Δίχως σου…

Σκιά από κερί σβησμένο.

Ηχώ από βουβή κραυγή.

Οπτική απάτη σε αόρατο θίασο πλανόδιων ταχυδακτυλουργών.

Θρόισμα πεσμένων φύλλων σε χρόνο φυλλοβόλο.

Στιγμή τετελεσμένου «τώρα»

-σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο από μια ανάσα προσδοκώμενου-

ζώσα;

Μνήμη ή φαντασία;

Σ’ αέναη επανάληψη σύγχυσης.

Όνειρο στο σχεδόν.

Επί του σχεδίου, ούτε λόγος!

Τα ρέστα μου σε χαμένη παρτίδα

κι ο σημαδεμένος άσος στο μανίκι σου.

Πειραγμένοι στίχοι σε χρόνο εν ευθέτω, βροχερό και αόριστο.

Σε έγκλιση ευχετική για το ημέρωμα…

και το (Ι)μέρωμα*.

Δυνητική όμως;

Επί του αδυνάτου!

Κάποτε δικοί σου μόνο.

Τώρα …

απλώς έξω από ‘μενα

Και μια σιωπή…

απλή σκέψη του λέγοντος.

Επί των υποθέσεων.

Εκεί που το «όταν» γίνεται «αν».

Δίχως σου…

Ενσαρκώνονται τα άυλα κι εξαϋλώνονται τα βιωμένα.

Δίχως σου…

μα εγώ εκεί.

Μαζί σου!

*(ι)μέρωμα < ίμερος