Η Αποδοχή της φύσης μας

Τίποτα δεν  διαρκεί, τίποτα δεν είναι αιώνιο. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής.  Η διατήρηση της φλόγας ανάμεσα στις χούφτες μας, που χάνεται όπως  όταν κρατούμε την άμμο,  με αφηρημένο τρόπο,  αγναντεύοντας την θάλασσα.

Ένα φύσημα, μια στιγμή μνήμης, μια φωτίτσα αγάπης και μετά  η επιστροφή  στη φύση, στο σύμπαν.

Μεγάλες στιγμές, η γέννηση και ο θάνατος, αλλά και όλες οι στιγμές της ζωής μας, η κάθε μία  ξεχωριστά.

Σάββατο  13 .06 2017

Η Περιέργεια  ως πηγή  αυτογνωσίας

Στις υποσυνείδητες  απαγορευτικές  σκοτεινές  γωνιές της ψυχής του ανθρώπου,  η πορνεία και το έγκλημα, είναι καλά φυλαγμένες ως  τα  τελευταία και απαγορευμένα  όρια της ελεύθερης βούλησης  που έθεσε στον εαυτόν του.   Και τα δυο  έχουν μια  σχέση με το συνειδητό μου κόσμο, μια  ιδιαίτερη  συμπάθεια  και κρυφή  αποδοχή  που ποτέ δεν θα έβρισκαν  έρεισμα για μια  πραγματική  – ρεαλιστική  σχέση αλλά πάντα  έβλεπα το σκοτεινό αυτό όριο, το όριο που δεν θα έπρεπε ποτέ να περάσω. Ούτε δύσκολο υπήρξε, ούτε  ανέφικτο. Έμεινε πάντα  εκεί  σε μια γωνιά  να μου χαμογελά σαρδόνια  και να με προβληματίζει  για  τις αδυναμίες του ανθρώπου, για την αδυναμία της  κοινωνίας να συμπράξει σε ένα ουμανιστικό πρότυπο με γνώμονα την γνώση, την επιστήμη και την τέχνη.   Liberté, égalité, fraternité, μια τριλογία ανέφικτη προς το παρόν.

Αποδεχόμενοι  τα λάθη  μας και  υμνώντας την σαγήνη του καλού. Αφού εκτιμούσα την αξία  λοιπόν του ένστικτου, θα έπρεπε για να μη το χάσω,  να το αφήσω να λειτουργεί αλλά κάτω από τον έλεγχο μου. Μια καθημερινή ισορροπία που  τρέμω στη σκέψη ότι μπορεί να τη  χάσω.

Είναι  όμως πιο εύκολο να χαθεί αυτή η ισορροπία στην άρνηση  της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου, παρά στην αποδοχή της  και στον σεβασμό αυτής.  Ας  ξαναδούμε  τη μαρτυρία  του Ευριπίδη   στο τελευταίο του έργο που είναι και η διαθήκη του,  τις  «ΒΑΚΧΕΣ».

Στο χώρο της φαντασίωσης του σκοτεινού  γίγνεσθαι του προσωπικού κόσμου μου, ποιος ξέρει πώς τοποθετήθηκαν εκεί, ίσως  από την απόλυτη  φρίκη που νοιώθω  και για τα δυο. Με έναν τρόπο  διττό  λέω πως, αν ποτέ θα κατέληγα σ’ αυτές τις δυο περιπτώσεις, θα έβρισκα τρόπο να διατηρηθώ  ακέραιη και  ηθική. Περίεργες σκοτεινές απαγορευμένες και  ανεξήγητες σκέψεις.

Δευτέρα 15.06.2017

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]