“Η πενταήμερη”, γράφει η Βάσω Αποστολοπούλου

Κι εκεί που καθόμουν ωραία και καλά στην πύλη Α8 του αεροδρόμιου της Γενεύης τακτοποιώντας φωτογραφίες στο λάπτοπ και περιμένοντας να αρχίσει η επιβίβαση (το αεροπλάνο ήδη κολλημένο στη φυσούνα) ακούω έναν βόμβο σαν από εκατοντάδες θυμωμένες μέλισσες να πλησιάζει. Σηκώνω το κεφάλι, βλέπω ένα τσούρμο από  αγόρια και κορίτσια γύρω στα 16-17 να πλησιάζει μπουλουκηδόν και παθαίνω ένα deja vus καθώς μια τέτοια «διακριτική» παρέα με είχε συνοδεύσει και στο ταξίδι του πήγαινε φιλοδωρώντας με μια γενναία ημικρανία. Δεν μπορεί, λέω, σε άλλη πύλη κατευθύνονται, τόσα συναρπαστικά μέρη για την πενταήμερη -Κανάρια (που, μεταξύ μας,  καθόλου δεν μου άρεσαν αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας), Κύπρος (ωραιότατο νησί και δικοί μας άνθρωποι), Αίγυπτος (πυραμίδες, Σφίγγα, Νείλος και κρουαζιέρες). Αμ δε! Απλώθηκαν στην Α8 μου φαρδιά πλατιά μιλώντας αδιάκοπα και στη διαπασών παρακαλώ!

Σηκώθηκα αφήνοντας στη μέση την φωτοταξινόμηση, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και στήθηκα μπροστά στο γκισέ για να μπορέσω να περάσω πριν την επιδρομή του σμήνους -πέρα από την καθυστέρηση, δεν θα έβρισκα και πού να βάλω την χειραποσκευή μου με τόσα μπαγκάζια και μπουφάν που κουβαλούσαν. Φτάνω στην 14Α θέση μου, βολεύομαι κι ανοίγω το βιβλίο μου θεωρώντας ότι την έχω γλιτώσει. Αμ δε! Η θέση μου ήταν το όριο μεταξύ φωνασκούντων και μη φωνασκούντων. Πώς ήταν κάποτε το καπνιζόντων και μη καπνιζόντων; Αυτό! Πίσω μου στρώθηκε μια τριάδα αγοριών που γλώσσα δεν έβαζαν μέσα τα σκασμένα. Με εγκατεστημένη για τα καλά την καινούργια  ημικρανία γυρίζω κάποια στιγμή για να δω τι φάτσα είχαν οι μικροί τύραννοι -και, κάτω από μια τούφα ξανθά μαλλιά στην κορφή ενός κατά τα άλλα ξυρισμένου σκαλπ, αντικρίζω τα πιο φωτεινά γαλάζια μάτια που έχω δει ποτέ. Ίδιος ο Ράγκναρ Λόθμπροκ για τους φαν των Βίκινγκς!

Ο μικρός Ράγκναρ με κοίταξε κι αυτός με ένα μισοχαμόγελο και μια απολογητική σκιά στα απίστευτα μάτια του και κάτι είπε ψιθυριστά στους διπλανούς του, που χαμήλωσαν τους τόνους – όχι ότι σταμάτησαν να τερετίζουν! Χαμογέλασα κι εγώ, έκλεισα τα δικά μου μάτια και θυμήθηκα τις δικές μου σχολικές εκδρομές δίνοντας μερική άφεση αμαρτιών στις παπαρδέλες πίσω μου. Σάμπως κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε; Πιάναμε πάντα γαλαρία στο πούλμαν, την τελευταία θέση την πενταθέσια την μονοκόμματη, πιάναμε και το λακριντί και το τραγούδι οι γαλιάντρες και δεν σταματούσαμε ούτε κι όταν έκλεινε ο λαιμός μας από τις φωνές και τα χάχανα.

Αλλά εμείς είχαμε ένα πούλμαν καταδικό μας και τους καθηγητές μας να παιδεύουμε -όχι ένα ολόκληρο αεροπλάνο μ’ άλλους εκατό άγνωστους συνεπιβάτες!

Ίσως σας αρέσει και

1 Σχόλιο

  • Σοφία Κιόρογλου
    11 Οκτωβρίου 2017 at 00:18

    Δυνατή γραφή, ζωντανές εικόνες και αμεσότητα…Μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη