Η Κατερίνα έκανε ένα ολέθριο λάθος. Νεοφερμένη και ανίδεη καθώς ήταν  στο facebook, θεώρησε ότι της περιποιούνταν μεγάλη τιμή με το να της στέλνουν αιτήματα φιλίας τόσοι πολλοί συνάνθρωποι, που εκείνη δεν μπορούσε παρά να τα κάνει αποδεκτά από ευγένεια, αν μη τι άλλο.

Δεν εύρισκε απολύτως τίποτα τα μεμπτό, με το να αποκτήσει τόσους φίλους, που είχε μάλιστα και την ελπίδα να τους γνωρίσει από κοντά, δια ζώσης, καθώς οι περισσότεροι έμεναν σχεδόν ‘’δίπλα’’ της. ΦΙΛΙΑ της ζητούσαν και πού το κακό; Ήταν βέβαια, παραδεχόταν και ολίγον κουραστικό να βάζει έστω και ένα like στις αναρτήσεις τους, για να μην υπολογίσουμε τα σχόλια που πολλές φορές ήταν, ή θεωρούσε πως ήταν, απαραίτητα. Σαν τίμιος άνθρωπος που ήταν θεωρούσε καθήκον της να διαβάζει απαραίτητα τις αναρτήσεις και μετά να ‘’υπογράφει’’, που σημαίνει ότι το like της σήμαινε αυτό ακριβώς που εννοούσε η λέξη.

Και να, τα αιτήματα και να οι αποδοχές, φτάνοντας στο σημείο να κολλήσει  στον υπολογιστή τόσο, που ο ημερήσιος χρόνος μα και μεταμεσονύκτιος ακόμη, να μην της είναι αρκετός για να ανταπεξέλθει στο καθήκον μιας στοιχειώδους έστω απάντησης που της ζητούσαν.

Οι ‘’φίλοι’’ έφτασαν και ξεπέρασαν τους πεντακόσιους και αν συνέχιζε το τροπάρι των αποδοχών θα είχε σίγουρα τεράστιο πρόβλημα. Δεν είχε πια χρόνο ούτε για μαγείρεμα. Ευτυχώς που ζούσε μόνη της και οι υποχρεώσεις της αφορούσαν μόνον το  άτομό της. Λίγο φαγάκι παραγγελία στο φαστφουντάδικο της γειτονιάς που ζεστό τής το έφερναν και παγωμένο το έτρωγε, μόλις πρόφταινε να κλέψει λίγο χρόνο από τον κλεμμένο δικό της.

Η ζωή της άλλαξε τελείως. Δεν ήταν λίγες οι φορές δε, που οι εκτός υπολογιστή φίλοι της, στα ΚΑΠΗ, ανησυχώντας για την σιωπή της, τής κτυπούσαν την πόρτα να δουν μη και είχε πάθει κάτι, μη μπορώντας να ειδοποιήσει για βοήθεια. Και βέβαια, ούτε κουβέντα για να βγάλει μια βόλτα         τον σκύλο της τον Ντογκ, που είχε μαραζώσει κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Κατέληξε η Κατερίνα, με μεγάλο πόνο καρδιάς, να τον αποχωριστεί, χαρίζοντάς τον σε μία φίλη της που ήξερε ότι θα τον περιποιόταν όπως του άξιζε.

Εντωμεταξύ, η κατάστασή όλο και χειρότερη από το κακώς εννοούμενο  καθήκον απέναντι στους εν facebook ‘’φίλων’’ της (πάντα εντός εισαγωγικών οι ‘’φίλοι΄’ αυτοί). Ώσπου, με την αυστηρή παραίνεση ενός κληρικού φίλου που συνέλαβε το όλο πρόβλημα στις σωστές του διαστάσεις, συμφώνησε να περιορίσει  τον αριθμό τους ‘’κάπως’’ στην αρχή και ουσιαστικότερα στη συνέχεια, φτάνοντάς τους στους τριακόσιους.

Είδε με έκπληξή της να κατακλύζεται από καταιγισμό παραπόνων,  μομφών και ύβρεων. Την χαρακτήρισαν ασυνεπή, άδικη, με επιλεκτική κοινωνικότητα και άλλα πολλά που δεν γράφονται για τη χυδαιότητά τους. Έφριξε η γυναίκα. Τόσα χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη της, ούτε καν φαντάστηκε την ύπαρξη τέτοιων λέξεων στα λεξικά. Άλλοι την ειρωνεύονταν και άλλοι έφτασαν ακόμη και να  την απειλούν, ενώ υπήρχαν και εκείνοι που ποντάροντας στην ευαισθησία της τής ζητούσαν οικονομική βοήθεια για να μην αναφέρουμε και τους αρρωστημένους τύπους που έλεγαν ότι θα πάρουν την ζωή τους αν τολμήσει και παύσει να τους κρατά νοερή συντροφιά.

Η Κατερίνα σε αδιέξοδο. Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί το θέμα που είχε αρχίσει σαν διασκέδαση και κάλυψη της μοναξιάς της για να καταλήξει να γίνει ο εφιάλτης που αναφέραμε.

