Μία μικρή χελώνα ήθελε κάποτε να μοιάσει σε εκείνους τους ψηλούς αετούς που πετάνε στον ουρανό. Συνεχώς παραπονιόταν που γεννήθηκε χελώνα, θεωρούσε τον εαυτό της άτυχο και δυστυχή.

-Και όμως, πρέπει να είσαι υπερήφανη που γεννήθηκες χελώνα! της έλεγε η μητέρα της. Έχουμε και εμείς τα προτερήματά μας και ας μη μπορούμε να πετάξουμε ψηλά. Δεν έχουμε δυνατά και πελώρια φτερά που αγκαλιάζουν τον ουρανό, αλλά έχουμε και εμείς τη δική μας αξία!

-Εγώ θα γίνω ένας περήφανος αετός! έλεγε και ξαναέλεγε εκείνη. Θα τα καταφέρω, θα μάθω να πετάω μόνη μου και θα τους μοιάσω! Γιατί να είμαι υπερήφανη που γεννήθηκα χελώνα;

Έτσι, περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας παρατηρώντας τους αετούς, το πέταγμα και τις κινήσεις τους. Προσπαθούσε να τους μιμηθεί, ονειρευόταν την ώρα και τη στιγμή που θα ήταν μία σαν αυτούς και θα έπαυε να είναι πια μικρή χελώνα.

Μετά από ημέρες, πίστεψε πως τελικά θα μπορούσε να πετάξει και εκείνη, θεώρησε πως κατάφερε να αντιγράψει το πέταγμά τους.

Είχε μεθύσει τόσο πολύ από τη χαρά της επιτυχίας, που δε σκέφτηκε ούτε για μία στιγμή πως μπορεί και να έχει κάνει λάθος.

Ανέβηκε τότε σε ένα ύψωμα και αφού κοίταξε κάτω στο κενό και αναφώνησε ‘’σήμερα, επιτέλους, θα πετάξω!’’ άφησε το σώμα της ελεύθερο να αφεθεί στο κενό. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει, έπεσε στο κενό σε κλάσματα δευτερολέπτου και άφησε την τελευταία της πνοή.

Ηθικό δίδαγμα: Ο καθένας από εμάς πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος για αυτό που είναι, να μη θέλει να μοιάσει σε κανέναν, αλλά να επιθυμεί την καλύτερη εκδοχή του δικού του εαυτού. Δεν αξίζει, λοιπόν, κανείς να φθονεί κανέναν άλλον, είναι μοναδικός όπως ακριβώς είναι.