Δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό που λέμε ’’φιλοτελίστρια,’’ γιατί, ο φιλοτελισμός είναι αγάπη, είναι πάθος, που η Έλλη δεν το είχε, όπως και να το κάνουμε. Απλά είχε αποκτήσει την συνήθεια, παρμένη από το αγόρι της απ’ όταν ήταν νέοι και οι δυο, να μαζεύει κυρίως Ελληνικά γραμματόσημα και να τα ταξινομεί σε ειδικά τετράδια γι’ αυτήν τη δουλειά, με προσοχή, μη χαλάσει κανένα δοντάκι, πιάσιμο με τσιμπίδα και τοποθέτηση στις ειδικές διάφανες θήκες. Όσο ήταν νέα, δεν κουραζόταν να στέκεται ακόμη και στις ατέλειωτες ουρές των κεντρικών ταχυδρομείων, την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας μιας νέας σειράς για την απόκτησή της και τον φάκελο ακόμη πρώτης ημέρας κυκλοφορίας του. Η ενασχόλησή της αυτή, κράτησε καμιά  εικοσαριά χρόνια. Μετά, με τις αυξημένες απαιτήσεις της οικογένειας και της δουλειάς της, ελαττώθηκε το ενδιαφέρον, μέχρι που ξέφτισε εντελώς. Έμειναν ξεχασμένα, τόσα βιβλία γεμάτα από δαύτα,  με ξόδεμα τόσων χρημάτων και χρόνου, που σπαταλήθηκε άδικα.

Άδικα;

Κάποια ημέρα τελείως τυχαία, η Έλλη άκουσε από την TV.για το πόσο ακριβά ήταν διατεθειμένος κάποιος ονομαστός συλλέκτης, ονόματι Μάθιους Τάδε να πληρώσει για μια κεφαλή Ερμή που έλειπε από  την σειρά του. Έκανε έκκληση σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους του χώρου, ότι θα γινόταν πλούσιοι αν του την διέθεταν και αυτός ήταν ο λόγος του ολιγοήμερου ταξιδιού του στα πάτρια εδάφη που είχε να τα πατήσει απ’ όταν ήταν παιδάκι.

Στην αρχή δεν πολύ έδωσε σημασία η Έλλη, απλά άκουγε την ΤV.την ώρα που ξεσκόνιζε στο living room. Η αναφορά όμως στην κεφαλή του Ερμή την εξίταρε, γιατί θυμήθηκε με μιας ότι στην δική τους συλλογή με τα σφραγισμένα που ο σύζυγος την είχε από το 1950,ίσως και ενωρίτερα, υπήρχαν κάτι  τέτοια …κεφάλια Ερμή.

‘’Πλάκα θα’ χει’’ σκέφτηκε φευγαλέα και κάθισε να ακούσει τι έλεγαν, με το  ενδιαφέρον της να έχει κτυπήσει κόκκινο.

Σηκώθηκε από την πολυθρόνα της και αναζήτησε στην βιβλιοθήκη το παλιό τετράδιο της συλλογής  του Λέλου της. Αν δε, πίστευε στα αυτιά της και σε όσα λέγονταν, η προς ανεύρεση κεφαλή στοίχιζε τα μαλλιά της κεφαλής τού κατέχοντος την. Για να πάρει ιδέα κανείς το πόσο, να του πούμε, όσο μια νεόδμητη πολυκατοικία τεσσάρων ορόφων, δώδεκα διαμερισμάτων, πάνω κάτω, στην περιφέρεια της Αθήνας.

