-Α! Εδώ είσαι. Σε ψάχνω ώρα. Μα τι κάνεις εδώ μόνος στο μπαλκόνι; Είπε εκείνη και κάθισε δίπλα του.

-Τίποτα, απλά ήθελα να μείνω λίγο μόνος, να σκεφτώ, έχει τόση ησυχία εδώ, δεν μας φτάνει η φασαρία της πόλης εδώ ψηλά· παρά μόνο τα φώτα της καθώς πέφτει το βράδυ μ’ αγγίζουν, είπε εκείνος, μετά από μια μικρή παύση.

-Έλα! Σε ξέρω καλά. Εσύ δεν είσαι έτσι. Το βλέμμα σου είναι ανήσυχο, φοβισμένο. Πες μου, τι συμβαίνει; Ρώτησε εκείνη, καλοπιάνοντάς τον.

-Δεν ξέρω, σκέφτομαι όλα όσα γίνονται καθημερινά γύρω μας, δίπλα μας, στον τόπο μας. Τους φίλους που χάνουμε σε ξένες πολιτείες, τους άνεργους, τη φτώχεια και τη μιζέρια που μπαίνει παντού και διαποτίζει τα πάντα, τη δουλειά σου που όλο γίνεται και πιο επισφαλής, όπως και η δική μου. Τις απειλές που δέχεται η πατρίδα μας μέχρι σημείου πολέμου· την ανικανότητα έως βαθμό προδοσίας αυτών που μας κυβερνούν. Είναι τόση η ανασφάλεια γύρω μας. Ο φόβος κι η οργή περισσεύει. Και κάθε μέρα χειροτερεύει. Κι όλο πιο πολύ νιώθω ότι είναι εποχή για περιπέτεια. Απλά φοβάμαι, αν αύριο γίνουμε κι εμείς σαν τους χιλιάδες ανέργους σ’ αυτήν την χώρα… Ίσως αναγκαστούμε να φύγουμε. Αν αύριο γίνει πόλεμος εσύ θα μείνεις μόνη. Βλέπω ένα αύριο γεμάτο βαριά σύννεφα, έτοιμα να ξεσπάσουνε μπόρα και να μας κατασπαράξουν. Απλά φοβάμαι, αυτό είναι όλο, είπε εκείνος κοιτώντας πότε εκείνη και πότε τον γεμάτο πυκνά σύννεφα ουρανό και ύστερα σιώπησε.

-Εγώ πάλι, δεν φοβάμαι τίποτα. Κάθε μέρα είναι μια νέα ευκαιρία, μια νέα μέρα για μάχη. Κι αν μείνουμε άνεργοι θα ξεκινήσουμε απ’ αρχής, μαζί. Κι αν γίνει πόλεμος θα πολεμώ δίπλα σου, μαζί σου. Κι αν ξεσπάσει μπόρα, είναι μόνο μια μπόρα, θυμήσου πως μετά βγαίνει το ουράνιο τόξο, φεύγουν τα μαύρα σύννεφα, λάμπει ο ήλιος, ο ήλιος μας. Αχ! Αγάπη μου! Φοβάσαι γιατί νοιάζεσαι πολύ, φοβάσαι γιατί δεν είσαι αδιάφορος. Αυτό σε κάνει έτοιμο για όλα, είπε εκείνη.

Κι κείνος χαμογέλασε.

-Χαίρομαι που είμαστε μαζί. Αν δεν είχα κι εσένα… Είπε.

-Ξέρω, ξέρω… Αν δεν είχα κι εγώ εσένα. Έλα, πάμε μέσα τώρα έπιασε ψύχρα.

-Ναι αγάπη μου, πάμε!