Ε   Ξ   Ι     Χ   Ρ   Ο   Ν   Ι   Α    Μ   Ε   Τ  Α

Κόσμημα της γειτονιάς, καύχημα της περιοχής και σημείο αναφοράς πολιτισμού, υγείας και εμπορίου, το πολυκατάστημα ‘’ΑΔΑΜ & ΕΥΑ.’’

Ένα τριόρωφο αρχοντικό, αναπαλαιωμένο έτσι που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του ΣΗΜΕΡΑ.

ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ, στο πλάι ενός καλαίσθητου ασανσέρ, μία καλλιτεχνική πινακίδα όπου αναγράφονταν τα διάφορα τμήματα και ενημέρωναν τον πελάτη για το χώρο τον οποίο ήθελε να επισκεφτεί.

Πάνω από την είσοδο του κτηρίου, ο χαρακτηριστικός σταυρός με το φίδι, δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας για το ποιο ήταν το κυρίως τμήμα του. Το  Φαρμακείο ήταν το ΚΕΝΤΡΟ και τα άλλα μαγαζιά οι δορυφόροι του. ΤΑ 3/4  του ισογείου καταλάμβανε το φαρμακείο, ένα τμήμα του οποίου ενημέρωνε για την ιδιαιτερότητά του: ΤΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ ΣΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟ. Δίπλα ακριβώς, το γραφείο της Διεύθυνσης, καθώς και ο χώρος των υπαλλήλων και στο βάθος οι τουαλέτες.

Στον πρώτο όροφο ο μεγάλος χώρος της Κοσμετολογίας και καμάρι ιδιοκτητών μα και υπαλλήλων και παραπλεύρως, η αίθουσα εκδηλώσεων και  στέκι των από χρόνια μα και πολλών νεοτέρων, φίλων του Φαρμακείου αυτού.

Και τέλος ο  μεγάλος τρίτος όροφος, χωρισμένος ιδανικά σε τέσσερα τμήματα: Το κατάστημα ανατομικών παντοφλών, παπουτσιών και ορισμένων  ειδών ορθοπαιδικής, το κατάστημα ένδυσης όπως το είχε ονειρευτεί και προτείνει, ο συγχωρεμένος μπάρμπα Θωμάς, ένα γραφικό καφέ παλιάς εποχής, όπου μπορούσες να καθίσεις  να απολαύσεις παραδοσιακά γλυκά κουταλιού και χυμούς, καθώς και το καφεδάκι σου. Και  last but not least, που λέμε στο χωριό μου, ένα μίνι βιβλιοχαρτοπωλείο όπου αν δεν υπήρχε το βιβλίο που ήθελες να αγοράσεις, το παράγγελνες και την επομένη, βία την μεθεπομένη, το είχες.

Μια μικρή πολιτισμένη κοινωνία και μακάρι να ήταν παρόμοια η γύρω από το κτίριο περιοχή, που δεν είχαν φροντίσει να κρατήσουν παρόμοια κτίρια, τα ποία θα έδιναν χρώμα και ομορφιά και τα θυσίασαν στο βωμό της αντιπαροχής, με τις άκομψες πολυκατοικίες που συγκέντρωσαν πληθυσμό τετραπλάσιο των γηγενών κατοίκων.

Γενικός Διευθυντής, ο υιός Παρμενίωνος, ο οποίος παρέλαβε τα ηνία ενός  συνηθισμένου «αλόγου» και το εξέλιξε σε ένα ονομαστό άλογο κούρσας, σπάνιας ράτσας και ομορφιάς. Είχε την ευαισθησία και την ευχέρεια εδώ που τα λέμε, τόσο από άποψης οικονομικής όσο και Επιστημονικής, να μην «ανακατέψει» Επιστήμη με εμπόριο, όπως συνηθίζουν τέτοιοι χώροι. Το κάθε ένα τμήμα εφ’ ώ ετάχθη. Και το φαρμακείο έγινε αμειγώς αυτό που λέει το όνομά του και μόνον αυτό.

