Πανάρχαιο παιχνίδισμα

Του ζωοδότη αφέντη ήλιου

Στα ασημόκλαδά σου…

Που απ’ τη ρωγμή του χρόνου

Φέγγει το φως  στην οικουμένη

Κι έρχεται θεμέλια και της βάζει

Στέρεες οι ρίζες σου, βαθιές…

Στο παρελθόν το ασύγκριτο, το πληγωμένο

Ξέγνοιαστα αφήνονται να συλλογίζονται

Κοιτώντας τον άπιαστο και άναρχο ορίζοντα

Τ’ απέριττα κλαδιά σου

Που ερωτοτροπούν με χάρη ζηλευτή

Με τον αέναο κυρίαρχο ουρανό

Που όλους και όλα τα χωράει

Ελπίδα και συνάμα προσευχή

Και την κραυγή της νίκης

Και την ανείπωτη απελπισία…

Ω! Δώρο εσύ γλυκό κι ευλογημένο…

Γέννημα αγάπης, προσφοράς κι ελπίδας

Ασημοφορτωμένο δώρο

Χρυσό πρόσφορο εσύ

Σε έναν Θεό συμπόνιας

Για λύπη κι έλεος…

Συγχώρεση από τις τόσες αμαρτίες

Πώς να σε αλαφροκαθίσω στο χαρτί;

Μόνο χρυσό κι ασήμι σου ταιριάζει…

Που ο καημός του ανθρώπου να μαραθεί

Και να κοπάσει το μένος του θανάτου και του κακού

Και της κακής σποράς που καρποφόρησε

Τα χρόνια αυτά τα δίσεκτα. τ’ αφορισμένα

Ασημοφορτωμένο δώρο εσύ ακριβό

Σ’ έναν Θεό συμπόνιας

Για λύπη κι έλεος…

Η Λυγερή Ζωχιού είναι πτυχιούχος Κοινωνιολόγος του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγήτρια Αγγλικών. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική (αγαπημένο θέμα της οι ελιές). Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Κατοικεί στην Παλλήνη Αττικής. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα sites Pallini Press και Νews Παλλήνης.

Το ποίημα της «Ελιά …το θείο δώρο και το πρόσφορο» παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση.

Η εικόνα που συνοδεύει ένθετα το ποίημα είναι πίνακας ζωγραφικής φιλοτεχνημένος από την ίδια και φέρει τον τίτλο «Ελιά και γυναίκα».