“Μόρφω”, γράφει η Μαριάννα Γληνού

[Όνομα βάπτισης: Ευμορφία]

Μάλλον τα μάτια της ήταν τόσο μεγάλα γιατί με κάποιο τρόπο έπρεπε να χωρέσει κάπου  αυτός ο κόσμος. Και το αν εκείνη δεν είχε καμιά πραγματική εικόνα του μεγέθους τους, της το φανέρωναν οι φωτογραφίες που δήλωναν απερίφραστα, ναι, πως ήταν φορές τόσο μεγάλα που θα έλεγες πως οι κόχες τους ήταν πολύ μικρή φωλιά. Δεν ήταν άμυνα αυτά τα δυο μεγάλα μάτια. Για τους απλούς θεατές ήταν μια πρόκληση. Για τους πιο καλοπροαίρετους, ήταν μια όμορφη θωριά. Για άλλους, μια απλή διαπίστωση. Για τους ειδήμονες περί των ιατρικών θεμάτων, χαρακτηριστικό προβλήματος στον θυρεοειδή αδένα, (καμία σχέση, με εμπεριστατωμένες μελέτες) για άλλους, όπως όλων τα μάτια, καθώς και για τον Σολωμό, «καθρέφτης της ψυχής».

Λοιπόν, δεν έπαιζαν κάποιο ρόλο σε παιδικό θέατρο που ανέβαζε την «Κοκκινοσκουφίτσα», να μπορεί να κάνει τη ψεύτικη γιαγιά-λύκο. Να τον βάλουν καρτέρι οι κυνηγοί και να καθαρίσει ο κόσμος από τα άσχημα, μεγάλα  δόντια  και τα νύχια του και τα δυο τεράστιά του μάτια. Κι αν ήταν καλοσύνη κι αποδοχή, κι αν γέμιζαν δάκρυα ικανά να πλυθεί τουλάχιστον αυτός ο κόσμος, για να ξαναρχίζει λουλακιασμένος και  μοσχομυριστός ξανά τον ανήφορο, ποιος ήταν να καταλάβει;

Ύστερα, τι σημαίνει «καλοσύνη»; Αόριστος, γενικός, ανούσιος χαρακτηρισμός. Που χρησιμοποιείται χωρίς φειδώ ειδικά στα τελευταία «αντίο». Μετά ακολουθεί η φουχτίτσα από χώμα. Κι αφού καταναλωθεί και το παξιμαδάκι κι ο καφές της βιασύνης, άχρωμος παρότι μαύρος, με υποψία από καϊμάκι, πικρός υποτίθεται, αλλά με τα προχωρημένα κόλπα, και μέτριος, κατεβεί και το άμαρκο κονιακάκι, να στυλώσει τους χτύπους της καρδιάς από τη πολλή στεναχώρια, ο καθένας είναι οι σκέψεις του μάγκες, αυτές που κρύβει, εκεί είναι η αλήθεια,  όχι στις λέξεις…

Τι να σου κάνει λοιπόν η καλοσύνη; Αν ήταν να παινέσουμε δυο μάτια, παίνεμα θα ήταν να λέγαμε πως περπατούσε στον κόσμο με ένα ζευγάρι αθώα μάτια. Που δεν ήξεραν να προσποιούνται. Κι αν καμιά φορά πλημύριζαν θυμό, ήταν γιατί δεν χωρούσαν τόση αδικία. Δεν χωρούσαν τόση προσποίηση. Χαχαχαχαχα! Χάσατε! Βασική, νομοτελειακή αξία στην πορεία της ζωής. Λες και παίζεις σε αγώνα μπάσκετ ένα πράγμα. Προσποιείσαι ότι θα κινηθείς δεξιά και με μία έξυπνη και γρήγορη κίνηση, απαιτεί ευλυγισία, κινείσαι προς τα αριστερά. Στη σφαίρα της διαλεκτικής, η προσποίηση επιτυγχάνεται διαφορετικά. Κατασκευάζεις παραγράφους γενικολογίας που ταιριάζουν να ειπωθούν παντού, από ομιλία στον απλό  λαουτζίκο μέχρι  σε κουλτουριάρηδες σε ποιητική σύναξη. Αν στο τέλος δοθεί ερώτημα προς απάντηση, γραπτώς, «τι ήθελε να πει ο ποιητής;», όλοι κάτω απ’ τη βάση. Δεν το περνάνε το μάθημα. Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Αξίωμα πρώτον: Στη ζωή, πρέπει να μάθεις να προσποιείσαι. Λύπη, χαρά, ευτυχία, οργασμό! Πολλάκις αυτό το τελευταίο, ειδικά. Περισσότερη ευχαρίστηση δε, θα παίρνουν οι άλλοι αν η συμπεριφορά είναι της θεωρίας «και πονάω και μ’ αρέσει». Κατηγοριοποιούνται στα γρήγορα και χωρίς περίσσιες δηλώσεις όλοι. Θύτες και θύματα. Αθώοι και ένοχοι. Σωστοί και λάθος… και βάλτε κι άλλα.