Γενική εποπτεύουσα, η Αγγελικούλα, που μπόρεσαν και την κράτησαν αφού τους ήταν πολύτιμη. Αναγνώριζαν οι πάντες τις γνώσεις της, σεβόμενοι την πολυετή της πείρα. Ήταν εδώ και καιρό και η ίδια Φαρμακοποιός.

Τα γερόντια φιλαράκια, συνταξιούχος πια Ο ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ. Ο δε Ευθύμης, ο Διευθυντής του κοσμετολογικού τμήματος, είχε παραχωρήσει τα οφίτσιά του σε μια πανέμορφη γειτονοπούλα, που σπούδασε την ομορφιά στα Παρίσια και εξέλιξε και αυτή με τη σειρά της τον χώρο. Φημολογούνταν δε, ότι κάτι έτρεχε μεταξύ του ασχημούτσικου κ. Διευθυντού και της κοπελιάς. Α ρε, μερικοί τυχεροί που είναι μια φορά!!!

Τα άλλα τμήματα, ήταν υπό την ευθύνη παιδιών αγαπημένων πελατών τους, που σε καιρό κρίσης έπιναν νερό που λένε στο όνομα των αφεντικών τους.

Κοντολογίς, ένα πολυκατάστημα μιας μοντέρνας και υγειούς φιλοσοφίας που πρέσβευε «όχι ανακάτεμα» ειδικοτήτων.

Συμπερασματικά να πούμε ότι δεν είναι ανάγκη ντε και καλά όλα τα παλαιά κτίρια που αναπαλαιώνονται να γίνονται φαγάδικα πολυτελείας. Ας ρίξουν μία ματιά στο «ΑΔΑΜ &ΕΥΑ» και ίσως πειστούν στα λεγόμενά μας. Ευρύτητα σκέψης χρειάζεται και μαγκιά.

Έτσι, με τον τρόπο αυτό, μπορεί να διατηρηθεί οπτικά τουλάχιστον, η Ιστορία μιας περιοχής προς όφελος όχι μόνον αυτής, αλλά και των κατόχων των κτιρίων. Δεν είπαμε εμείς ποτέ, να διατηρούνται παλαιά κτίρια, «νεκρά» όχι. Δεν έχει νόημα. Ακόμη και ένα φαγάδικο που  σέβεται το χώρο, προσφέρει ιστορία, που είπαμε, αλλά και πολιτισμό.

Προς Θεού όμως βρε παιδιά, όχι και αυτό που είδαμε πρόσφατα σε μια ιστορική περιοχή της Αθήνας. Ένα παλαιό δημοτικό σχολείο με το προαύλιό του, όπου έπαιζαν τα μαθητούδια στα διαλείμματα, να έχει μετατραπεί σε ταβέρνα, που ναι μεν αποφέρει χρήμα (σημ., δε βρίσκεις θέση να καθίσεις και περιμένεις στην αναμονή), αλλά που η μάθηση έδωσε τη θέση της αυτούσια (το κτίριο και η αυλή του παρέμειναν ως ήταν) στο φαγοπότι.

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ, ΠΙΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΝΑΚΙ  ΨΗΤΟ!!!…

Καλύτερα να το κατεδαφίσουν και να το κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν το κάνουν όμως,  εκμεταλλευόμενοι την ιστορία του, παρουσιάζοντάς την νοσταλγικά. Και τα διαφημιστικά τους παρουσιάζουν το γνωστό πανέμορφο αναγνωστικό βιβλίο, παρέα με αρνάκι στη λαδόκολλα…

Έλεος πια, έλεος!

[Με το διήγημα “ΑΔΑΜ & ΕΥΑ” να είναι το 10ο και τελευταίο της Σειράς, αποχαιρετούμε τις “Ιστορίες του Φαρμακείου” απόψε.

Ένας κύκλος με την αγαπημένη μας συγγραφέα και φίλη κα Λένα Μαυρουδή-Μούλιου έκλεισε, ένας νέος όμως ανοίγει σύντομα… Αναμείνατε!]