Την έπιασε ίλιγγος. Με τρεμάμενα χέρια και χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνει τι κουταμάρα πάει να κάνει, ακούει τον εαυτό της να λέει στο κανάλι που πήρε: ’’Ακούστε, εγώ έχω ένα τέτοιο γραμματόσημο’’ μα την ίδια στιγμή συνειδητοποιώντας τι έκανε, κλείνει βίαια και έντρομη το ακουστικό. Αδύνατον βέβαια να φανταστεί την αναστάτωση που επεκράτησε στο κανάλι και παρά την σύγχυσή της κατάλαβε ότι  από την αναγνώριση κλίσης του τηλεφώνου, θα ήξεραν ήδη τον αριθμό της και τάχιστα όνομα και διεύθυνση του κατόχου του. Έχοντας αντιληφθεί ότι έβαλε σε δοκιμασία τόσο την ακεραιότητα την δική της όσο και την δυνατότητα κλοπής του ολόχρυσου διαμαντοστόλιστου και σπάνιου γραμματόσημου, παίρνει τηλέφωνο τον άντρα της και με λίγα μεστά λόγια τον ενημερώνει για τα καθέκαστα . Εκείνος όπως όλοι οι άντρες θα έκαναν άλλωστε, άρχισε να βάζει τις φωνές τις ακατάληπτες, βλαστημώντας την γυναικεία επιπολαιότητα και παρορμητισμό της. «Πάρε αμέσως δυο αλλαξιές βρακιά σε ένα σακ βουαγιάζ και κάντην για της  μάνας σου ΤΩΡΑ. Ακόμη εκεί είσαι; Φεύγα», της λέει κλείνοντας ανάστατος το τηλέφωνο. «Μη πάρεις μαζί σου το γραμματόσημο κάπου κρύψτο, κάπου στο …Άδη και για τω Θεώ βιάσου. Τα κλεφτρόνια της Επικράτειας σε έχουν στοχεύσει ήδη, κατακαημένε Μήτρομ’. Εγώ θα είμαι στης δικιάς μου μάνας».

Χαρούλες η κυρά Σταματία, τι να λέμε τώρα!!!

Η Έλλη, σηκώνει ένα φυρό πλακάκι κάτω από το μπουφέ τής κουζίνας, τυλίγει το μικρό υπερπολύτιμο χαρτάκι σε ένα αλουμινόχαρτο και το κρύβει εκεί.

Παίρνει τρεις αλλαξιές εσώρουχα, μία παραπάνω από ό,τι της είπε ο Λέλος της, τι ξέρουν οι άντρες απ’ αυτά, βάζει και ένα τρυπητό από τα πολλά σχισίματα πρώην τζιν παντελόνι, παίρνει και το χοντρό της μπουφάν και βάζει φτερά στα πόδια της. Στην είσοδο συνάντησε τη θυρωρό που την κοίταζε απορημένη, «πού πας παιδάκι μου χειμωνιάτικα μ’ αυτό τον χιονιά;»

«Στα Μετέωρα πάω κυρά Κατερίνα μου. Και εκεί ακόμη πιο ζέστη θα κάνει απ’ ότι στο διαμέρισμά μου που πούντιασα χωρίς θέρμανση».

«Και ποιος φταίει γι’ αυτό μού λες; Εγώ, μήπως; Ας πλήρωναν όλοι το μερτικό τους και θα είχαμε αέριο».

«Και επειδή τον άλλο, τον περιστασιακό κάτοικο δεν τον νοιάζει, εγώ, τι φταίω κυρά Κατερίνα μου να πουντιάζω από το κρύο και να με πεθαίνει το αυχενικό μου και οι μέσες μου;»

«Θα λείψεις μέρες κοκόνα μου;»

«Ό,τι μου πει ο θερμοστάτης μου».

«Ο ποιος σου;»

«Άσε, σου λέω κάποια άλλη φορά. Με περιμένει ο Λέλος μου και άργησα. Άντε γεια κυρά Κατερίνα μου».

«Στο καλό κα ο Θεός μαζί σου, να προσέχεις στα βουνά και στα λαγκάδια που πας». Τη σταύρωσε και από πάνω η Κυρά Κατίνα που είχε πάντα έναν καλό λόγο να πει και μια συμβουλή για τον καθένα.

Βλέπει η κυρία Μαρίτσα την κόρη της να καταφθάνει λαχανιασμένη και το μυαλό της πήγε αμέσως στο κακό. «Σαν τι έγινε μωρό μου; Σε έδιωξε ο κύρης σου; Αμ τέτοιος που’ ναι, τι να περιμένεις; Και πάλι καλά να λες. Κάπως σαν να άργησε κομματάκι».

«Μάνα πάψε και άκου με προσεκτικά». Και της εξήγησε τι είχε ακριβώς συμβεί. Και για μία και μοναδική φορά, εκείνη, συμφώνησε με τον αντιπαθητικό γαμπρό της ότι το καμάρι της φέρθηκε βλακωδώς και για να δουν πώς θα ξεμπλέξουν το κουβάρι και πώς θα μαντάρουν την κατάσταση που δεν έπαιρνε και  από καρίκωμα τέτοια τρύπα που είχε ανοίξει η κορούλα της που ποτέ δεν έφταιγε σε τίποτα ει μη μόνον ο αχαΐρευτος ο άντρας της.

Πεθερές….

«Καλά έκανες και το έκρυψες στο φυρό πλακάκι. Κάτω από τη μύτη όποιου θέλει να ψάξει στο σπίτι σου. Αλλά να μην πω ότι έκανες βλακεία πρώτης γραμμής και να δούμε πώς θα ξεμπλέξουμε οικογενειακώς; Αχ παιδιά, παιδιά, μυαλό ποτέ δεν θα βάλετε και ας γίνετε εκατό χρόνων».

«Μάνα, μη το μετανιώσω που σού ήρθα και φύγω να πάω σε κανένα ξενοδοχείο για δυο τρεις ημέρες. Ε; Και τώρα όσο το σκέπτομαι, αυτό θα έπρεπε να είχα κάνει .Βάζω σε κίνδυνο και εσένα. Θα πάω καλύτερα στης φίλης μου της Μαριάννας. Δεν είμαστε πια και τόσο κολλητές, όπως άλλοτε, αλλά μια φιλοξενία ελάχιστων ημερών φαντάζομαι να δεχτεί να μού προσφέρει. Εσύ, εννοείται βέβαια, ότι δεν ξέρεις ούτε πού πήγα, ούτε τίποτα από όσα σού είπα για γραμματόσημα και τέτοια. Γιατί αν κάποιος θέλει να με ψάξει, πρώτα θα πάει από το σπίτι μου, μετά από εδώ, σίγουρα. Από ηθοποιία σχίζεις, καλύτερη από την Παξινού, όλοι το λέμε. Θα παίξεις τον ρόλο τής ανήξερης, τέλεια. Και μην ανησυχείς, με έχουν ανάγκη, κανείς δεν θα μού κάνει κακό, όσο το γραμματόσημο δεν βρίσκεται. Το πολύ πολύ  να με καλοπιάσουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Όσο για τις μαφίες, αν  επιληφθούν του θέματος, θα δω πως θα το αντιμετωπίσω, ελπίζω πιο επιτυχώς από ό,τι μέχρι στιγμής. Και αν είναι έτσι όπως τα έλεγε ο Συλλέκτης, ο μεγάλος γκαλερίστας, το ανόητο παιδάκι σου, είναι πια μια πάμπλουτη γυναίκα, άνευ χαρτοφυλακίου ακόμη, αλλά και αυτό θα γίνει. Έλα να σε φιλήσω και πρόσεχε, ε;

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η Έλλη τέλεια μεταμφιεσμένη σε σημείο μη αναγνώρισης και από την θυρωρό, είπε να περάσει για μια και μόνο στιγμή από το σπίτι της αν δεν αστυνομοκρατούνταν, η δεν κακοποιό-καιροφυλακτούνταν(!),  να πάρει το τσαντάκι της με ταυτότητες κάρτες και λοιπά απαραίτητα που παρέλειψε να πάρει στην βιασύνη της να φύγει το πρωί. Μα αυτό που αντίκρισε δεν ήταν το κουκλίστικο σπιτάκι της, μα μια χωματερή, χειρότερη από άποψη αναρχίας και από αυτήν των Λιοσίων. Εκείνο που διέκρινες με την πρώτη ματιά ήταν, στοίβες από πούπουλα μαξιλαριών και ξεντεριασμένους καναπέδες. Κανένα βιβλίο δεν ήταν σε ράφι βιβλιοθήκης και τα ρούχα τους, δικά της και του Λέλου, ένας αχταρμάς αλλόκοτος, σαν πίνακας σουρεαλιστή Ζωγράφου. Εξυπακούεται ότι ίσως μόνον ένα έμπειρο συνεργείο μπορούσε να επιληφθεί της αποκατάστασης του χώρου και τούτο άγνωστο σε πόσες ημέρες θα ολοκλήρωνε την δουλειά, και ΑΝ.

Και εξυπακούεται, τσαντάκι με πολύτιμα χαρτιά και ταυτότητες σιγά μη και θα το άφηναν οι ‘’επισκέπτες.’’ Επόμενο και σοβαρότατο βήμα. Αστυνομία.

Ο Αξιωματικός υπηρεσίας τα ‘χασε ο καημένος. Εδώ είχαμε να κάνουμε αφ’ ενός με τον πασίγνωστο μεγιστάνα του πλούτου συλλέκτη, Μάθιου Τάδε και καταφανώς με την Μαφία, που έδρασε ταχύτατα. Πώς πας και λες λοιπόν στον μεγιστάνα τούτο, αν έχει ανάμιξη σε αυτό το μακελειό του νοικοκυριού, χωρίς να κινδυνεύεις να τεθείς σε διαθεσιμότητα στο πιτς φυτίλι; Έλα όμως που ο αξιωματικός ήταν και ένα σαΐνι που δεν κώφευε στις επιταγές του Νόμου και ούτε ίδρωνε το αυτί  του επειδή και καλά ο κύριος αυτός είχε μεγάλα κονέ με ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά της Πολιτείας.

Αυτός, θα έκανε τη δουλειά του κατά πώς έπρεπε και αν τον μετέθεταν και στον Έβρο, ακόμη καλύτερα. Θα ΄θελε να αλλάξει τις εφησυχασμένες και αγγελικά πλασμένες παραστάσεις της πρωτεύουσας. Θα τού μιλούσε στα ίσα, του κυρίου Μάθιου λοιπόν και γαία πυρί μειχθήτω. Η ηθική του ούτε ελαστική ήταν, ούτε επιλεκτική ανάλογα ποιον είχε απέναντί του. Η ηθική είναι ΜΙΑ και ίδια για όλους. Με λίγα λόγια λοιπόν επρόκειτο περί ενός αστυνομικού άψογου και μονοκόματου. Να ήταν αυτό καλό ή κακό για τον μεγιστάνα, χμ, εκ του αποτελέσματος θα κρινόταν και αυτό. Και όσο άκουγε την ‘Ελλη να του εξιστορεί τα πεπραγμένα τόσο πειθόταν ότι βρισκόταν μπροστά στην ΜΕΓΙΣΤΗ υπόθεση της καριέρας του.

Συμβούλευσε την κοπέλα να έρθει σε επαφή με τον Συλλέκτη, να ακούσει τις προτάσεις του και να τού καταστήσει  ευθύς εξ΄ αρχής γνωστό ότι η Αστυνομία όχι μόνον ήταν ενήμερη για τα πάντα, αλλά κατείχε και το  περίφημο και σπανιότατο γραμματόσημο για το οποίο ενδιαφερόταν. Να του πει επίσης ότι όποια κουβέντα γινόταν μεταξύ τους, θα ήθελε να καταγραφεί. Ήθελε να τον κάνει να καταλάβει ότι δεν ήταν αυτός που έβαζε τους όρους και που κινούσε τα νήματα, μα οι αρχές αυτού του έρμου Τόπου.

Η συνάντηση έγινε στο Χίλτον.

Άψογοι τρόποι ενός gentleman κοσμοπολίτη εντυπωσιακού άντρα και γοητευτικού συνομιλητή που κατέκτησε αμέσως την Έλλη. Ακόμη και αν αποδεικνύονταν το αντίθετο  η Έλλη πίστευε ότι πέραν ενός ονειροπόλου παθιασμένου Συλλέκτη ο άνθρωπος άλλο  δεν ήταν. Και αν μη τι άλλο μακράν από το να είναι μαφιόζος. Αποκλείεται.

Του είπε ότι είχε βάσιμες ελπίδες ότι κατέχει το σωστό γραμματόσημο που τον ενδιέφερε και ότι η κεφαλή του Ερμή δεν την οδηγούσε να κάνει εκείνη του κεφαλιού της αλλά ό,τι της έλεγαν οι δικηγόροι της.

Έφαγαν τον αστακό τους και απόλαυσαν την στραφταλίζουσα ροζέ σαμπάνια τους με ολίγον  μαύρο χαβιάρι, με τη συνοδεία βιολιών που έπαιζαν τσιγγάνικες μελωδίες live  πάνω από τα κεφάλια τους θυμίζοντας στην Έλλη παλιές Ελληνικές ταινίες της εποχής που μεσουρανούσε το ελληνικό  σινεμά, κάτι δεκαετίες πριν. Αν αντέγραφαν οι σεναριογράφοι την πραγματικότητα θα πρέπει οι άνθρωποι της εποχής της γιαγιάς της να ήξεραν να ζουν, παρά το γεγονός  ότι μόλις είχαν βγει από δύο τρομερούς πολέμους έναν Παγκόσμιο και έναν χειρότερο  ακόμη ΕΜΦΥΛΙΟ.