Με τη βοήθεια του ιερέα φίλου της εντόπισαν τις περιπτώσεις που όντως έχριζαν βοήθειας, μη θέλοντας να πάρει ανθρώπους στον λαιμό της αν αδιαφορούσε γι’ αυτούς. Τους συνέστησε με πειστικό  τρόπο, να απευθυνθούν τόσο στην εκκλησία όσο και σε κοινωνικές υπηρεσίες και άρχισε να διαφαίνεται μια κάποια ελάττωση των ακραίων περιστατικών. Πολλοί δε έδωσαν μόνοι τους  μιαν ανέλπιστη λύση διαγραφόμενοι από τον κατάλογο των φίλων. Έτσι, οι τριακόσιοι έγιναν διακόσιοι και εκατόν πενήντα αισίως. Αλλά και πάλι ήταν πολλοί, αν και οι περισσότεροι υπεραμύνονταν της ‘’φιλίας’’ τους, που την θεωρούσαν γνήσια και ανιδιοτελή.

Και μια ημέρα που ‘βρεχε, που ‘βρεχε μονότονα, χαλάει  ο υπολογιστής   της Κατερίνας. Μαύρη η οθόνη. Να διαμαρτυρόταν άραγε κι αυτός; Ποιος ξέρει γιατί, με μόνον το ποντίκι να περιφέρεται ασκόπως και αναιδώς στο έρεβος της οθόνης.

Απελπίστηκε η Κατερίνα έτσι όπως είχε εθιστεί κιόλας με τη χρήση του, μα ο τεχνικός τής είπε ότι αδυνατούσε να επιληφθεί του θέματος γιατί προηγούνταν τόσοι πελάτες που όπως και αυτή, είχαν το ίδιο κόλλημα με το    διαβολομηχάνημα. Η σειρά της μετά μία εβδομάδα…

Μέσω του υπολογιστή μιας φίλης, ενημέρωσε τους FOLLOWERS για το πρόβλημα και ότι όποιος την ήθελε για κάτι σοβαρό, ή αν ανησυχούσε για την υγεία της, ας την έπαιρνε στο τηλέφωνο που το άφηνε στα μηνύματά της φίλης.

Ήταν πια προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει καταιγισμό τηλεφωνημάτων. Μα ω της Έκπληξης, μητέρας όλως των εκπλήξεων, το τηλέφωνο σιωπηλό.

‘’Ώρες να χάλασε και δαύτο’’ σκέφτηκε, αλλά αμέσως ησύχασε ότι δεν  συνέβαινε κάτι τέτοιο, αφού απαντούσε στην κλήση της από το κινητό.

Τότε;

Τότε ΤΙ; Ω αφελέστατη και αθώα ύπαρξη!

Δεν θέλουμε να σε απογοητεύουμε, μα μεταξύ των 150 εναπομεινάντων ‘’φίλων’’ σου, φίλος αληθινός ΚΑΝΕΙΣ. Τι να σε κάνουν χωρίς τον ‘’τοίχο’’ σου που πάνω του κοινοποιούσαν τις αναρτήσεις τους; Κανείς που να ενδιαφερθεί μήπως ταξιδεύεις ήδη σε άλλες γειτονιές άλλου Σύμπαντος!!! Απογοητεύτηκε.

Πάγωσε η ψυχή της.

‘’Και όλες εκείνες οι φιλοφρονήσεις, εκείνες οι τρυφερότητες, εκείνα τα πομπώδη κτητικά ΜΟΥ που ακολουθούσαν το όνομά μου και μού ζέσταιναν την ψυχή και κάλυπταν την μοναξιά μου; Πώς με ξέχασαν τόσο εύκολα αν μη τι άλλο άνθρωποι που τους πρόσφερα ευήκοον ους για τα δικά τους προβλήματα, τι έγιναν; Τόση πια αδιαφορία;’’

Ναι Κατερίνα. ΤΟΣΗ. Ήλπιζες για κάτι καλύτερο; Μα και συ βρε καημένη, είχες αντικαταστήσει την πραγματική ζωή με μία εικονική πραγματικότητα. Δεν το ξέρεις; ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, τίποτα δεν έχει να σου προσφέρει. Όσον καιρό ‘’χαρωπά τα δυο σου χέρια τα κτυπάς’’ γι’ αυτούς, ακούν τον κτύπο τους. Αλλά και πάλι μέχρι εκεί.

Έτσι, όταν ήρθε ο τεχνικός μετά μία εβδομάδα ακριβώς, του είπε ευγενικά ότι δεν τον χρειάζεται πια, γιατί η εβδομάδα τούτη της αναγκαστικής αναμονής, την δίδαξε πολλά. Ο άνθρωπος, μάλλον δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει  η   κυρά Κατερίνα και ίσως να απέδωσε το θέμα σε γεροντική παραξενιά…

Η κ. Κατερίνα  πάντως ξαναβρήκε τις  φίλες της στα ΚΑΠΗ, ξανάρχισε  τις εκδρομούλες της και ζήτησε ως και τον Ντογκ της να πάρει πίσω, πράγμα όμως που της αρνήθηκε η κυρία που τον είχε αναλάβει αφού όπως της είπε, της είχε γίνει απαραίτητος.

Κοντολογίς, η Κατερίνα άρχισε να ξαναζεί τη ζωή της. Μίζερη; Στείρα; Δεν έχει σημασία. Ήταν όμως ΖΩΗ. Όλα τα άλλα, δεν ήταν παρά ένας φανταστικός αντικατοπτρισμός.