε, αγαπάμε και λέμε να δώσουμε μία ευκαιρία ακόμα, να συγχωρήσουμε και λοιπά σωστά και μη εξαιρετέα. Πόσο χρόνο χρειαζόμαστε τελικά για να το αντιμετωπίσουμε όμως; Το παν σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μιλήσουμε. Να το παραδεχτούμε πρωτίστως στον εαυτό μας. Να ζητήσουμε βοήθεια. Υπάρχει τρόπος. Υπάρχουν λύσεις. Αρκεί να το θέλουμε.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη