«Μάσκες», ένα ποίημα της Κωνσταντίνας Βαληράκη

Στην αρχή κάθε νέας ημέρας,
ξεκρεμούμε τις μάσκες μας,
τις φορούμε και οδεύουμε
στου βίου τις ράγες.
Συνηθίσαμε έτσι να ζούμε.
Βλέμματα, μειδιάματα,
σκέψεις μέσα κι έξω
απ’ τις μάσκες φιλτράρονται.
Κι όταν με τη νύχτα πάλι ανταμωθούμε,
τις μάσκες κρεμούμε ξανά.
Γυμνοί τότε από ασπίδες,
ξαναβρίσκουμε άοπλοι
αντιστάσεις νωθρές και αισθήματα άχρωμα.
Και βυθίζονται -αλίμονο- εντός μας,
λόγια, υποσχέσεις, ελπίδες
και ατελέσφορα όνειρα.
Συνηθίσαμε έτσι να ζούμε…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη