“Ανατολή στα Ιμαλάια”, γράφει η Βάσω Αποστολοπούλου

Σήμερα θα σας περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ μια  πολύ ξεχωριστή στιγμή, μια αλησμόνητη εμπειρία μου στη διάρκεια μιας πτήσης προς Πεκίνο.

Νύχτα. Όλα τα φώτα μέσα στο αεροπλάνο κλειστά και τα καλύμματα των παραθύρων κατεβασμένα. Από ώρα οι αεροσυνοδοί μάς είχαν μοιράσει μάσκες ύπνου και ωτασπίδες μιας και το ταξίδι θα κρατούσε αρκετές ώρες -νυχτερινές οι περισσότερες- και ο ύπνος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να περάσουν. Άλλοι τα χρησιμοποίησαν αυτά τα αξεσουάρ, άλλοι όχι – πάντως σχεδόν όλοι οι συνεπιβάτες μου είχαν αποκοιμηθεί. Και λέω «σχεδόν» γιατί έβλεπες διάσπαρτα φωτάκια αναμμένα πάνω από κάποιες θέσεις, ένδειξη ότι κάποιος δεν είχε ύπνο και διάβαζε – μεταξύ αυτών και το δικό μου μιας και δύσκολα κοιμάμαι στο αεροπλάνο κι αυτό όχι για πολύ.

Διάβαζα λοιπόν και παρακολουθούσα κατά διαστήματα την μικρή οθόνη μπροστά μου, που έδειχνε την πορεία μας, όταν είδα ότι ήμασταν πάνω από τα Ιμαλάια. Δεν συμβαίνει δα και κάθε μέρα να περνάς πάνω από τον ψηλότερο ορεινό όγκο της γης, οπότε, νύχτα ξε-νύχτα, ανασήκωσα λιγάκι το κάλυμμα του παραθύρου μου μπας και δω τίποτε. Απογοητεύτητα. Μπροστά μου απλωνόταν το απόλυτο σκοτάδι, λες και είχα κλειστά τα μάτια. Τίποτε. Κανένα φως, καμία αντανάκλαση, καμία αχτίδα. Μαύρο παντού.  Και πάνω που ετοιμαζόμουν να κατεβάσω και πάλι το κάλυμμα, έμεινα ακίνητη.

Στο βάθος, μακριά, εκεί που πιθανολογούσα τον ορίζοντα, εμφανίστηκε μια λεπτή χρυσή γραμμή που έπιανε όλο το πλάτος του οπτικού μου πεδίου. Μια ατέλειωτη καμπύλη λωρίδα φωτός που χώρισε το μαύρο στα δυο σαν μαχαιριά. Για κάποια δευτερόλεπτα υπήρχε μόνο αυτή η χαρακιά από λάβα να σκίζει το απόλυτο σκοτάδι και να ορίζει το πάνω τ’ ουρανού από το κάτω της γης με μια απίστευτη καθαρότητα – σαν να μην υπήρχε ατμόσφαιρα να διαθλά το φως, σαν να βρισκόμασταν στο διάστημα όπου τα περιγράμματα είναι κοφτερά και ξεκάθαρα. Η φωτεινή γραμμή πλάταινε και πύκνωνε γοργά, λες και αόρατα χέρια τραβούσαν τα κορδόνια μιας τεράστιας, κατάμαυρης, οριζόντιας βελούδινης αυλαίας – κι εγώ, μόνος θεατής κάτω στην πλατεία, περίμενα θαμπωμένη τη συνέχεια. Κι εκείνη τη στιγμή ξεπρόβαλε ο ήλιος – αναδύθηκε μάλλον μέσα από μια θάλασσα σύννεφα μπαμπακένια, που άρχισαν να παίρνουν σχήματα και χρώματα κάτω από εκτυφλωτικό του φως. Κι εγώ, εκστασιασμένη,  ένιωσα σαν να ήμουν ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που απολάμβανε αυτή τη μαγεία.

Κι εκεί ακριβώς έβαλε τέλος στο μικρό θαύμα το χέρι μιας αεροσυνοδού, που ήρθε φουριόζα και κατέβασε απότομα το κάλυμμα κακαρίζοντας κάτι ακατάληπτο στα Αγγλικά και κοιτάζοντάς με επικριτικά. Δεν έκανα τον κόπο ούτε να τη ρωτήσω το γιατί, ούτε να διεκδικήσω το δικαίωμα να κοιτάξω και πάλι έξω. Δεν ήθελα με λόγια και αντιπαραθέσεις να χάσω την απόλαυση της μοναδικής στιγμής που είχα βιώσει ένα λεπτό πριν – απλά έκλεισα τα μάτια και είδα ξανά πίσω από τα βλέφαρά μου τον ήλιο να χωρίζει τη μέρα από τη νύχτα με την πύρινή του ρομφαία.

Ίσως η ομορφότερη ανατολή στη ζωή μου, αυτή στα Ιμαλάια  – σίγουρα πάντως η πιο εντυπωσιακή!

Ίσως σας αρέσει και

1 Σχόλιο

  • Βάσω Αποστολοπούλου
    28 Δεκεμβρίου 2016 at 21:39

    Κράτησα για επίλογο της σειράς το πιο αγαπημένο μου “φτερό” – και τώρα, που οι ιστορίες μου αυτές (όλες αληθινές κι αυθεντικές μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια) έφτασαν στο τέλος τους, νιώθω μια μικρή μελαγχολία… σαν να αποχαιρετώ έναν καλό φίλο.
    Αλλά δεν θα χαθούμε – κάθε φορά που θα μου τυχαίνει κάτι αξιοπερίεργο, θα το μοιραζόμαστε και θα το σχολιάζουμε μαζί.
    Katerina Evangelou-Kissa αγαπημένη μου, σ’ ευχαριστώ πολύ για το βήμα στο “Λόγω γραφής”!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη