Σε έναν κόσμο που όλα τα ζυγίζει με ονόματα, που όλα τα σφραγίζει με αριθμούς, δεν θέλω να ΄χω πια καμιά ταυτότητα, κανένα όνομα, κανένα επίθετο.
Δεν είμαι η Κατερίνα κανενός, ούτε του πατρός, ούτε του πατριού, ούτε του πρώην, ούτε του νυν, καμιάς μητριάς και καμιάς μητέρας. Δεν είμαι καν η Κατερίνα. Τον φόρεσα τον ρόλο, άλλος τον διάλεξε κι εγώ απλά τον κουβαλώ στην πλάτη, σαν του σταυρού τη δοκό, την οριζόντια.
Δεν είμαι αδερφή, δεν είμαι κόρη, δεν είμαι σύζυγος.
Μονάχα φίλη γίνομαι μα και πάλι δεν την αντέχω τέτοια διάβρωση, τόση αγάπη σπαρμένη σε χώματα άγονα, σε άνυδρα σαρκία.
Δεν με χωρά τούτος ο τόπος, τούτη η γη, αυτή η διάσταση.
Δεν χωρά άλλη βία στο πετσί μου. Δεν θέλω άλλο κόκκινο. Δεν θέλω άλλο μαύρο.
Η καρδιά μου ράγισε, έσπασε και μόνο μία λέξη κρατάει τα κομμάτια της μαζί, η λέξη «μάνα».
Με εγκατέλειψε ο Θεός όταν Τον έψαχνα. Κρύφτηκε και συνεχίζει τις άγνωστες βουλές Του.
Δεν είναι πίστη ο φόβος. Και γίνηκα παιδί με απαίτηση. Ένας Θωμάς ακόμα κι εγώ. Μα οι πληγές που ψηλαφώ είναι οι δικές μου.
Μη μ’ αγαπάτε, μη με κρούετε, μην με ασπάζεστε.
Δεν περιμένω τίποτα.
Δε θέλω πια ταυτότητα, δε θέλω όνομα.
Θέλω να είμαι μόνο.
Θέλω να είμαι.
[Αφιερωμένο στη συντροφιά εκείνη των μανάδων που μου το ενέπνευσαν.]
“Δεν είναι πίστη ο φόβος. Και γίνηκα παιδί με απαίτηση. Ένας Θωμάς ακόμα κι εγώ. Μα οι πληγές που ψηλαφώ είναι οι δικές μου.”
Πολύ δυνατό, πολύ αληθινό, με εκφράζει απόλυτα!
Συγχαρητήρια Κατερίνα μου!
Εξαιρετικά δυνατό κείμενο, με συγκίνησε. Όλοι κάποτε χανόμαστε ή αποζητούμε να χαθούμε και τούτα τα λόγια ψυχής εκφράζουν τον καθένα που έχει περάσει από αυτό το στάδιο. Να είστε καλά! Καλή, δημιουργική συνέχεια!