Αξίωμα δεύτερον: «Αν έχεις φράγκα, διάβαινε». Δεν εξετάζεται διόλου ο τρόπος απόκτησης. Των φράγκων, λέω. Τα «πόθεν έσχες» για τους ρομαντικούς τη καρδία, που όχι μόνο πιστεύουν τις δηλώσεις των εχόντων περί απόκτησης των περιουσιακών τους στοιχείων -αν είναι δυνατόν δηλαδή, γονική παροχή από τους γονείς, πού δούλεψες εσύ ρε για να τα αποκτήσεις;- αλλά πιστεύουν κιόλας  πως  δουλεύοντας στο χωράφι, φτιάχνοντας θαύματα σκαλίζοντας το ξύλο, χρησιμοποιώντας τα χέρια και την καθαρή καρδιά τους  ότι μπορούνε τα ταΐσουν και να ταϊστούν. Άλλη σημαντικότατη νομοτελειακή αξία. Να έχεις συνείδηση της κοινωνικής σου θέσης. Που πάει να πει σε απλά ελληνικά, συνείδηση της τσέπης σου. Πού πας ρε και έκανες να ξεμυτίσεις το κεφάλι απ’ το καζάνι; Ποιος σου ‘ταξε πως μπορείς να ονειρεύεσαι και να παλεύεις τίμια; Δεν σε πονάει ρε το σώμα σου εσένα την επαύριον όταν έχεις κουβαλήσει τα έπιπλα που ο άλλος δεν μπορούσε γιατί τα προσέχει τα δικά του (χεράκια εννοώ, μη με χάνετε), στοργή και προδέρμ, γιατί δεν παραπονιέσαι; Γιατί ρε κάνεις τον σταυρό σου και νιώθεις λιγουλάκι άνθρωπος; Γιατί δεν νιώθεις με πατημένη την ψυχή, αφού σε ρημάζουν τα πράγματα κι οι άνθρωποι κι οι δρόμοι και τα όνειρα και, και… και… Από τι είσαι φτιαγμένος και δε λυγάς; Γιατί ξέρεις πως   γέμισε ο κόσμος από  λόγια κούφια και ξερά σκατά. Τα πρώτα αέρας και τα δεύτερα, ούτε για λίπασμα, λέω τώρα…

Για αξίωμα τέταρτον, μια και παραπάνω μίλησα για δύο, κουράστηκα πολύ και δεν μπορώ άλλο να ψάξω.  Υπόσχομαι πως μια άλλη φορά που θα κοιταχτώ στον καθρέφτη, θα σας πω τη συνέχεια. Θα έχω βρει κι άλλα, μη σκιάζεστε. Δεν βουλώνει εύκολα αυτό το στόμα! Μαζί στον δικό μου καθρέφτη, αντιφεγγίζετε κι αντιζυγίζεστε  όλοι σας. Ο καθένας το μπόι του και το πλάτος της ψυχής του. Μη τους φοβάστε τους καθρέφτες. Ακόμη κι αν μια μέρα σπάσουν όλοι, εκείνος ο μέσα σας, θα σας τσιγκλάει λιγουλάκι. Αν έχετε λίγο από ψυχή να τσιγκλίσει…

Ίσως σας αρέσει και

1 Σχόλιο

  • φαρμακωμενη
    16 Μαρτίου 2018 at 21:33

    οχι υποκειμενικά, αντικειμενικα να θωρουν αυτα τα δυο τεραστια ματια που ειναι πολυ κοντα στα ωτα τα οποια δεν ειναι κωφα ακουνε μεταδιδουν το μυνημα στον εγκεφαλο επεξεργαζεται και παιρνονται οι αναλογες αποφασεις, χωρις να αναλογιζομαστε το κοστος των αποφασεων αλλα ειναι δικες μας δημοκρατικα παρμενες και σεβαστες.Τα ματια λενε πολλα αλλα το χαμογελο περισσοτερα.

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη