Γνωρίζουμε ότι απομένουμε μονάχοι
τις Θερμοπύλες να φυλάμε της ζωής μας,
με στρατιώτες μοναχά τις αντοχές μας
και κάστρο της ψυχής τη γενναιότητα.
Βολές από αισθήματα πολέμια και τακτικές
που μας ωθούν σε στάση άμυνας,
μας θωρακίζουνε εντούτοις
να προχωρούμε μόνοι, μα κι ελεύθεροι.
Όχι, εμείς αλλιώς είχαμε μάθει.
Να συμπονούμε, όποτε τούτο μας ζητήθηκε.
Με όμοιους βηματισμούς,
πολλάκις να συνοδοιπορούμε,
όποτε χρεία υπήρξε
και όποτε μ΄ άγγιγμα χεριού
συντρόφεψη ζητήθηκε.
Νοιώσαμε όμως της σαΐτας χτύπημα στα νώτα μας,
δώρο ανάξιο της συνεισφοράς μας.
Έκτοτε εννοήσαμε πως χρέος μέγα της ζωής μας είναι
να προστατεύουμε τις Θερμοπύλες μας.
Συνοδοιπόροι της ζωής και της ψυχής μας γίναμε,
με μέγα τίμημα τη μοναξιά μας…
Αφήστε το σχόλιο σας