Ήταν, θα λέγαμε, άτυπο μέλος της συντροφιάς του Φαρμακείου. Κάθε δεύτερη ή τρίτη ημέρα της εβδομάδας, ερχόταν στο ραντεβού των 12, καθόταν σιωπηλή στην άκρη  του πάγκου των επισκεπτών και άκουγε συνήθως με ενδιαφέρον τις συζητήσεις στις οποίες ουδέποτε συμμετείχε. Σιωπηλή ακροάτρια λοιπόν η κυρία Μαρία Μπόντικα, χήρα ανώτατου αξιωματικού της Πολεμικής αεροπορίας.

Γυναίκα επιβλητική από αυτές που βλέποντάς τις λες, ότι θα πρέπει να ήταν καλλονή στα νιάτα της.

Παρά την προχωρημένη ηλικία της ήταν στητή σαν κυπαρίσσι και κρατούσε πάντα -ή την  κρατούσε- ένα εβένινο μπαστούνι, που πρόσθετε στην επιβλητικότητά της. Ίσως και να μην είχε στην ουσία την ανάγκη του, αλλά να είχε την ψευδαίσθηση ότι στηρίζεται στο στιβαρό μπράτσο του αεροπόρου της όπως συνήθιζε να κάνει όταν έβγαιναν, όσο εκείνος ήταν στη ζωή. Τον λάτρευε τον αντισμήναρχό της και όταν το αεροπλάνο του χάθηκε από τα ραντάρ και ίχνος συντριμμιού του δεν βρέθηκε καθώς και του αεροπόρου του, χάθηκε και η Μαρία σε έναν κόσμο σιωπής.

Έκλεισε το στόμα ερμητικά και εδώ και χρόνια, κανείς δεν ήξερε ούτε θυμόταν την χροιά της φωνής της, ΑΝ είχε φωνή.

Η νεαρή Αγγελικούλα, η ασκούμενη υπάλληλος του Φαρμακείου, προσπάθησε πολλές φορές να της πιάσει κουβέντα. Σαν ρομαντικό παιδί που ήταν πίστευε ότι με το ειλικρινές του ενδιαφέρον θα ξεκλείδωνε σαν με μαγικό πασπαρτού τις σφικτά αμπαρωμένες κερκόπορτες και θα την ελευθέρωνε από την ηθελημένη φυλάκιση και απομόνωσή της. Μα γρήγορα εγκατέλειψε την προσπάθεια διαπιστώνοντας ότι η κυρία Μαρία Μπόντικα

δεν το ‘χε σκοπό να αφήσει τον κόσμο της σιωπής χάριν του άλλου κόσμου, του δικού μας.

Έδινε στην Αγγελικούλα τα παραπεμπτικά των συνταγών της, ρωτούσε με τα μάτια πόσο κάνουν, πλήρωνε, ευχαριστούσε με ένα νεύμα της κεφαλής, καθόταν λίγο στην συντροφιά των 12 και έφευγε για το σπιτικό της, που κανείς ποτέ δεν είχε δει το μέσα του. Και λέμε το ‘’μέσα’’ του, γιατί το έξω  του ήταν χάρμα ιδέσθαι. Μια παραδοσιακή μονοκατοικία, που όπως φημολογούνταν είχε ζητήσει από την αρμόδια Υπηρεσία να χαρακτηριστεί σαν διατηρητέα. Την κοσμούσε μια καταπράσινη αυλίτσα με τα γιασεμιά της, το αγιόκλημα και δύο μεγάλα βαρέλια με γαρδένιες.

Ακριβώς απ’ εξω, στο πλάι της αυλόπορτας μια γαζία γέρικη,  που το μισό της φύλλωμα έγερνε προς το εσωτερικό της αυλής προσφέροντας ιδανική σκιά και το άλλο μισό έβλεπε αλήτικα τον πεζόδρομο, με χαμηλωμένα τα κατάφορτα κλαριά της με τα ευωδιαστά κίτρινοπορτοκαλιά μπιλάκια της. Το άρωμά της έφθανε ως πέρα μακριά με το φύσημα του αγέρα. Μαγεία και σημείο αναφοράς μιας Εποχής που ναι μεν πέρασε, αφήνοντας όμως πεισματικά κάποια κατάλοιπα για να την θυμίζει στους σημερινούς  ανθρώπους.

Τα Φαρμακεία κλείνουν ως γνωστόν στις 2.30 μ.μ. και το βράδυ στις 8μ.μ.. Οι συντροφιές λοιπόν ήταν δύο. Μία αυτή των 12 και η άλλη των έξι και τριάντα. Και να, που η κυρία Μπόντικα έκανε την εμφάνισή της ΚΑΙ στις δύο συνάξεις. Άραγε τι να σήμαινε αυτό; Η μοναξιά της άρχισε να αναζητά διεξόδους; Το πιθανότερο. Το ωραίο ήταν ότι έφερνε πάντοτε μαζί της λιχουδιές και κερνούσε την παρέα. Λαχταριστά κουλουράκια κανέλας,  τυροπιτάκια γευστικότατα, κ.α..