‘’Που να σου τα λέω αξιωματικέ της Αστυνομίας… Μαγεία. Η σωστή λέξη’’ σκέφτηκε φευγαλέα η πανευτυχής Έλλη… Μα αν δεν ξέρουν να είναι BEAUS VIVERS τούτοι οι τύποι τότε ποιος βρε συ Έλλη; Άλλης κατηγορίας άνθρωποι με άλλες διατροφικές συνήθειες και διαφορετικό τρόπο ζωής.

Κοντολογίς ο συλλέκτης κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να γοητεύσει την μεσοαστή Έλλη. Ίσως  αυτό να ήταν και μέρος του παιχνιδιού, ίσως και όχι. Της φάνηκε τελείως ειλικρινής η κατάπληξή του, όταν τού είπε τα της επιδρομής στο σπίτι της και εκείνος βιάστηκε να την πείσει ότι θα βάρυνε  τον ίδιο η όλη αποκατάσταση της ζημιάς.

Και όταν λίγο πριν το πέρας της συνέντευξης να την πούμε, εκείνη βγάζει από το πορτοφόλι της την φωτό με την κεφαλή την πανάκριβη του Θεού του ΕΜΠΟΡΊΟΥ και των Ε.Λ.Τ.Α. και του την δείχνει,  εκείνος φάνηκε συγκινημένος και σαν έτοιμος ακόμη και να δακρύσει στην θέα αυτής της απεικόνισης.

«Όποιο μυθικό ποσόν και να απαιτήσετε κυρία μου να ξέρετε δεν θα πω όχι. Μόνο που μας πιέζει ο χρόνος. Σήμερα Τρίτη. Την Παρασκευή πρέπει να βρίσκομαι σε μια δημοπρασία στο TIFFANY’ S και το Σάββατο στο SOLBY’ S.

Kυρία μου επιτρέψτε μου να σας πω ότι είστε πέραν από πολύ όμορφη, μία πολύ πλούσια γυναίκα όσο και έξυπνη ελπίζω. Θα περιμένω την προσφορά σας εν λευκώ τις αμέσως επόμενες ώρες και θα την  περιμένω με αγωνία σας το ομολογώ. Για μένα η απόκτηση αυτού του μικρού θησαυρού είναι όνειρο ζωής. Με αυτό, θα νιώσω κάτι σαν να ολοκληρώνεται μέσα μου. Δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνετε τα συναισθήματα που με διακατέχουν. Μα αυτό συμβαίνει ακριβώς.

Και με αυτές τις διαβεβαιώσεις αλλά και τις φιλοφρονήσεις, χώρισαν εκείνο το  βράδυ της Τρίτης, που η Έλλη δεν θα το ξεχάσει ποτέ στην μετέπειτα ζωή της που άλλαξε εκ βάθρων, τόσο αυτής, όσο και του Λέλου της, μα και των δικών τους ανθρώπων.

Την επομένη, παρουσία δικηγόρου και εκπροσώπου των Ελληνικών Ταχυδρομείων, καθώς και εκπροσώπου του συλλόγου φιλοτελιστών Ελλάδος, σε γνωστό Συμβολαιογραφείο των Αθηνών υπεγράφησαν κάτι ασυνήθιστα χαρτιά, αφήνοντας όλες τις πλευρές κατευχαριστημένες.

Ηθικόν δίδαγμα:

Αν σου μέλλεται στη ζωή να γίνεις συλλέκτης από HOBBY, γίνε, αλλά να συλλέγεις πράγματα που πιθανόν κάποτε θα αποκτήσουν κάποιαν αξία. Τι να τα κάνεις τα σπιρτόκουτα και τις σπάνιες βαλσαμωμένες πεταλούδες; Για δες τι έγινε με την Έλλη και τον Λέλο, που μας στέλνουν τις ευχές τους για τις γιορτές που έρχονται από το ΚΟΤΕΡΟ τους στις ΜΑΛΔΙΒΕΣ!!!…

Και ύστερα ξυπνήσαμε!!!