Ήταν κάποτε μια όμορφη, ξύλινη στρογγυλή κουτάλα! Η κουτάλα αυτή κρεμόταν ψηλά στον τοίχο της κουζίνας, δίπλα ακριβώς στο μεγάλο παράθυρο. Η θέση της ήταν πάντα αυτή και ποτέ δεν άλλαζε.  Έτσι λοιπόν η κουτάλα ήταν πολύ μόνη και λυπημένη μέσα στην τεράστια κουζίνα, αφού όλα τα σκεύη, πιάτα και πιατάκια, πιρούνια και μαχαίρια, ποτήρια και φλιτζανάκια ήταν πολύ μακριά από αυτήν και πάνω σε όμορφα ράφια!

Κάθε φορά λοιπόν που η κουτάλα πήγαινε να μιλήσει στη μεγαλόπρεπη κουρτίνα, η κουρτίνα της γύριζε την πλάτη.

-Καλημέρα κουρτίνα! Τι όμορφα πράγματα βλέπεις να συμβαίνουν έξω στο δρόμο; Θα ήθελες να μου μιλήσεις για κάτι από αυτά; Έλεγε η κουτάλα όλο περιέργεια.

-Να μην είσαι περίεργη κουτάλα, απαντούσε τότε η κουρτίνα και γύριζε βιαστικά προς το παράθυρο, λέγοντας πως είναι απασχολημένη, διότι μαζί με το τζάμι κοιτάζουν τους ανθρώπους έξω στο δρόμο!

Όταν πάλι η κουτάλα προσπαθούσε να μιλήσει στα πιατάκια, αυτά της έλεγαν πως ήταν απασχολημένα, καθώς τραγουδούσαν μαζί με τα μεγάλα πιάτα! Είχαν να φροντίσουν για τη χορωδία και ο μαέστρος ήταν πολύ αγχωμένος  να πάνε όλα καλά.

-Καλημέρα πιατάκια, θα μπορούσα να τραγουδήσω μαζί σας; Έλεγε όλο αγωνία η περίλυπη κουτάλα.

-Μην μας διακόπτεις κουτάλα, θα χάσουμε το ρυθμό της μελωδίας και το τραγούδι μας θα είναι τότε μια αποτυχία, απαντούσαν τα πιάτα και τα πιατάκια στην απελπισμένη κουτάλα, που παρακαλούσε για λίγη συντροφιά και ένα τραγούδι.

Όταν η κουτάλα έψαχνε για τα ψηλόλιγνα πιρούνια, εκείνα χόρευαν έναν όμορφο χορό μαζί με τα μαχαίρια, ήταν τόσο ευτυχισμένα μεταξύ τους!

-Καλημέρα! Τι όμορφα που χορεύετε! Θα μπορούσα να χορέψω κι εγώ λίγο μαζί σας; Ρωτούσε και πάλι όλο αγωνία η κουτάλα.

-Αφού δεν γνωρίζεις τα βήματα, θα μας μπερδέψεις και η χορογραφία μας θα είναι τότε μια αποτυχία, απαντούσαν τα πιρούνια και τα μαχαίρια στην κουτάλα, που ζητούσε λίγη συντροφιά και έναν χορό.

Έπειτα, η κουτάλα έψαχνε για τα φλιτζάνια, αλλά για μεγάλη της δυστυχία έβλεπε πως και αυτά γελούσαν μαζί με τα ποτήρια!

-Καλημέρα! Τι όμορφα που γελάτε! Θα μπορούσα να γελάσω κι εγώ λίγο μαζί σας; Ρωτούσε για άλλη μια φορά η θλιμμένη κουτάλα.

-Αν έρθεις στην παρέα μας, θα μας μπερδέψεις και τότε αντί να γελάμε θα αρχίσουμε να κλαίμε, απαντούσαν κοροϊδευτικά τα ποτήρια και τα φλιτζανάκια στην κουτάλα, που ζητούσε συντροφιά και λίγο γέλιο.

Έτσι λοιπόν περνούσαν οι μέρες και ήταν όλοι τους μέσα στην κουζίνα τόσο χαρούμενοι, γελαστοί κι ευτυχισμένοι, ενώ η κουτάλα μας ήταν τόσο μόνη και λυπημένη! Κάποια μέρα όμως, μια όμορφη και παχουλή κατσαρόλα ήρθε και εγκαταστάθηκε περιχαρής κάτω ακριβώς από τη λυπημένη μας κουτάλα.

-Καλημέρα κουτάλα! Γιατί είσαι τόσο θλιμμένη; Πόσο πολλά είναι τα δάκρυα σου; Έλεγε τότε η στρουμπουλή κατσαρόλα.

Η κουτάλα όμως δεν απαντούσε στην κατσαρόλα, αλλά συνέχιζε να κλαίει δυνατά, πολύ δυνατά, τόσο πολύ μάλιστα, που κάτι χοντρά δάκρυα κυλούσαν από τα μάγουλά της και έπεφταν μέσα στην ίδια την κατσαρόλα. Κάποια στιγμή τα δάκρυα της κουτάλας ήταν τόσο πολλά, που η κατσαρόλα πλημμύρισε, παρασύροντας έτσι την κουτάλα, η οποία με μια βουτιά, μπλουμ, βρέθηκε μέσα στο βυθό της κατσαρόλας.

-Αχ τι όμορφα που είναι εδώ και πόσο ζεστά! Είπε τότε η κουτάλα και συνέχισε να κολυμπά μέσα στα ίδια της τα δάκρυα, που είχαν γεμίσει την κατσαρόλα. Ξάφνου όμως ακούστηκε μία φωνή να έρχεται από πολύ μακριά και να φθάνει μέχρι το βυθό:

-Καλημέρα κουτάλα! Θα ήθελες να γίνουμε φίλες και κάθε φορά που κάποιο φαγητό ή σούπα πρέπει να μαγειρευτεί μέσα στον πυθμένα μου εσύ να βοηθάς στο μαγείρεμα ανακατεύοντας; Ρώτησε η στρουμπουλή κατσαρόλα, περιμένοντας όλο αγωνία την απάντηση της κουτάλας.

-Φυσικά και θα το ήθελα, απάντησε τότε όλο χαρά η κουτάλα!

Έτσι από εδώ και στο εξής θα ήταν πολύ χαρούμενη και διασκεδαστική η ζωή της κουτάλας, αφού μαζί με το μαγείρεμα θα έκανε και τις βουτιές της μέσα στην κατσαρόλα και θα είχε μία φίλη, τη φίλη κατσαρόλα. Τελικά, η κουτάλα μας έγινε μια πολύ ευτυχισμένη κουτάλα!