Γλυκός άνθρωπος η κυρία, ελκυστική και ευγενική. Τι πόνο να κουβαλούσε η μαύρη, που όμως κόβοντας τη μιλιά της θαρρείς και του απαγόρευσε να κοινοποιηθεί. Ο πόνος ήταν ΔΙΚΟΣ της και μόνον αυτή θα  τον άκουγε να της μιλά με τη φωνή του μακαρίτη του άντρα της και εκείνη  να του αποκρίνεται.

Λέμε συνεχώς ‘’ο μακαρίτης’’ και είναι λάθος μας, μιας και ποτέ επισήμως δεν θεωρήθηκε νεκρός  αλλά αγνοούμενος ο αεροπόρος της, που αυτή όσο ζούσε θα τον περίμενε.

Κάπου είχε διαβάσει κάτι που της άρεσε: ‘’Άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ  είναι καταδικασμένοι να ξανανταμώσουν στην ζωή τούτη (για την άλλη δεν ξέρουμε τι νόμοι την διέπουν, με τους μελετητές και φιλοσόφους να πετούν κάθε ένας και τη σοφία του, ΟΛΟΙ, εκτός του Σωκράτη που ομολογούσε ότι ΕΝ ΟΙΔΕ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΕ). Αυτή θα τον περίμενε πάντα.

Μια ημέρα, κύριο θέμα συζήτησης στο Φαρμακείο και στο πανελλήνιο, ήταν η πτώση ενός σινούκ ελικοπτέρου με πολλά θύματα παπάδων στη θάλασσα κοντά στο Άγιον όρος.

Να ήταν βλάβη; Να ήταν ανθρώπινο λάθος; Να ήταν ενέργεια  τρομοκρατική, με στόχο άλλους επιβάτες που την τελευταία στιγμή άλλαξαν  τη θέση τους με τους κληρικούς; Ποιος να ξέρει.

Περισσότερο από όλους μας αναστατώθηκε η κυρία Μαρία όπως και της συνέβαινε την κάθε φορά που άκουγε για τέτοια δυστυχήματα. Με την διαφορά ότι εδώ τα περισσότερα θύματα και βρέθηκαν και αναγνωρίστηκαν. Όχι όμως και ο δικός της. Γι’ αυτό και ήλπιζε.

Την θλιβερή ιστορία της ζωής της τους την εξιστόρησε μια γειτόνισσα της κ. Μπόντικα που υπήρξε φίλη της κάποτε, αλλά όχι τώρα πια. Η μόνη παραχώρηση που έκανε στη μοναξιά της ήταν η συντροφιά του Φαρμακείου. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί αυτό, όπως η Γαζία και το σπιτικό της ήταν σημεία αναφοράς αισθήσεων, το φαρμακείο ήταν σημείο αναφοράς ΥΓΕΙΑΣ; Αυτό θα ήταν, γιατί δεν επέτρεπε στον εαυτό της να κατεδαφιστεί, όχι προτού έρθει εκείνος. Του το όφειλε. Μεγάλο πράγμα η ελπίδα. Δίνει νόημα σε μια ζωή άδεια. Γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα.

Και ένα απόγευμα, με το που μπήκε στο μαγαζί, όλοι κατάλαβαν ότι κάτι με την κυρία Μπόντικα δεν πήγαινε καλά. Το πρόσωπό της κατακόκκινο, ή ανάσα της κοφτή και λαχανιασμένη. Η Αγγελικούλα επέμεινε να της πάρει μια πίεση, και πράγματι υπήρχε σοβαρότατο πρόβλημα. Η πίεσή της κοντά στο 23. Δεν της είπε τίποτα, ει μη μόνο να πάρει  αμέσως διπλό χάπι. Δεν πρόλαβε να τελειώσει την υπόδειξή της η μικρή και βλέπουν την ηλικιωμένη να σηκώνεται περιχαρής από την καρέκλα της και να αναφωνεί με τα χέρια ανοικτά σε μορφή αγκαλιάς, με φωνή μελωδική και ζεστή: «Αγάπη μου αγάπη μου, το ήξερα πως θα ‘ρθεις και σε περίμενα».

Και με το χαμόγελο της ευτυχίας στα μαραμένα της χείλια τον πήρε αγκαλιά και ‘’έφυγαν’’ άγνωστο για πού. Αλλά τι σημασία είχε αυτό, αφού θα ήταν οι δυο τους μαζί, εις τους αιώνες των αιώνων.

Αμήν!!!…