Απεχθάνομαι τις βαλτωμένες σιωπές. Τα «δεν αντέχω» που κούρνιασαν την ήττα τους. Τις αυλαίες που πέφτουν βαριές και ορίζουν  το τέλος  στις πράξεις χιλιάδων δραμάτων. Επί κι εκτός σκηνής. Κι ύστερα το κλάμα πάνω από τις τελειωμένες υποθέσεις.

Αν κλαίω, καμιά φορά, είναι από λίγωση, απ’ αγάπη, γιατί φουντώνει άξαφνα μέσα μου και δεν έχει πια να την πω. Οι λέξεις δεν φτάνουν στα σύννεφα. Εδώ, φορές-φορές δεν ακουμπάνε τους ανθρώπους στη γη, θα βγάλουν φτερά να πετάξουν παράδεισο μεριά;

Όταν τελειώνουν οι άνθρωποι με τις λέξεις, τελειώνει το μοίρασμα. Έστω να πεις: «Φυσάει λιγάκι απόψε». Κι όχι να ψάχνεις τον ένοχο: «Ποιος άφησε το ψυγείο ανοικτό; Ποιος βούτηξε το σαλτσωμένό του πιρούνι  μες το τζατζίκι;».

Αγωνιώδη ερωτήματα που απαιτούν τη δικαίωσή τους. Λες κι ο ένοχος  τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων θα καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη και θα επανέλθει έτσι η ισορροπία! Λες πως αν βρεθεί, από κει κι ύστερα θα λάμπει η αλήθεια! Λες κι όλα τα δικαστήρια επί της γης προσμένουν ετούτη την ετυμηγορία! Πολύ καιρό θα περιμένουν, νομίζω. Γιατί, πρώτα-πρώτα με έμμεσες, πλάγιες και γλοιώδεις μικρές ερωτήσεις, πιστός στο μότο σου «όταν ξέρεις να ξεγλιστράς, βγαίνεις λάδι, είσαι και κύριος», δεν βγάζεις λαβράκια, ούτε εκμαιεύεις αλήθειες.

Ποια αλήθεια από όλες; Αφού κι ο ένοχος -μεταξύ μας- είναι ήδη γνωστός! Το τζατζίκι!

Λοιπόν, τελειώνουν όλα τα έργα. Οι σκηνές στη σειρά, μουγγοί διάλογοι, άνθρωποι που με τα πρόσωπά τους και τις κινήσεις των χεριών μιλάνε πια. Λες και κοιτάζονται σε καθρέφτες.

Και τι ζητάει η αγάπη μες τη ζωή; Λίγο νοιάξιμο. Λίγο ασβέστωμα ζητάει -καλοκαίρι καιρό- να φεγγίζει τις νύχτες τον δρόμο. Λίγο ξεχορτάριασμα με τις βροχές να βλέπεις απλωσιά. Λίγο φρόντισμα το παρτεράκι να μυρίσει ο κόσμος όλος βασιλικό και δυόσμο! Κι όχι να την πάρεις γι’ αφράτο μαξιλαράκι, να βολέψεις τον αφρατούλικο  πωπουδάκο σου, ν’ αλλάξεις και πόδια στο σταυροπόδι γιατί μουδιάζει το ένα συνεχώς, ν’ αφήσεις και καμιά πορδίτσα στο άλλαγμα του ποδιού από την πολλή πίεση… Θέλει  να το σκέφτεσαι,  λιγάκι, το μαξιλαράκι! Αν είσαι και κομματάκι τσιγγούνικο βοηθάει;  Ή το βουλιάζει το κακόμοιρο πριν την ώρα του και το στέλνει στα τάρταρα;

Θέλει αέρισμα η αγάπη. Να τη φουσκώνεις φτερά, να την κανακεύεις, να τη στρώνεις άσπρο καναπελίκι στο σαλόνι της καρδιάς σου. Και να της το λες,  καμιά φορά. Να της το δείχνεις. Κι αυτή, ξέρει τα ύστερα. Φτιάχνει κι άλλα πανιά, ένα της δίνεις κι εκείνη αρχίζει ν’ υφαίνει, ονοματίζει ελπίδες, κεντάει ξαστεριές κι υπομονές στα φεγγάρια. Και για να μην το κάνω μελό και βαρεθείτε κι οι βαρύμαγκες, γενικά κάνει τα πάντα. Ψήνει, ντύνει, συγυρίζει, πλένει και τα λερωμένα κι άπλυτα, παρακαλώ.

Αλλιώς; Δεν τη τιμάς, δεν σε τιμά. Δεν την αξιώνεσαι και δεν σου χαρίζεται. Η αγάπη, ψυχή μου, κατακτιέται. Μα μη ξαστοχάς. Ύστερα απ’ την κατάκτηση αρχίζει το μέτρημα!

Εμείς οι άνθρωποι πάλι, ξεκινάμε -οι πιο πολλοί- απ’ αγάπη, προχωράμε στον ίδιο δρόμο και στην προέκτασή του τον μετονομάζουμε σε σιγουριά, συνήθεια, βαρεμάρα, ξεφτίλα αγάπη, αυλαία. Όταν πέφτει η αυλαία, όλες οι παραστάσεις  μετριούνται απ’ το χειροκρότημα. Ο καθένας μέσα του ξέρει καλά. Εδώ είναι τα πιο δίκαια δικαστήρια στον κόσμο. Μέσα μας. Εδώ δεν ξεγλιστρούν οι ένοχοι. Δεν πληρώνονται ψευδομάρτυρες. Κι η ζυγαριά ζυγίζει τα πάντα! Πρώτα και κύρια εσένα που καλόμαθες στο «ξεγλιστράω»!

Τελικά, μάλλον έχει δίκιο η  Δημουλά που λέει πως οι κερδισμένοι είναι αυτοί που αγαπούν!